30 april Valley of Fire - Death Valley

Van Fire Wave naar Sand Dunes

Toen we gisteren in ons tentje kropen, begon het al wat te waaien. In de loop van de avond ging het steeds harder waaien. Om twaalf uur 's nachts worden we allebei wakker. Het waait nu echt heel hard. Onze "canyon" functioneert blijkbaar als een soort tochtgat en we horen het doek van de buitentent flink heen en weer gaan. Het is dat de rotsharingen van de tent door onze gediplomeerde rotsharingspecialist stevig de grond zijn ingeslagen, anders waren we ongetwijfeld net als Judy Garland in The Wizzard of Oz met tent en al naar het 'Land of Oz' geblazen.

De volgende morgen; zitten we in Nevada, Kansas of in het 'Land of Oz'?

's Morgens is de wind gaan liggen en blijken we gelukkig nog steeds op plekje nummer acht te staan. Alle kleine stenen die ik gisteravond voor de zekerheid op ons kleedje op de picknicktafel had gelegd, zijn er 's nachts afgewaaid. Alleen een grote steen die ik er ook op had gelegd ligt er nog, waardoor ons kleedje niet als een vliegend tapijt de lucht is ingegaan.

We staan er nog.

Om te voorkomen dat het kleedje tijdens het ontbijt door een onverwachte windvlaag alsnog weg zou waaien, heb ik er nog wat extra spullen op gelegd. 

We bakken een eitje. Het gas in ons gastankje is daarna zo goed als op. Een goede timing dus, want na vandaag hebben we geen gas meer nodig. Na het ontbijt stappen we in de auto en geven gas - sorry deze woordgrap kon ik niet laten. We rijden even later de Mouse's Tank Road weer op en stoppen bij parkeerplaats nummer drie. 

Hier begint de trail naar de Fire Wave. Deze heen-en-weer trail hebben we eerder gelopen en wel in 2015. Ook de Seven Wonders Trail, dat is een loop trail, begint bij parkeerplaats nr 3. Ons plan is om nu deze 5 km lange trail te lopen. Je kan de trail zowel met de klok mee als tegen de klok in lopen. Als je de trail zoals wij met de klok mee loopt, dan valt het begin van de Seven Wonders Trail samen met de trail naar de Fire Wave. Zo ziet de volgorde van de Seven Wonders er uit als je de trail vanaf de parkeerplaats met de klok mee loopt:

De Seven Wonders Trail.

De stippellijntjes-trail links met de rode cijfertjes is de White Dome Trail - dat is de trail die we gisteren liepen; de kronkelende dunne witte lijn is de Mouse's Tank Road. De trail begint bij dat groen-zwarte bolletje boven in. Dat is parkeerplaats nr 3.

Het is iets voor acht uur als we op pad gaan. Volgens de weersverwachting wordt het vandaag 33 graden, maar hoewel het zonnetje al enthousiast schijnt is het nu nog redelijk koel, ergen in de twintig graden gok ik. In de zomer loopt de temperatuur hier wel eens op tot ruim boven de veertig graden (en omdat je op deze trail nauwelijks schaduw hebt, staat deze trail dan ook op de lijst van trails die in de zomermaanden worden gesloten.)

Op weg naar de Fire Wave

En daar ligt hij.

De Fire Wave

Bij de Fire Wave

De voorkant

en de achterkant.

De Fire Wave is een populaire bestemming. Allerlei mensen laten zich voor of op de Fire Wave fotograferen. Dat kan wel eens hinderlijk zijn als je zelf een foto van de Fire Wave wilt maken.

Acht uur 's morgens

Ook dit stel zagen wij er poseren. Ze hadden wel iets bekends, maar waarvan ik ze kende, daar kon ik niet opkomen.

Het duurt eindeloos voordat ze weg zijn en wij deze foto kunnen nemen.

Na de Fire Wave gaat de Seven Wonders Trail verder. 

Het begint met een zanderig stuk. Het losse zand loopt wat moeizaam.

Maar hier loopt het al een stuk beter

Deze Pastel Canyon is na de Fire Wave het tweede wonder van de zeven wonderen.

Als het geregend heeft, staat hier soms water in en moet je bovenlangs.

Na een tijdje komen we bij de weg. Het is even onduidelijk wat we hier moeten doen, want er staan geen bordjes. We lopen via een wash naar de weg. We steken voorzichtig over en zien aan de ander kant ook een soort wash. Als we die inlopen, blijkt even later dat we goed zitten en vervolgen we de trail.

Hier moeten we de weg oversteken

Automobilisten mogen hier niet parkeren en worden verzocht een beetje uit te kijken voor overstekende voetgangers.

Ook dit deel zit vol prachtige rotspartijen. Al snel komen we in een slotcanyon.

Als we het deel van de slotcanyon (het derde wonder) uit zijn, komen we bij het punt waarbij we naar rechts moeten.

Hier naar rechts.

Naar rechts zei ik toch!

Vanaf hier lopen we over een grote vlakte van versteende duinen en rotspartijen. De route wordt aangegeven met hulp van paaltjes. Wel zijn deze soms moeilijk te vinden. Je  moet goed opletten om niet te verdwalen, 

Zoek het paaltje.

Deze kleurrijke rotsen vormen ook één van de zeven wonderen .

Na zo'n vijf kwartier lopen hebben we het rondje voltooid en komen we aan bij parkeerplaats nummer drie. Het laatste stuk is niet het makkelijkste deel van de trail. Het is hier een beetje zoeken naar een begaanbare weg omhoog. Wellicht daardoor missen wij de laatste twee wonderen (de beide arches) van de 'seven wonders'. Het kan ook zijn dat we ze wel vanuit de verte hebben gezien maar dat we ze niet herkend hebben.

We rijden na deze trail terug over de Mouse Tanks road en stoppen onderweg nog even voor een kleine trail, die leidt naar de naamgever van de weg: de Mouse's Tank. Het is een trail van 500 meter heen en 500 meter terug. Het pad leidt naar een plek waar ergens water in een "tank" staat.

Waarschuwing bij het begin van de trail

Je loopt vooral in het begin veel over los zand. Niet onze favoriete ondergrond om te wandelen.

De eindbestemming: het water in de" Mouse's Tank".

Opvallenderwijs zien we er ook een rotsblok in een beschermingsconstructie. Nu ken ik die dingen van plantjes die beschermd moet worden zodat ze kunnen groeien, maar een rots? Huh? Die groeien toch niet?

Bij de Mouse's Tank staat een Amerikaans echtpaar, waarvan de vrouw direct een praatje met mij begint. Het zijn hier niet alleen Amerikaanse mannen die mij aanspreken, ook vrouwen. Als eerste vertelt ze vol trots dat zij en haar man - ze wijst op een vermoeid ogende man - al vijftig jaar getrouwd zijn. "Gefeliciteerd" zeg ik. Vervolgens vertelt ze dat hier vlakbij een kleine slotcanyon is. "Of we dat wisten?" "Nee, is dat zo?" antwoord ik. "Ja" zegt ze, zij wist het ook niet, maar ze had het gehoord van iemand op de campground. 

Ik vraag of welke campground ze staan. Als ze hoort dat wij op dezelfde campground staan -  "Op nummer 8? Wat leuk, wij op nummer 3." - is ze niet meer te stoppen, "Willen jullie de slotcanyon zien?" Ze wacht het antwoord niet af. "Kom, ik laat jullie hem zien. Mijn man wacht hier wel even. Die is oud. Die moet uitrusten." zegt de kwieke 70-plusser en enthousiast holt ze vooruit. We volgen haar. Veel keuze hebben we niet. Ze loopt naar de plek waar wij de pijltjes linksaf naar de Mouse's Tank volgden. 

"Niet de pijltjes volgen. Niks van aantrekken. Het is hier achter" roept ze.

Even later staan we in de superkleine slotcanyon. "Mooi hè. Zal ik even een foto van jullie hier maken?" vraagt ze. We durven geen nee te zeggen. Na het maken van de foto loopt ze terug naar haar echtgenoot. "Nice talking to you" roept ze nog.

Als we even later de canyon uitlopen, zien we wat tekeningen op een rotswand. Zijn het petrogliefen of is het graffiti? Je wordt namelijk verzocht graffiti te melden bij het Visitor Center. We houden het maar op petrogliefen.

Na het bezoek aan deze mini-canyon, lopen we weer terug naar de parkeerplaats. Onderweg zien we  twee mannen op wat rotsen omhoog klimmen. 

Ze doen al die moeite om wat schapen (links te zien tussen die twee rotsen) te fotograferen. Het zouden best wel eens dezelfde schapen kunnen zijn die we gisteren over de weg zagen lopen.

Dan is het tijd om dit mooie staatspark te verlaten. We rijden naar de I15. Vlak voordat we deze weg oprijden, tanken we nog eerst even. Bij het benzinestation lunchen we ook. Er zit in onze thermofles nog wat koude koffie. Marianne gooit die leeg in een putje. Althans, ze denkt dat het een putje is, maar het is een doorloopgootje naar het trottoir van de winkel bij het benzinestation. De koffie stroomt door het putje over het trottoir  heen en vormt daar een grote vlek. We doen maar net alsof we daar niks mee te maken hebben.

Vervolgens rijden we over de I15 naar Las Vegas. Het is druk op de weg, veel vrachtauto's (op één van die wagens zien we staan: "If you can't see my mirrors I can't see you." )

Bij Las Vegas zijn er werkzaamheden aan de I15. Google Maps leidt ons voor een snellere route van de weg af. Geen idee waar we nu rijden, maar we gaan er maar van uit dat het goed komt. Via een industrieterrein met een groot distributiecentrum van Amazon en langs een woonwijk waar geadverteerd wordt voor speciale 55+ woningen belanden we op de SR 95 richting Beatty. De SR 95 is een buitengewone saaie weg, maar het is wel zo ongeveer de enige weg naar Beatty.

Werkwerkzaamheden aan de I15

Distributiecentrum van Amazon

De SR 95, niet de meest boeiende weg van Amerika.

Bij Amargosa Valley stoppen we even bij een rest-area. Bij de auto naast ons ligt iemand onder de auto. Hij is bezig met een reparatie. Blijkbaar hebben de mensen pech. Ik hoor de mensen van de auto tegen de man onder de auto zeggen "Het begon nadat we getankt hadden." Deze leek denkt gelijk dat ze dan diesel in plaats van benzine hebben getankt of zoiets, maar ik bemoei me er maar niet mee.

Er ligt iemand onder de auto.

In Beatty slaan we linksaf richting Stovepipe Wells, maar vlak buiten Beatty slaan we eerst nog even rechtsaf richting Rhyolite, een dorpje dat begin vorig jaar gedurende heel korte tijd welvarend was. In 1904 werd hier goud gevonden. In 1908 telde de plaats 8000 inwoners. Liefst drie verschillende spoorwegmaatschappijen verbonden Rhyolite met de buitenwereld. Er kwamen banken, scholen, hotels en winkels.

Rhyolite in 1909

De mijnen raakten echter uitgeput, bewoners vertrokken en in 1910 telde de plaats nog maar 600 inwoners. In 1916 waren die haast ook allemaal weg en veranderde de stad in een spookstadje. Vandaag de dag kan je nog wat restanten van gebouwen zien. 

In 1906 zag dit gebouw er beter uit.

Nog wat voorbeelden: zie hier een bank toen en de bank nu.

En zie hier hoe in 1907 de eerste trein in Rhyolite aan kwam en hoe het voormalige treinstation er nu uitziet. (Er heeft later ook nog een tijdje een casino in het stationsgebouw gezeten.)

Het oude treinstation

Er staat ook nog een oude wagon

In Rhyolite staat ook een beroemd gebouw, het "Bottle House", dat door een zekere Tom Kelly in 1905 is gebouwd met hulp van 50.000 bierflesjes. Hout was in die tijd in Rhyolite vrij schaars - alles werd voor de mijnen gebruikt - maar met zo'n 50 saloons in de buurt waren er genoeg bierflesjes voorhanden om een huis van te bouwen. 

Het huis komt in meerdere films voor, onder ander in deze twee films uit 1925.

In Rhyolite bevindt zich ook het Goldwell Open Air Museum. Het is een klein openluchtmuseumpje met voornamelijk werk van de in 2000 op 55-jarige leeftijd overleden Belgische kunstenaar Albert Szukalski. Er staan een aantal spookachtige figuren. Ik vind het wel leuke dingen.

Dit werk stelt Jezus en zijn apostelen tijdens het laatste avondmaal voor.

Een recent toegevoegd werk van een andere kunstenaar.

Na het bezoek aan dit openlucht museumpje verlaten we Rhyolite en rijden we via de SR 374 en de SR 190 naar Stovepipe Wells, gelegen in het Death Valley NP. 

Nadat we bij het Stovepipe Wells Village Hotel hebben ingecheckt, nemen we even een duik in het zwembad, gevolgd door een vroege maaltijd in het restaurant.

Zie hieronder onze maaltijden, De hamburger met frietjes is die van mij, die andere van Marianne. Het lijkt alsof Marianne een stuk gezonder eet dan ik, maar dat is schijn. Ik eet een gezonde vegetarische burger. Oké, de gefrituurde frietjes zijn wat minder gezond.

De reden dat we vroeg eten is dat we nog de zonsondergang bij de Sand Dunes die hier vlakbij liggen willen zien. Eigenlijk zijn we daar al iets te laat voor, maar we zijn nog wel op tijd om de lucht te zien verkleuren. We lopen er ook een stuk door de duinen. Het is aangenaam lopen nu door de duinen. Het is wel een lekkere temperatuur; hoogstens zo'n 30 graden - we hebben hier ook wel eens in de zomer een temperatuur van meer dan 45 graden meegemaakt, Dan moet je beslist niet in de duinen zijn. We maken er de nodige foto's.

Als het echt donker wordt, keren we terug naar ons hotel.

We gaan vroeg naar bed. Marianne wil morgenochtend de zon hier op zien gaan. Herman Finkers zou zeggen: "De zon gaat zinloos onder, morgen moet zij toch weer op."

Het weer: zonnig, 37˚C