11 april Big Bend

Naar Mexico en weer terug

We ontbijten weer op onze kamer. Daarna pakken we onze spullen in. We hebben deze kamer in één van de Casa Grande Lodges van de Chisos Mountains Lodge al tien maanden geleden voor twee nachten geboekt. Een maandje later bedachten we echter dat vanwege de uitgestrektheid van het Big Bend NP - de naam van het park begint niet voor niks met het woordje 'Big' - we er toch maar een derde nacht aan vast moesten plakken. Echter de kamers in de Casa Grande Lodges waren toen al allemaal uitverkocht. Wel was er nog plek in de (duurdere) Emory Peak Lodge, dus hebben we voor die derde nacht daar maar een kamer geboekt. Toen we eergisteren incheckten, hebben we nog gevraagd of we die derde nacht ook in de Casa Grande Lodge konden doorbrengen, maar dat kon niet, alles was volgeboekt. Dus moeten we vandaag verhuizen. Al onze spullen proppen we daarom weer in onze auto op een zodanige manier dat er op de achterbank nog een plekje voor mij is.

Vanaf de achterbank. 

Even later zien we Kristel komen aanlopen. Ze vertelt dat de parkeerplaats bij de trailhead van de Lost Mine Trail - ze rijdt er op weg naar ons langs - al weer helemaal vol staat. Deze trail, één van de meest populaire van het park, hadden we ook op het programma staan, maar waar niet is (in dit geval een parkeerplek) verliest de keizer zijn rechten. Als je die trail wilt lopen, moet je er echt heel vroeg zijn.

Gelukkig hebben we deze dag een alternatief met dank aan parkranger Rick die met de tip kwam. Bij Rio Grande Village is een legale grensovergang naar een klein armoedig Mexicaans dorpje (Boquillas del Carmen geheten) dat op minder dan een kilometer van de grens ligt. Ik had dat in de voorbereiding helemaal gemist. In de wintermaanden kan je daar legaal van woensdag tot zondag van 9 uur tot 4 uur 's middags de grens over; in de zomer is deze grensovergang open van vrijdag tot maandag. Wel moet je er voor zorgen dat je om 4 uur weer terug in de USA bent. Voor negen uur of na vier uur is de grenspost dicht.

Maar voordat we naar Mexico gaan, hebben we eerst nog in het Rio Grande Village gedeelte van het park de Boquillas Canyon Trail op het programma staan. Op weg daarheen worden we even opgehouden door wat andere weggebruikers.

Wij wachten geduldig totdat ze ruimte maken, maar een auto achter ons heeft dat geduld niet en begint hard te toeteren waarop de beesten de weg verlaten. 

*

We rijden verder richting de Boquillas Canyon, maar voordat we daar heen gaan, rijden we eerst nog even naar de Boquillas Canyon Overlook vanwaar je een weids, nou ja struikachtig, uitzicht hebt op Mexico.

Het gebied aan de overkant van de Rio Grande is Mexico.

De dames druk in overleg

Boven op het uitzichtpunt zien we een zestal Mexicanen (althans dat vermoed ik) die er allerlei koopwaar voor toeristen aan het uitstallen zijn. Als we ons, nadat we het uitzicht bewonderd hebben, omdraaien, zijn de Mexicanen opeens allemaal weg. Hun koopwaar ligt er echter nog. "Huh, waar zijn die gebleven?" vraagt Marianne. "Misschien in de kofferbak van onze auto?" opper ik, maar dat lijkt Marianne onwaarschijnlijk.

Enfin, we rijden vervolgens - de auto voelt niet zwaarder aan - naar de trailhead van de Boquillas Canyon Trail.

De Boquillas Canyon Trail is een mooie trail. Wel moet je in het begin even wat klimmen, maar dat stuk valt wel mee. Daarna daal je af naar de oevers van de Rio Grande.

Ook hier heeft een Mexicaan koopwaar neergelegd en vertrekt daarna te paard

Marianne's nachtmerrie: twee Martin's tegelijkertijd

Er varen ook drie mensen in een kano door de canyon. Het zijn de drie schurken van gisteren uit Indiana Martin and the Lost Canyon! Ze zijn nog steeds op zoek naar mij. Snel verstop ik mij achter een struik.

Na het bezoek aan de canyon rijden we naar de grensovergang tussen de USA en Mexico.

Heel eerlijk gezegd was ik nou niet direct enthousiast over het idee om even de grens naar Mexico over te gaan. Drugshandel, moorden (zo'n 30.000 per jaar) en berovingen, dat beeld heb ik zo'n beetje van Mexico. Maar volgens Rick is dat allemaal heel ver weg van Boquillas del Carmen. Het grensdorpje is een afgelegen dorpje dat leeft van de toeristen - je kan er met dollars betalen - die even de grens over komen. Ze zijn zelfs niet eens verbonden met een elektriciteitsnet. De stroom moet komen van een eigen plaatselijk stroomnet dat gebruik maakt van zonnepanelen. Het is wel aardig om het dorpje te bezoeken, heel anders dan de dorpjes hier in Amerika, zegt Rick. Kristel en Marianne zijn direct enthousiast en tja, als Marianne ergens voor is, wie ben ik dan om daar tegen in te gaan.

Bij de grenspost verwacht ik streng kijkende Amerikaanse grenswachten met grote donkere zonnebrillen, maar we worden ontvangen door een vriendelijke Amerikaanse grenswacht die nadat hij even onze paspoorten heeft bekeken, uitlegt dat we een paar honderd meter naar de Rio Grande moeten lopen. Het water staat laag, dus je kan er door heen waden, maar je kan je ook voor vijf dollar per persoon (heen en weer) per boot over laten zetten. Vanaf daar kan je naar het dorp lopen of je per paard, muilezel of auto er naar toe laten rijden. Het is niet zo ver. En oh ja, we moeten er wel voor zorgen dat we hier voor vier uur terug zijn.

We kiezen er voor om ons met een bootje over te laten zetten. Daarmee steunen we niet alleen de plaatselijke economie, maar het is ook een gedoe met schoenen uitdoen, broekspijpen opstropen en je voeten daarna afdrogen met een handdoek die we niet bij ons hebben. Het is overigens een afstandje van niks. Een Mexicaan trekt ons bootje lopende door de rivier naar de overkant.

*

Aan de overkant van het water staan auto's en paarden klaar. Kristel veert bij het zien van de vele paarden en muilezels enthousiast op. Ze is een groot paardenliefhebster.

Maar mij krijg je niet op zo'n beest. Hoe kan een dier dat grotendeels is gevuld met stro toch altijd zo hard aanvoelen? (En ook luisteren ze nooit naar mij; in dat opzicht lijken paarden wel op Marianne.) We lopen daarom naar het dorpje toe. Het is niet ver weg.

Een toerist die de controle kwijt is over zijn paard?

Een auto zorgt voor veel stof

*

Bij het dorpje.

Lopen daar in de verte Clint Eastwood en Sergio Leone?

Het dorpje is echt een dorpje van niks. Er staan veel stalletjes met kleurrijke spullen, die vermoedelijk uit China zijn geïmporteerd plus plaatselijk gemaakte handwerkjes. Haast alle stalletjes verkopen min of meer hetzelfde. Wat kinderen proberen ons over te halen om wat te kopen, maar we moeten ze teleurstellen. Sorry, we hebben echt geen ruimte in onze koffers (en ook geen zin) om het mee te nemen.

*

De armoede straalt van het dorpje af. 

*

Her en der zijn er wat 'cantinas' en restaurants.

Bij een van de betere lunchen we.

We kiezen (niet zo verrassend) voor een Mexicaanse maaltijd. 

*

Bij elkaar zijn we met zijn drieën zo'n zestig dollar kwijt. De Mexicaanse vlag wappert er vol trots.

Verder is het er in het dorp vooral warm. Deze hond slaapt met zijn poot over zijn gezicht.

En deze slaapt in de schaduw van een auto.

Een schaduwrijk plekje is welkom

Ook de paarden zoeken de koelte op. En dan te bedenken dat het nog maar half april is. Dat wordt nog wat in de zomer.

Na zo'n twee uurtjes keren we weer terug naar Amerika. Al met al is een bezoek aan zo'n dorpje wel een interessant ervaring en hé, we zijn niet vermoord (anders las u dit verslag natuurlijk ook niet.) We laten ons weer met een bootje overzetten - nou ja overtrekken - en lopen dan weer naar de grenspost. 

Onze paspoorten worden weer gescand. Bij die van mij en die van Kristel gaat dat heel vlot maar dat van Marianne wil niet lukken. De grenswacht loopt er zelfs mee naar achteren om het daar te proberen. Even later komt hij terug en zegt dat Marianne ook het land weer in mag. Geen idee of het scannen daar wel gelukt is of dat hij geen zin had in gedoe.

Terug in Amerika rijden we naar de Rio Grande Village Campground waar een korte 0,75 mijl lange Nature Trail begint. 

Het bezoek is niet zo'n succes. Van al deze beesten zien we alleen een roadrunner.

Verstopt in de schaduw

Wel horen we lopende over een boardwalk een of ander dier luidkeels konde doen van zijn dan wel haar aanwezigheid. Het klinkt naar het geluid van de alligators uit het Brazos Bend State Park.

Er zitten hier toch geen alligators?

*

Bij een droge rivierbedding is goed te zien hoe de wortels van deze struik op zoek zijn naar water.

Erg lang blijven we hier niet. Het is niet zo boeiend. Wij willen nog graag naar de Lower Burro Mesa Pour-off, gelegen aan de Ross Maxwell Scenic Drive, en Kristel wil nog graag de Hot Springs Historic Walk doen waar een warmwaterbron is. Omdat die laatste in de buurt ligt, rijden we daar eerst heen. 

Het blijkt dat we daarvoor een dirtroad moeten rijden. Daar zijn we nooit zo enthousiast over, maar vooruit. Het hobbelt en stuitert behoorlijk. Zo halverwege zien we een aantal auto's op een soort parkeerplaats staan. Wij zetten onze auto er ook bij. Er staat een bord dat de rest van de weg naar de trail niet geschikt is voor campers en grotere auto's. We vinden deze weg al niks en nu helemaal niet meer en besluiten om het laatste stuk maar te gaan lopen. Als we halverwege zijn, komt er een grote Amerikaanse pick-up aan met een Amerikaans familie er in. Ze stoppen en vragen we of we een lift willen hebben. Zo ja, dan kunnen we mee in de laadbak. We klimmen er in en there we go. Echt heel gemakkelijk zit dat niet, maar het gaat wel sneller dan lopen.

De Amerikaanse familie die ons een lift gaf. Wij zaten dus met zijn drietjes in de laadbak.

We lopen vervolgens via een korte trail naar de hot springs. Onderweg zien we nog wat restanten van oude gebouwen, waaronder tot onze verbazing een oud postkantoor.

Wie komt hier nou een brief posten?

 *

Bij de Hot Springs zitten behoorlijk wat mensen. We voelen even aan het water. Het is inderdaad warm. 

Tijd en zin om er in te gaan zitten hebben we niet. We lopen weer terug naar de parkeerplaats bij de trailhead en vanaf daar naar de parkeerplaats waar wij onze auto hebben gezet.

*

Na weer wat gehobbel en gebobbel komen we weer op de 'echte' weg en rijden we naar de Lower Burro Mesa Pour-off.

Het is geen lange trail: een 1 mijl lange roundrtrip. Eerlijk gezegd valt het resultaat wat tegen. Op de een of andere wijze hadden wij in gedachten dat je er aan het eind (dat is halverwege als u snapt wat ik bedoel) een canyon kan inlopen, maar dat is niet het geval. 

Hier kan je niet in. Er is alleen een soort "overhang" maar geen canyon

In vochtiger tijden zal hier wel een soort waterval zijn

Onderweg er naar toe (en uiteraard op de terugweg) zien we nog wel wat mooie rotspartijen en kleurrijke cactussen.

Dan is het tijd om terug naar de Chisos Mountain te rijden. Onderweg stoppen we nog bij een aantal uitzichtpunten.

 

Ik zie opeens wat dubbel. Hoe kan dat?

Terug bij de Chisos Mountain Lodge verhuizen we onze spullen naar ons nieuwe onderkomen. Daarna lopen we naar het restaurant toe. We eten er weer samen met Christel en ook parkranger Rick is weer van de partij. We vragen hem naar het beest bij de Nature Trail. Nee, er zijn in het Big Bend NP geen alligators (wel beren overigens). Hij vraagt of Kristel het geluid na wil doen. Dat wil ze niet in het restaurant. Ik heb daar geen moeite mee, maar Rick herkent er niks in. Hoe kan dat nou? Ik doe het toch zo goed na? Heeft hij wel verstand van dieren?

Na het eten nemen we afscheid van Kristel en Rick en dan zit ons bezoek aan het Big Bend NP er op.

Foto van de ondergaande zon, gemaakt tussen de twee gangen van het eten door 

Al met al kunnen we zeggen dat het Big Bend NP een mooi park is. Je kan er mooie, wel enigszins vermoeiende, wandelingen maken naar rotspartijen en door canyons. Je hebt er een leuke dinosaurus-tentoonstelling en je kan er een uitstapje maken naar een klein Mexicaans dorpje. Wel kan het er heel warm worden. Wij waren er half april en vonden het toen al best warm. Rick - hij is ook degene die de ambulance rijdt - vertelde dat er zelfs in februari, toen het er ook even warm was; aan het einde van de maand sneeuwde het weer, er een hitte gerelateerd slachtoffer was. Mensen hebben niet door dat ze uitdrogen. Het zweet verdampt onmiddellijk. (Dus drink genoeg en zorg ook voor aanvulling van je zoutgehalte!) Enfin, het lijkt ons beslist geen park voor in de zomer.

Een ander aandachtspunt is de verbouwing van de Chisos Mountain Lodge. Dat gaat vermoedelijk vanaf de zomer van 2025 twee jaar lang voor overlast zorgen.

p.s. foto's met een * zijn van Kristel