Martin en Marianne 2024: 10 april Big Bend

Omhoog en omlaag

We ontbijten op onze kamer: boterhammetjes met aardbeienjam en boterhammetjes met Jif. Om misverstanden te voorkomen: het gaat om de linker-Jif, niet de rechter-Jif

Even later staan we buiten klaar voor onze eerste grote trail van de vakantie , een trail waarbij we moeten klimmen en dalen. (In dit geval in omgekeerde volgorde, eerst dalen, terug klimmen.) De rugzakken zijn volgepakt met water, Gatorade, trailmix en andere zaken, en de wandelstokken zijn uit het vet gehaald - bij wijze van spreken dan want ze hebben natuurlijk nooit in het vet gezeten. Al snel zien we Kristel komen aanlopen. Zij verblijft buiten de Chisos Mountains maar is nog vroeg genoeg hier om één van de parkeerplekken te bemachtigen. Dat parkeren is wel een ding, want de door onze geplande wandeling, de Window Trail, is één van de populairste wandelingen van het park. Al snel raken de parkeerplaatsen bij deze trail vol, maar omdat deze trail zo ongeveer bij onze achterdeur begint - als wij die zouden hebben - kunnen wij rechtstreeks naar de trailhead lopen.

Bij het begin van de trail staat een waarschuwingsbord.

Even de adviezen bekijken: Draag een hoed: Check; Gebruik zonnebrand: Check; Zorg voor voldoende water: Check; Maak gebruik van koelere temperaturen in de morgen: Check. Kortom, we kunnen op weg.

Het doorkijkje in de verte is waar we heen willen lopen. Dat ligt ongeveer 4,5 km van ons vandaan en 300 meter lager dan waar we nu staan. Die 300 meter moeten we op de terugweg natuurlijk wel weer omhoog lopen. Dat is wat minder.

Vrolijk gaan we op pad. Kristel ziet er wat professioneler gekleed uit dan wij.

De trui gaat overigens al snel uit.

Ik ben degene die het grootste gedeelte van de trail achteraan loopt. Dat is niet helemaal conform het "principe" dat de snelste achteraan loopt. (Als je samen met meerdere mensen loopt, dan is het beste dat de snelste achteraan loopt, dit om te voorkomen dat de snelste zijn of haar tempo aan de anderen oplegt.) Ik zou volgens dit principe eigenlijk voorop moeten lopen, maar dan loop ik, als Marianne en Kristel foto's willen maken, constant in de weg en u wilt toch niet dat u op elke foto dit ziet.

Maar als ik achteraan loopt, krijgt u foto's zoals deze:

Na iets minder dan anderhalf uur bereiken we het eindpunt, nou ja het halverwegepunt dus.

We rusten er wat uit, fotograferen er een vogeltje en eten er een broodje: "Amai, willen jullie ook een bolleke?" (Kristel is een Belgische.)

Dan is het tijd voor de terugweg.

De langzaamste loopt nu voorop.

Het tempo valt niet tegen en na minder dan twee uur teruglopen staan we weer boven. Vervolgens zoeken we de koelte van de auto op. Marianne en ik hebben gisteren nog de grootste rotzooi van de achterbank gehaald zodat ik daar kan zitten - Marianne en Kristel zitten voorin; ik ken mijn plaats. We rijden via de Ross Maxwell Scenic Drive naar de westkant van het park. Ons doel is daar om de trail in de Santa Elena Canyon te lopen, ook een trail uit de top 3.

Probleem is wel om daar de auto kwijt te raken. Van verre zien we al dat het er overvol staat met auto's, maar conform het principe, oké eigenlijk is het alleen maar hoop, dat er altijd wel iemand net weg rijdt op het moment dat wij er aankomen, rijden we helemaal door naar het eindpunt. Helaas is er geen plekje vrij, maar wel zien we twee mensen in een auto stappen. Ik loop naar ze toe en vraag "Are you leaving?" waarop ik te horen krijg "Anytime soon." Mooi, we blijven dus wachten, maar het schiet maar niet op met die mensen. Ze blijven maar in de auto zitten in plaats van te vertrekken. "Heb je het wel goed gehoord?" vraagt Marianne. "Jazeker, ik spreek mijn talen" roep ik verontwaardigd.

Als die Amerikanen nou niet allemaal zo'n belachelijk grote auto hadden, dan konden er veel meer mensen parkeren. Op de voorgrond overigens een roadrunner.

Omdat wij stil staan in afwachting van ons plekje, kunnen de auto's achter ons niet door rijden. Een Amerikaan stapt uit en vraagt wat er aan de hand is. We leggen uit dat die auto voor ons zou vertrekken, maar dat die maar niet opschiet. De man loopt naar de auto toe en komt dan met een boos gezicht terug. "Ze gaan voorlopig nog helemaal niet weg." zegt hij. "Wat???" We trekken daarom maar op, maar als we tien meter verder zijn, zien we een vriendelijk zwaaiend stel dat gebaart dat zij wel weg gaan en dat wij hun plekje mogen hebben. Voila, de parkeerplek is er, althans voor ons. Probleem opgelost

De Santa Elena Canyon Trail is niet zo'n vermoeiende trail als de Window trail. Je hebt er maar een hoogteverschil te overwinnen van 24 meter en hij is heen en weer samen maar 2,6 km lang. Ook loopt hij deels in de schaduw van de wand van een canyon, waardoor het er aanmerkelijk koeler is. Wel is het 's middags in de delen die in de zon liggen behoorlijk warm. Het lijkt me geen trail die je midden in de zomer moet gaan lopen, maar dat geldt voor elke trail hier. Door de canyon stroomt de Rio Grande. Het ene deel van de Canyon behoort tot Amerika, het andere deel tot Mexico. De Rio Grande staat laag en als je wilt kan je zo naar Mexico lopen.

De Santa Elena Canyon met de Rio Grande

In het begin van de trail moeten we via een zigzagpad omhoog.

Zie hier het zigzagpad

De vlag kan in top. Het hoogste punt is bereikt.

Daarna is het grotendeels omlaag met af en toe nog een stukje omhoog totdat we de oever (op het Amerikaanse deel) van de canyon hebben bereikt.

Rechts Kristel, in het midden Marianne, links Indiana Martin, bekend van Indian Martin and the Lost Canyon.

Omdat het water zo laag staat, kan je als je wilt zo naar Mexico lopen (en weer terug) maar wij houden ons in tegenstelling tot enkele andere mensen keurig aan de regels. Het mag niet.

De drie schurken uit Indian Martin and the Lost Canyon op zoek naar onze held.

De schurken vragen zich af waar onze held gebleven is.

Ha, ha. Ze denken dat hij in Mexico zit. Mooi niet!

We blijven nog een tijdje in de schaduw op de oever zitten en begeven ons dan weer op de terugweg.

Na een tijdje zijn we weer terug bij de uitgang van de canyon en zoeken we de auto weer op.

Op de terugweg naar de Chisos Mountains stoppen we nog even bij de trailhead van de Mule Ears Spring Trail. Niet om deze te lopen - 6 km lopen; 3 uur; we kijken wel uit - maar om de Mule Ears van een afstandje te bekijken.