3 april Houston

Via de Walmart de ruimte in en weer terug.

We zijn allebei al vroeg wakker en gaan daarom ook maar vroeg ontbijten. Als we om half zeven de ontbijtzaal binnen lopen, blijkt tot onze verbazing de ontbijtruimte al voor de helft bezet te zijn. Morgenstond goud in de mond, in dit geval een goed ontbijt, is hier blijkbaar het devies. De ligging van ons hotel is echt drie keer niks (aan een snelweg) maar de kamers zijn goed, ook het ontbijt mag er zijn en de prijs van de kamer is redelijk. Dat is dan weer drie keer raak.

Als we uitgecheckt zijn, rijden we naar een vlakbij gelegen Walmart. Het blijft een echte Winkel van Sinkel.Voor de jongere lezertjes van dit blog die meneer Sinkel niet zoals wij hebben meegemaakt, Sinkel was een Utrechtse ondernemer die in de negentiende eeuw één van de eerste warenhuizen in Nederland had. Hij verkocht werkelijk alles, zoal zijn eigen reclamewijsje uit1840 laat zien.

'In de Winkel van Sinkel /Is alles te koop. / kan men krijgen / Mandjes met vijgen / Doosjes pommade / Flesjes orgeade / Hoeden en petten / En damescorsetten / Drop om te snoepen / En pillen om te poepen.'

Ook de Walmart verkoopt van alles. Wat dacht u bijvoorbeeld van deze kleurrijke plastic colaflessen, die bedoeld zijn al spaarpot.

Of van een schap vol met kleine en grote afbeeldingen van vlaggen:

Enfin, met een kar vol spullen vooral bedoeld om te kamperen zoals een koelbox, een zeil voor onder de tent, een gasflesje voor ons pitje, batterijen voor het pompje voor het oppompen van ons luchtbed - u dacht toch niet dat wij dit op onze leeftijd nog zelf deden? - en nog een aantal andere nuttige zaken verlieten wij als tevreden klanten de Walmart.

Het volgende punt op onze agenda was het NASA Space Center. Daar kan je onder andere de Mission Control Tour doen, waarbij je de originele control room ziet van waaruit de vluchten naar de maan werden begeleid. Maar toen was het: "Houston, we have a problem". Even tussen haakjes het citaat "Houston, we have a problem" is een citaat dat niet klopt. In werkelijkheid werd er gezegd: "Hey, Houston we've had a problem here". Enfin, de reden dat ik hier schrijf "Houston we have a problem "is dat wij er pas een paar dagen voor vertrek er achter kwamen dat je voor de Mission Control Tour bij het Space Center moet reserveren. Ai! 

Snel een reserveringspoging gewaagd en ja hoor, compleet uitverkocht dus. Geen tour voor ons! We have a problem. Nog een mailtje er tegen aangegooid of er toch niet nog een mogelijkheid was om die tour te doen - een plekje op een standby-lijst of zoiets voor het geval er afmeldingen zouden komen - , maar volgens de dame van het reserveringssysteem kon dat niet: "Computer says no". Maar goed, er waren nog twee andere tours die je zonder reservering kan doen, maar helaas pindakaas, die tweede tour werd vandaag helemaal  niet gegeven. Wat? Maar ach, er was nog een derde tour - die naar de raketten die gebruikt werden voor de maanlandingen en  ach, verder was er nog genoeg te zien en te doen in het Space Center. Als eerste deden we de tour naar de raketmotoren. Een beetje teleurstellend was wel dat ze bij het vertrek van de open shuttle bus niet aftelden: 10. 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 maar gewoon vertrokken.

Als ik bovenstaande motoren ziet, dan moet ik denken aan het verhaal over die astronaut die op de vraag van een journalist antwoordde hoe het nu voelt om met zo'n raket de ruimte ingezonden te worden, antwoordde: "Hoe zou u zich voelen als u in een ding zit, dat bestaat uit 80.000 onderdelen die stuk voor stuk zijn geleverd door de goedkoopste inschrijver?" (Ongetwijfeld een broodje aap verhaal.)

Dat grote witte ding op bovenstaande foto bevatte de maanlander en de stuwraket daarvan. Een Amerikaan die het aan een vrouw probeerde uit te leggen, beschreef het daarom als een garage, maar blijkbaar had de vrouw thuis geen maanlanders in haar garage staan, want ze begreep er weinig van. Wij hadden er overigens ook wat moeite mee.

Na het bezoek aan deze raketten-opslag bezochten we een ruimte waar een Space Shuttle stond, boven op Boeing 747.

In het Spacecenter heb je ook een grote food court. We bestellen er wat ongezonds en eten het buiten op een terrasje op.

In het Space Center zag Marianne ook nog een bekende astronaut rond lopen.

En hier zag ze hem nog een keer.

Ook kon je er een film zien en ene Hugo, een zeer enthousiaste jongeman, vertelde hoe het toe gaat in het International Space Center. Op onderstaande foto laat hij zien, nou ja gelukkig vertelt hij het alleen maar, hoe de astronauten naar de wc gaan in het International Space Center. Het toilet is het ding naast hem wat lijkt op een stofzuiger.

Een meisje uit het publiek mocht even een fitness apparaat uit proberen. Goed dat ik dat niet hoefde te doen.

Al met al hebben we ons zo'n zes uur in het Space Center prima vermaakt, een aanrader dus, maar als je de control room wilt zien, op tijd reserveren! (Nog twee andere praktische zaken: Je moet tien dollar voor parkeren betalen. Dat kan met een QR-code, maar die werkt niet met buitenlandse nummers. Je kan het parkeren echter binnen bij een balie betalen. Verder maken ze gebruik van time-entry tickets. Maar de tijd controleren ze niet. Wij waren er al kwart voor tien, terwijl wij tickets voor 1/2 elf hadden. We konden gewoon doorlopen. 

Omdat we nog wat tijd over hadden, reden we na ons bezoek aan he Space Center nog even naar het strand en de pier bij Galveston

Ook "huisvest" Galveston aantal oude gebouwen, zoals dit bisschoppelijk huis.

Voor het geval je het niet direct door hebt wat voor een gebouw het is, hebben ze er een klein bordje bijgezet.

Toen was het tijd om ons hotel op te zoeken, de Quality Inn in Seabrook. Toen we ons er bij de balie meldden, stonden daar drie mannen die allemaal blij reageerden toen ze onze namen hoorden. Wat was het geval, ze deden een check van onze creditcard gegevens die Booking.com had doorgegeven, en een betaling met die kaart was  niet gelukt. Geen idee hoe dat kon, want we hebben daar de juiste gegevens geregistreerd staan. De bedrijfspolicy schreef voor dat als wij ons niet om hun vier hadden gemeld, dan moest de boeking geannuleerd worden. Maar ze zagen dat wij helemaal uit Holland kwamen en een annulering vonden ze heel vervelend voor ons, vooral omdat ze helemaal vol zaten vandaag. 

Daarom hadden ze ons om 4 uur niet geannuleerd, maar geprobeerd om contact met ons te krijgen per telefoon of per mail. Zie onder het mailtje dat ze ons hadden gestuurd en dat we later in onze mailbox zagen.  Om zes uur hadden ze onze kamer met spijt geannuleerd maar toen wij om kwart over zes binnen kwamen en onze namen noemden, veerden ze helemaal blij op. De kamer was nog niet weg en we kregen de (laatste) kamer van het hotel weer terug.

Voor het avondeten liepen we naar een visrestaurant, Sam's Boat, even verderop aan de overkant van de weg - levensgevaarlijk oversteken; Amerika is niet op wandelaars ingericht - dat zoals een echt visrestaurant aan het water lag. Omdat het ook een echt Amerikaanse restaurant was, hingen er ook overal grote tv-schermen waarop een baseball-wedstrijd te zien was. De bediening en het eten (wel veel) was prima.