14 april Carlsbad - Alamogordo

 Van donker naar licht

Als we wakker worden, zien we dat ons verrijdbaar motel -  zie gisteren - gelukkig nog steeds op dezelfde plaats staat. We zouden toch raar opkijken als we opeens ergens anders stonden. Als we naar het kantoortje van het motel lopen voor ons ontbijt, zien we onze gastheer net naar buiten komen lopen. De man, hij is waarschijnlijk afkomstig uit India en draagt een tulband, loopt met een grote trommel naar een soort altaar toe, waar een Boeddha-beeldje bij staat. Uit zijn trommel haalt hij wat rood poeder en strooit daar wat van op het altaar. Waarschijnlijk is het een religieuze ceremonie. Gepast houden wij afstand.

Als hij klaar is met strooien, loopt hij naar ons toe. 'Zo, de vogels hebben ook weer eten." zegt hij. Het blijkt zijn voederplaats voor de vogels te zijn. Die komen er rap op af.

Een voederbak voor vogels. Boeddha zou zeggen: "Een druppel tederheid is meer dan geld en macht."

Zijn kantoortje dient tevens als ontbijtplek. We mogen uit de koelkast pakken wat we willen. Er is koffie en verder heeft hij een warme ontbijt-burrito voor ons gemaakt die klaar ligt gewikkeld in aluminiumfolie.

Voor ons allebei een ontbijt-burrito.

Nadat we alles weer in de auto hebben gepropt - ik plaats om onze naam van goed georganiseerde mensen niet om zeep te helpen beslist geen foto van de achterbank en de kofferruimte - rijden we naar de Carlsbad Caverns. Het bezoek aan de grotten wordt het dieptepunt van onze vakantie - letterlijk bedoel ik dat uiteraard (275 meter). Figuurlijk is het een hoogtepunt. 

De belangrijkste 'kamer' die je kan bekijken is de Big Room. Je kan die bereiken via een lift, maar je kan er ook zelf heen lopen via de Natural Entrance. Dat duurt ongeveer 45 minuten tot een uur. Wij gaan lopen.

De Natural Entrance. 

Wat ik wat vervelend vind, is het stuk dat je met een touwladder moet doen. Onder Donald Trump is er fors bezuinigd op nationale parken en die touwladder ziet er niet zo stevig meer uit, Met de nodige angst daal ik af.

Nee hoor, grapje. Geen paniek, de touwladder is van heel lang geleden. Tegenwoordig kan je over een goed begaanbaar pad naar beneden lopen en er is overal verlichting.

Je loopt omlaag over een ruim pad met relingen aan beide kanten.

Lopende kan je onderweg al allerlei stalactieten, stalagmieten en andere formaties zien.

Na 45 minuten afdalen komen we bij de Big Room. Daar kan je een rondje lopen, nou ja rondje, zeg maar gerust ronde. Je blijft fotograferen.

Na een uurtje zijn we rond. Er is diep onder de grond niet alleen een lift, maar ook een restroom en een plek waar je wat te eten kan krijgen. Je mag niet zelf voedsel de grot meenemen, dit onder andere ter bescherming van de vleermuizen. Maar tot onze teleurstelling is het voedselgedeelte dicht. 

We gaan nog niet naar boven - met de lift is het plan -  want we hebben nog een speciale wandeling te doen. Wij zijn er namelijk in geslaagd om online kaartjes te krijgen voor de Kings Palace tour. Dat is een wandeling elders in de grot onder begeleiding van een ranger. Je komt dan in wat andere kamers dan de Big room. Deze wandeling is heel populair. Hij wordt twee keer per dag gegeven: om 10.30 uur en om 12.00 uur. Voor elke wandeling zijn slechts 24 kaartjes beschikbaar. Twaalf worden er online verkocht en twaalf op de dag zelf bij de kassa. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Online kan je dertig dagen van tevoren één van de twaalf kaartjes reserveren. Om 16.00 uur precies kan je bestellen. Tien seconden zijn de online kaartjes meestal weg. Wonder boven wonder zijn wij er in geslaagd om  twee kaartjes te krijgen. Zie hier een impressie van deze wandeling.

Je komt onder andere andere in de Kings Palace en de Queens Palace. Tijdens de tour doet de ranger ook nog even het licht uit, zodat je een paar minuten in het pikkedonker zit. 

Wellicht heeft Malevitsj ook de Kings Palace Tour gedaan en heeft dit hem geïnspireerd tot dit schilderij

De rondleiding duurt zo'n anderhalf tot twee uur. Mocht je de Carlsbad Cavern in de planning hebben, probeer dan kaartjes voor deze rangertour te krijgen. Mocht het niet lukken, wees teleurgesteld, maar niet al te teleurgesteld, want de Big Room is ook prachtig om te zien. Om twee uur is de tour klaar. We nemen de lift naar boven en zoeken onze auto weer op en rijden vervolgens naar Alamogordo. 

We hopen daar nog op tijd te zijn voor de Sunset Stroll in het White Sands National Park. Die begint om half zeven. De Sunset Stroll is een wandeling onder begeleiding van een ranger of een parkvrijwillger en gaat een klein stukje door de duinen van White Sands. Het lijkt ons wel leuk om die wandeling te doen

Op weg naar Alamogordo maken we daarom niet veel stops, eigenlijk maar eentje, bij een rest-area.

Rest-area Wimberly Park, wie kent hem niet.

Omdat de Kings Palace Tour iets is uitgelopen - wat we niet erg vonden - hebben we nu echter geen tijd meer om onderweg nog veel te bekijken. 

Niet dat er veel te bekijken valt, we zien vooral veel kleine plaatsjes met erg weinig huizen en inwoners (soms bedraagt de populatie minder dan 100) en veel rotzooi. Waar we ons elke keer weer over verbazen - nou ja verbazen, we zijn het ondertussen al gewend - is hoe Amerikanen omgaan met kapotte spullen. Her en der zie je bij huizen kapotte auto's en andere rotzooi staan. Ook zie je de nodige bouwvallen. Alleen Artesia  ziet er beter uit. Dat lijkt ons wel een leuke plaats. 

Oké, deze oude boortoren wekt niet bepaald de indruk dat Artesia een leuke plaats is, maar de rest van Artesia ziet er beter uit.

Onze eindbestemming voor vandaag, Alamorgordo, - we overnachten hier in de Days Inn - laten we eerst even links liggen, want het White Sands National Park ligt nog 16 mijl verder. We moeten daar op tijd voor de rangerwandeling zijn. We komen tegen zes uur, ruim op tijd dus, bij het White Sands National Park aan. Het Visitor Center is al gesloten (en het naastgelegen toiletgebouwtje ook). Ook in het toegangshokje tot het park zit niemand. 

We rijden dus maar gewoon door. De Sunset Stroll wandeling begint - niet zo verrassend -  bij de Sunset Stroll Meeting point. Dat is een redelijk grote parkeerplaats aan de kant van de weg die door het park voert, even voorbij het punt dat de verharde weg ophoudt en overgaat in een witte dirtroad.

Die weg is overigens goed te berijden. Het wite gipszand is er keihard. We parkeren de auto en voegen ons bij de rest van de groep. In totaal zal de groep belangstellenden uitgroeien tot een man of 75. Je hoeft niet voor de wandeling te reserveren. Je kan er zo naar toe gaan. Na een tijdje verschijnt Joe, een vrijwillger die de rondleiding geeft. Hij is nu gepensioneerd. Vroeger was hij vrachtwagenchauffeur - "48 staten op kosten van de baas bezocht", vertelt hij glunderend.

Braaf volgt de grote groep Joe

Joe kan enthousiast over het park vertellen. Tot vorig jaar was het nog een nationaal monument, maar nu is het een nationaal park. Als je maar "één attratie" hebt, dan kan je hoogstens een Nationaal Monument worden, zo vertelt Joe. Heb je er twee of meer dan kan je een Nationaal Park worden. 

Dit 'rare wonder' telt niet mee bij de beoordeling of je een nationaal park kan worden.

White Sands had altijd maar één attractie - drie maal raden welke dat was - maar een aantal jaar geleden zijn er in het park - toen nog monument - versteende voetsporen gevonden van de oorspronkelijke bevolking, onder andere van een volwassene en een kind. Ze konden zelfs zien dat de volwassen het kind op een gegeven moment een stukje ging dragen. Onderzoek van deze voetsporen leerde dat die liefst 12.000 jaar oud waren, twee keer zo oud als de daarvoor gevonden oudste voetsporen in Amerika en daarmee had White Sands zijn tweede 'attratie' en kon het promoveren tot Nationaal Park, al zijn nog niet overal alle borden aangepast. Je kan die voetsporen niet bekijken, maar wel heeft het Visitor Center een informatiepaneel over deze voetsporen.

Dit zijn niet voetsporen van 12.000 jaar geleden, maar mijn voetsporen.

Deze zijn wel van 12.000 jaar geleden. Moeder met kind; NPS foto

Het Visitor Center moet nog wel zijn bord aanpassen Monument -> Park

Onder leiding van Joe maken we vervolgens een wandeling door de duinen, waarbij Joe vertelt over de vegetatie, de dieren die er leven en hoe de gipsheuvels ontstaan zijn en kunnen blijven bestaan. Dat laatste komt doordat er een oude harde zeebodem onder de duinen ligt, die voorkomt dat het weinige aanwezige water helemaal weg kan zakken. Dat water houdt het bovenliggende witte gipszand vast. Wel verplaats de wind langzaam maar zeker de duinen. 

Joe heeft ergens een gat gegraven waar een paal in staat. Als Joe de paal laat vallen, hoor je een luide plons. "Mijn favoriete onderdeel van de rondleiding" vertelt hij glunderend.

Plons!

Aan het einde van de rondleiding brengt Joe ons naar een duin, vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt op de zondondergang. We zien de zon onder gaan wat een prachtige rode lucht oplevert. Kortom, we kunnen de Sunset Stroll van harte aanbevelen.

Uw fotografe Marianne aan het werk met onder andere onderstaande foto's als resultaat

Ze is niet de enige die de zonsondergang fotografeert.

Ook uw verslaggever maakt een foto met zijn mobieltje

Na de Sunset Stroll rijden we in het donker terug naar Alamorgordo en checken we in bij de DaysInn. Iets verderop (op loopafstand en gelukkig aan onze kant van de weg; we hoeven dus niet een drukke vijfbaanse weg over te steken) zit een Applebee's, die ondanks dat het al half negen is, nog steeds vol zit. Ze hebben nog een tafeltje voor ons en het eten smaakt voortreffelijk. 

Terug op onze motelkamer kijken we nog even naar de weersverwachting. Er wordt een windwaarschuwing afgegeven. Vanaf één uur's middags gaat het hard waaien. Dan moet je niet in het park zijn. Maar 's morgens valt het nog wel te doen. Morgen dus vroeg op pad.