18 april Chiricahua NM

Honderd jaar Chiricahua National Monument.

In het Chiricahua National Monument heeft ooit eens een grote vulkaanuitbarsting plaats gevonden. In de loop van de tijd - ik sla nu even een paar honderd miljoen jaar over; to cut a long story short - heeft dit door erosie geresulteerd in een park met veel rotsformaties en hoodoos. Deze laatsten lijken wel wat op de hoodoos van Bryce Canyon National Park, alleen zijn die hoodoos oranje-roze-rood en hier zijn ze grijs-zwart. 

Chiricahua 

Bryce

"Herstel, waar ik Chiricahua zei bedoel ik Bryce en waar ik Bryce zei bedoel ik Chiricahua ." 

In tegenstelling tot Bryce is er in dit park sprake van een behoorlijk hoogteverschil. Zo ligt het Massai Point - met 2094 meter de hoogst bereikbare parkeerplaats in het park - ruim 400 meter hoger dan het Visitor Center, dat op 1646 meter hoogte ligt. Bij veel van de trails in het park moet je dan ook een behoorlijk hoogteverschil overwinnen. 

We hadden echter op de site van het CNM (ik kort de naam van het monument in de rest van dit verslag maar even af tot CNM; scheelt u het lezen van de moeilijke naam en mij het typen) gezien dat er één keer per dag (om 9 uur 's morgens) een shuttlebus van de camping naar het Massai Point rijdt. Dat is mooi. Dan kan je van het Massai Point via de Echo Canyon Trail en de Upper en Lower Rhyolite trails helemaal omlaag naar het Visitor Center lopen. Dat leek ons wel wat. We zijn heel goed in het omlaag lopen.

Een paar dagen geleden kregen we echter opeens een mailtje van CNM. Uitgerekend vandaag is het exact honderd jaar geleden dat CNM de status van nationaal monument kreeg en om dat te vieren zijn er drie dagen lang festiviteiten. Hoera! Vandaag is er bijvoorbeeld een officiële bijeenkomst bij de Fararway Ranch waar plaatselijke en ook enkele landelijke notabelen bij elkaar komen om het 100-jarig bestaan te vieren. 

Vanwege deze festiviteiten kan je daarom vandaag niet parkeren bij de Farawaway Ranch  - dat is een oude ranch in het CNM. Mwah, no big deal; die stond toch niet op ons programma en oh ja, er rijden vanwege de festiviteiten vandaag en morgen ook geen shuttlebussen. Wat??? 

Wat krijgen we nu? Daar gaat onze planning. Volgens het mailtje heeft daarnaast vandaag ook iedereen vrije toegang tot het park, waardoor het ook nog eens druk kan worden bij de parkeerplaatsen bij de trails boven in het park. Oké, dat kan er ook nog wel bij. Hebben wij allemaal weer. Hoe krijgen we het voor mekaar om uitgerekend op de dag dat het park 100 jaar bestaat in het park te zijn?

Enfin, het zij zo. We kiezen er voor om dan maar met onze eigen auto naar boven te rijden, deze te parkeren bij de Echo Canyon parkeerplaats en dan omlaag te lopen via de Echo Canyon Trail om daarna weer - zucht - omhoog te lopen naar de parkeerplaats via de Hailstone Trail - die naam baart mij enige zorgen - en de Ed Riggs Trail. De totale lengte van deze combinatie van trails bedraagt bij elkaar 5,5 km met een te overwinnen hoogteverschil van zo'n 160 meter.

De Echo Canyon Loop trail; Wij hebben hem tegen de klok in gelopen

We hebben we er voor gekozen om heel vroeg naar de Echo Canyon parkeerplaats te gaan. Dat heeft een paar voordelen: we vermijden de drukte; de temperatuur is dan nog aangenaam en de zon staat nog laag en schijnt dan ook nog eens in onze rug, zodat we bij het afdalen niet de hele tijd tegen de zon in zitten te kijken. 

Maar zoals Johan Cruijff zou zeggen: "Elk voordeel heeft zijn nadeel". In dit geval is het nadeel dat we wel heel vroeg op moeten. Maar dat lukt en om kwart voor zeven komen we bij de parkeerplaats aan. Er staat één andere auto. Volgens ons kaartje van het park moet hier een picknicktafel staan - we moeten nog ontbijten - maar die picknicktafel zien we nergens. We sjouwen onze zak met ontbijtspullen daarom maar naar een mooi plekje even verderop met wat rotsen waar we op kunnen zitten en genieten van ons ontbijtje. 

Onze ontbijttafel

Breakfast at the Rocks

Om kwart over zeven gaan we op pad. Eerst nog even een sanitaire stop. In het wc-gebouwtje hangen allerlei waarschuwingen.

Buiten hangt nog een waarschuwing, Ze weten wel hoe ze je het plezier in een wandeling kunnen vergallen.

Aangezien een gewaarschuwd mens voor twee telt, gaan we nu dus met zijn viertjes op pad. Spoiler alert: we zijn onderweg niet verhit (zonnebrand en hoed op), niet uitgedroogd (heel veel water en Gatorade mee en het enige gevaarlijke beest dat we onderweg hebben gezien, was deze twee meter grote hagedis, al komt zijn lengte niet zo goed tot uiting op de foto.

Twee meter lang. Echt!

Jurrasic Park, herstel Chiricahua NM

Na vijftig meter lopen zien we opeens een picknicktafel naast het pad staan. Enfin, hij stond er dus wel; niet ver genoeg door gelopen dus. De Echo Canyon trail is een mooie trail. Wel is het er soms lastig lopen. Wandelstokken zijn hier echt onmisbaar. 

Wandelstokken zijn voor mensen van onze leeftijd, hoewel uiteraard jong van geest, aan te bevelen.

Hoewel de trail goed te doen is, is het op een paar plaatsen geen pad om je kleine kinderen hard hollend vooruit te laten lopen.

Geen zorgen, die stenen links staan heel stevig, die vallen echt never nooit niet op het pad.

Tegenover deze minpunten staan gelukkig veel positieve punten. De uitzichten zijn prachtig en we zien de meest wonderlijke rotsformaties. Ik heb overigens tot grote vreugde van Marianne - maar niet heus - op een drietal plekken uitgeprobeerd of de naam Echo Canyon terecht is en de conclusie van dit mini-onderzoek, luidt dat de Echo er niet werkt (verkeerde naam dus, maar wellicht hebben ze de echo - om de festiviteiten niet te verstoren - uitgezet.)

"Echo-cho-cho-cho"

De zon hebben we in onze rug, maar dan moet je natuurlijk niet om gaan kijken.

Deze rots lijkt wel op een eend met een hoedje op. Zo eentje uit de Donald Duck

En dat ben ik.

Dit is zo'n beetje het laagste punt van de Echo Canyon Trail

Na ruim een uur lopen, komen we op het punt - de kruising met de Hailstone Trail - waar vandaan we weer omhoog moeten lopen. Had de hikersbus gereden en onze auto dus niet boven had gestaan maar beneden, dan hadden we hier de trail gekozen die helemaal omlaag loopt. 

De trail omlaag

Maar goed, het is nu eenmaal zo. We schikken ons in ons lot. Of zoals Herman Finkers zou zeggen "In Almelo hebben we ook een berg... naja, berg, een heuvel... althans, 't is meer een glooiing in het landschap... Oke, 't is eigenlijk gewoon een kuil. Dapper zetten we de terugtocht omhoog in. 

Het pad omhoog

Het omhoog lopen valt niet mee, maar waar een wil is, is een pad en om tien over tien komen we, wel wat vermoeid, weer boven bij de parkeerplaats. Al met al hebben we over het rondje zo'n drie uur gedaan. Voor degenen die in onze voetsporen willen treden, doe het rondje op de manier zoals wij dat hebben gedaan. Dus eerst omlaag via de Echo Canyon Trail en daarna omhoog via die twee andere trails. Tegen de klok in dus. De Echo Canyon Trail lijkt ons - maar wie zijn wij - omhoog lastiger te lopen dan de Hailstone Trail en de Ed Riggs Trail.

Als we bij de parkeerplaats staan, zien we dat deze nu helemaal vol staat. Er is niet voor iedereen meer plaats. "Are you leaving?" Een Amerikaan profiteert dankbaar van het vrijkomen van ons parkeerplekje.

We rijden niet direct naar de hoofdweg maar rijden eerst nog even naar de vlakbij gelegen Sugarloaf parkeerplaats. Opvallenderwijze staat deze parkeerplaats niet vol, maar als we op het informatiebord kijken dat bij het begin van de Sugarloaf Trail staat - misschien is dit ook een mooie trail hadden we bedacht - zien we waarom. Deze trail gaat namelijk naar de top van de Sugarloaf Mountain, met 2228 meter het hoogste punt van het park. Dat zou inhouden dat we nog eens 1,5 keer de Domtoren omhoog moeten lopen. Ja doei, zo mooi is die Domtoren nu ook weer niet, dus zien we af van deze trail.

Sugarloaf Mountain,

We rijden terug naar het Visitor Center en lopen er even naar binnen. We bekijken er een korte film van 12 minuten over het park. De narrator - ik kan even het Nederlandse woord hiervoor niet bedenken; ja, ja, uw verslaggever spreekt zijn talen - spreekt met een zware stem zo langzaam en slaapverwekkend dat zowel Marianne en ik binnen de kortste keren beginnen te knikkebollen, maar misschien komt dat ook wel door het vroege opstaan. 

Bij de picknicktafel bij het Visitor Center lunchen we (een aardappelsalade) en lopen daarna nog een stukje van de Lower Rhyolite Canyon Trail. Maar na dertig minuten geven we dat op. We hebben wel genoeg omhoog gelopen vandaag.

Deze vogels balen er zo te zien ook van dat de shuttlebus niet rijdt en dat ze dus zelf naar boven moeten vliegen.

Even een stukje van het pad af om een kreek te fotograferen. 

's Middags blijven we op ons campingplekje. Ik stel Marianne nog voor om naar de festiviteiten met de notabelen bij Faraway Ranch te gaan, maar zelfs mijn argumenten dat de kans bestaat dat Tom Hanks, Robert Redford en Robert de Niro er misschien zijn, haalt haar niet over om de vermoeide benen weer te strekken. Ze is bang dat Donald Trump er ook opduikt. Ze blijft liever bezig met haar Sudoku-puzzelboekje. 

Op een gegeven moment - ik ben de tijd kwijt; mijn horloge staat sinds gisteren stil; het geeft nu nog maar twee keer per dag de juiste tijd aan, alleen weet ik niet wanneer - maar het zal tegen een uur of vijf zijn, komt er weer leven in Marianne. Ze stelt voor om een rondje camping te lopen. Na zo'n honderd meter zien we een bord dat verwijst naar de Silver Spur Meadow Trail. Een meadow, dat lijkt ons wel wat. We lopen even terug naar de tent om twee flesjes water te halen en dan lopen we naar de Spur Meadow. 

De Spur Meadow

Wat blijkt, het is een alleraardigste trail; we kunnen hem aanbevelen - je kan hem niet alleen van de camping bereiken maar ook vanaf het Visitor Center. Bij de meadows aangekomen, zien we de restanten van wat gebouwen van de werkers van de CCC die in het kader van werkloosheidbestrijding in de jaren dertig grotendeels de trails hier hebben aangelegd.

Hun onderkomen is inmiddels helemaal verdwenen - lees afgebroken. Er staan alleen nog twee grote schoorstenen.

Omdat het een leuke trail is, lopen we nog een stuk verder. Opeens horen we rare geluiden. In eerste instantie deken we aan honden die blaffen, maar het is toch net een ander geluidje. Dan zien we de lawaaimakers. Het zijn wilde kalkoenen. Eentje probeert luidkeels zijn wil op te leggen aan de anderen. Bij elkaar zijn het er een stuk of zeven. Meestal zie je die beesten alleen rond Thanksgiving maar hier lopen ze in het wild rond.

We lopen na de ontmoeting met de wilde kalkoenen - Chiricahua betekent  overigens 'Wild Turkey' in de taal van de oorspronkelijke bevolking; dus het is niet zo verwonderlijk dat die beesten hier leven - nog een klein stukje verder en ook dit lopen wordt beloond. Op een soort weide zien we de historische Stafford Cabin uit de negentiende eeuw staan. Het is nu een National Historic Landmark. Wat een schitterend plek is dit om te wonen. Oké, zegt de nuchtere Hollander gelijk: "Waar leef je van?" (Van die kalkoenen natuurlijk!)

De historische Stafford Cabin

Na de Stafford Cabin kan je nog doorlopen naar de Faraway Ranch, maar dat doen we niet. Alle bekende notabelen zijn daar toch al weg. Hoogstens Donald Trump is er misschien nog. Dat lijkt me wel een type dat blijft plakken, ondertussen proberend de serveerster te versieren. 

's Avonds eten we een door Marianne klaar gemaakte macaroni-maaltijd, waarbij ik als opperroerder ook een belangrijke rol heb gespeeld in het klaar maken van de maaltijd.

De voedselrestanten moeten we opbergen, Er lopen hier niet alleen kalkoenen maar ook nog een enkele verdwaalde beer.

Berenboxen

Na het eten werk ik nog even een stukje van het verslag bij.

"Je weet dat je hier geen internet hebt?" vraagt Marianne.

Tot zover een vermoeiend dagje.