20 april Tucson

 

Sneeuw in Arizona

We hebben een druk programma vandaag. Eerst naar Mount Lemmon, niet te verwarren met Mount Lemon. Dan naar de Missiepost San Xavier del BAC, gevolgd door het Arizona-Sonora Desert Museum om dan via het West Saguaro NP weer terug te rijden naar ons motel.

Ons geplande rondje Tucson voor vandaag.

Als eerste staat Mount Lemmon op het programma. De berg is bijna 2800 meter hoog. Vanuit ons motel is het wel een eindje rijden, maar na een half uurtje rijden door Tucson - de stad kent best veel stoplichten - komen we bij de berg aan en kan de beklimming beginnen. Niet per voet uiteraard maar per auto over een mooie maar kronkelige goed berijdbare asfaltweg.

Onderweg heb je mooie uitzichten. In het begin zien we er nog saguaro's staan, maar hoe hoger je komt hoe minder dat er worden. Op een gegeven moment is het er te koud voor deze cactussen om er te groeien.

Uitzicht over de San Pedro River Valley

We zien onderweg veel wielrenners die de berg omhoog fietsen (en ongetwijfeld ook weer omlaag). Zou niks voor mij zijn (omhoog zeker niet en dat omlaag lijkt me ook niet fijn; constant remmen.)

Op een gegeven moment komen we in Summerhaven, een klein wintersportplaatsje gelegen, vlak onder de top. We parkeren er de auto en lopen er even rond. 

Ze weten je echt welkom te heten.

In het plaatsje heb je de Cookie Cabin. Volgens meesterbakkers Bart en Evy kon je bij deze concurrent van hen heel lekkere koekjes kopen, dus dat gaan we uitproberen. 

De Cookie Cabin; home of the Giant Cookie.

De Giant Cookie. Je hebt ze in zes verschillende smaken, maar je kan de zes smaken ook samen als één "koekje" krijgen. Dat is wat wij doen. Vers gebakken zegt de verkoopster. Net twee minuten oud.

Marianne let even niet op en dan ziet het "koekje" er opeens zo uit.

Na Summerhaven rijden we nog een stukje hoger en komen we bij het skicentrum. Er ligt zelfs nog wat sneeuw en de stoeltjesliften werken nog. Als je wilt, kan je nog helemaal naar boven, maar dat laten we aan ons voorbij gaan.

Dan is het tijd om weer omlaag te gaan, op weg naar de missiepost. Daarvoor moeten we dwars door een groot deel van Tucson rijden. Het is niet echt een fijne stad om doorheen te rijden, maar dankzij mijn deskundige aanwijzingen, gebaseerd op Google Maps - "Bereidt u voor om links aan te houden" - bereiken we de even buiten Tucson gelegen Mission. Het is wel een mooie missiepost. Het gebouw is zo'n 250 jaar oud. Een honderd jaar oudere versie werd in 1770 met de grond gelijk gemaakt tijdens een indianenoorlog. De Mission staat ook op een Amerikaanse postzegel uit 1981 (zie rechtsonder)

En zie hier de Mission in het echt, nou ja op foto's dan uiteraard.

Zo'n typische 'Once upon a Time in the West' klok.

Uiteraard groeien er ook de nodige cactussen. Sommigen hebben een wat vreemde vorm.

Een goochel-cactus: 'de truc met de doorgezaagde cactus'.

Een nieuwsgierige cactus

Een cactus waarvan de vruchten als lekkernij worden gezien.

Al met al verblijven we er ongeveer een halfuurtje. Dan rijden we door naar het Arizona-Sonora Desert Museum, een combinatie van een botanische tuin, dierentuin en een natuurhistorisch museum. 

We komen er tegen half vier aan. Het is geen goedkoop museum. Oké, Artis is ongeveer net zo duur. De kaartjes kosten $29,95 maar wij senioren krijgen twee dollar korting. De man achter het loket zegt dat we het beste eerst naar het verblijf van de stingrays kunnen gaan. Dat sluit al om vier uur. 

Oké, we lopen er heen. Maar wacht eens even, stingrays, dat zijn toch pijlstaartvissen?  Huh? Pijlstaartvissen leven toch helemaal niet in de Arizona-Sonora Desert? Wat doen die hier in dit museum? Het antwoord luidt: geld verdienen voor het museum. Ze blijken er in een soort aquarium rond te zwemmen. Bij het aquarium betaal je bij een extra kassa aan twee medewerkers nog eens drie dollar entree om in dit aquarium te komen, maar dan mag je ze - de stingrays; niet de kassamedewerkers - wel aaien. Daar zullen die beesten blij mee zijn. We laten dit aquarium maar mooi aan ons voorbij gaan.

Elders in het museum zien we nog wel enkele dieren. Sommigen hebben we al in het echt gezien, sommigen (gelukkig) nog niet zoals enkele slangensoorten.

Deze slang doet een middagdutje

Maar deze is wakker

Verder zien we onder andere bevers, steenbokken, javelinos - die lijken wel wat op wilde zwijnen - en jackrabbits (langoorkonijnen). 

Een javelino aan het 'grazen'.

Je kan heel goed de aderen in de oren van de langoorkonijnen zien.

Ook zien we een aantal dieren die zich hier zelfstandig, zonder verblijfsvergunning, hebben gevestigd in het woestijngedeelte waar de cactussen staan.

En uiteraard zien we er heel veel soorten cactussen .

Tegen vijven, als het museum gaat sluiten, gaan we weg. Ik vind het een beetje een twijfelgevalletje. Er staan heel veel cactussen, maar die kan je ook buiten het museum zien. Je mist dan wel de toelichtende bordjes. Het dierengedeelte voegt niet echt heel veel toe, maar wellicht vindt iemand anders dat juist wel. De reviews op Tripadvisor zijn in elk geval heel goed en om met Elvis te spreken:  '50.000.000 Elvis Fans Can't Be Wrong'.

We rijden vervolgens naar het westelijk gedeelte van het Saguaro National Park. 

Ook daar uiteraard heel veel saguaro's en andere cactussen.

De zon verdwijnt en de maan komt al op.

We rijden terug naar ons motel. Onderweg stoppen we nog even bij een uitzichtpunt.

Terug in het motel hebben we nog even een paniekmomentje. Marianne kan opeens haar telefoon niet meer vinden met daarin ook haar creditcard en rijbewijs. We kijken alles twee keer na, ook de auto, maar nergens te vinden. Ze heeft haar geluid uit staan, dus bellen heeft ook geen zin. Gelukkig blijf ik de kalmte zelve - hum hum - en als we haar rugzak voor de derde keer doorzoeken, vinden we hem. Moraal van het verhaal: drie keer zoeken is scheepsrecht. En ze moet van mij de rest van de vakantie het geluid van haar telefoon aanzetten.

Engelse postzegel uit 2018

's Avonds draaien we nog even een was - dat is gratis hier - en eten we een maaltijd op onze kamer (de kamer heeft een compleet ingerichte keuken). Morgen verlaten we Tucson en gaan we op weg naar het Lost Dutchman State Park. Voor iemand die ook altijd verdwaalt, spreekt dat park mij al bij voorbaat aan.