13 april Fort Davis - Carlsbad

Over vliegende beren en motelkamers op wielen.

We staan vroeg op en zijn één van de eersten bij het ontbijt. Alleen een Amerikaans stel en de scrambled eggs zijn nog wat eerder bij het ontbijt dan wij, maar niet echt veel, want ze zijn nog goed warm. (De scrambeld eggs bedoel ik uiteraard.) 

Er staat ook een zelfbakkende pannekoekenmachine. Oké, je moet hem nog wel zelf aanzetten. Hoe je hem echter aanzet is mij niet duidelijk. Op het knopje 'Power' drukken zegt de Amerikaan. Ja hallo, dat heb ik natuurlijk al lang geprobeerd. De reden dat hij weigert iets te doen, blijkt er in te zitten dat er eerst nog een grote zak beslag in moet en die zat er nog niet in. De dame van de keuken komt echter aansnellen met de zak en dan kan deze chef-kok volautomatisch twee fijne pannenkoekjes bakken. Wat ben ik toch een kok!

Als we na het ontbijt naar buiten lopen, zie ik de Amerikaan die mij gisteren tijdens het kijken naar de zonsondergang  aansprak over onze vakantieplannen. Mensen spreken mij graag aan. Ik ben dan ook een goede luisteraar. Hij raadde ons de Carlsbad Caverns aan, daar kwam hij toen net vandaan. De grot was het hoogtepunt van zijn reis vertelde hij. Ik vertelde hem dat de grot ook op onze planning stond. Wat ik echter gisteren vergeten was te vragen, was of de vleermuizen al uitvliegen. Elk jaar vliegen er elke dag 's avonds duizenden vleermuizen de grot uit. Daarmee beginnen ze ongeveer half april. Zie dit stukje op de site van de NPS.

Ik ben dus nieuwsgierig of de vleermuizen er al rond vliegen; dat geschiedt meestal pas vanaf eind april, maar als ik hem vraag: "Are the bats already flying?' begrijpt hij me niet. Hij kijkt me vragend aan, "The black bats who are flying every evening from the cave." verduidelijk ik in mijn beste Engels. Hij staart me nu nu helemaal verbaasd aan. "Flying bears?" zegt hij dan aarzelend. 

Vliegende beren?

Wat is het toch jammer dan de Amerikanen zo slecht hun eigen taal spreken. Ik zei toch duidelijk flying bats, niet flying bears. Enfin, na een tijdje begrijpt hij wat ik bedoel. Ja, er vlogen al wel wat vleermuizen rond, maar nog niet massaal. Oké, dan beslissen we wel ter plekke of we er heen rijden.

Vandaag hebben we drie dingen op het programma staan: De 'Fort Davis Historic National Site', het 'Davis Mountains State Park' en het Guadalupe Mountains National Park'. Als eerste staat het fort op ons programma. Dat het Historic Fort Davis vlakbij de plaats Fort Davis ligt, is niet zo wonderlijk. We zijn er dan ook al binnen een paar minuten. 

Oorspronkelijk stamt het fort uit 1854, maar van die gebouwen is niet veel meer van over. Wat rest zijn vooral gebouwen uit de tweede helft van de negentiende eeuw. Je kan er buiten wat rondlopen en in het Visitor Center de geschiedenis van het fort zien. Met dat laatste beginnen wij. Als wij aan komen lopen klinkt er militair trompetgeschal. We zijn vereerd, maar het zal wel toeval zijn.

We worden ontvangen door een vrijwilliger die waarschijnlijk nog heeft mee gevochten in de Amerikaanse burgeroorlog, althans zo oud ziet hij er uit. Nadat we binnen de tentoonstelling hebben bekeken, lopen we buiten nog een rondje langs wat gebouwen. Al met al kost deze bezienswaardigheid ons zo'n 45 minuten. Als je in de buurt bent is het een aardige stop, goed voor ongeveer een uurtje.

Na het fort rijden we naar het Davis Mountains State Park. ook dat is niet zo ver rijden. We betalen er twaalf dollar toegang en vragen de ranger naar de trails. Ze noemt wat trails op en geeft ons twee kaarten van het park mee. Eentje met het overzicht van het park en eentje met de trails. In de auto bestuderen we de twee kaarten. De kaarten brengen ons in verwarring. Er is iets raars aan de hand met de twee kaarten. Wat blijkt, bij de ene kaart staat het noorden bovenaan, bij de andere kant zit het noorden aan de onderkant. Dat is slim zeg, maar niet heus. Wie verzint zo iets. Het maak de boel niet duidelijker.

Bij de ene kaart zit het noorden boven, bij de andere onder.😕

We rijden een stukje het park in. Het is vooral een grote camping. Erg spectaculair zien de trails er niet uit, de mooiste gaat omhoog en eindigt bij een uitzichtpunt. Daar kan je echter ook met de auto heen rijden. We twijfelen even - "Twijfel is het begin van wijsheid"; Aristoteles - of we daar via een trail heen moeten lopen of dat we dat beter met de auto kunnen doen. De wijsheid leert ons dat we vandaag wel genoeg zullen lopen, dus rijden we met de auto naar het uitzichtpunt. Je hebt er een mooi overzicht over de omgeving maar dat is toch wel het minste wat je van een uitzichtpunt mag verwachten. Een Amerikaans stel waarmee ik in gesprek raak, wijst me op de McDonald Observatory. In de voorbereiding had ik deze nog heel even in de planning staan, maar hij is er uitgevallen. Te veel dingen te zien, te weinig tijd.

De McDonald Observatory gezien vanaf  het uitzicht punt.

Druk in gesprek

Mijn nieuwe Amerikaanse vrienden boven op het uitzichtspunt.

We laten dit park verder maar zitten. Heel boeiend vinden we het eerlijk gezegd niet. Wel rijden we nog even naar de Indian Lodge in het park. Dat is een bekende historische lodge die ze aan het renoveren zijn. We waren oorspronkelijk van plan om in deze lodge te overnachten, maar ze zijn nu al zo'n twee jaar bezig met de renovatie van het ding en ze zijn nog steeds niet klaar. Het schiet niet echt op. Ook het Amerikaans stel boven op het uitzichtpunt klaagde over de traagheid van de renovatie. Zij hadden er ook een kamer willen boeken.

De Indian Lodge gezien vanaf het uitzichtpunt.

En gezien van dichtbij: Er staat een hek omheen. Wellicht is het nu een soort Hotel California:"You can check out any time you like, but you can never leave":

Voor onze derde bezienswaardigheid - het Guadalupe Mountains National Park - moeten we een behoorlijk eind rijden, een kleine 150 mijl.

Niet alle Amerikanen gaat het financieel gezien voor de wind

Onderweg zien we op de US 90 iets voorbij Valentine de bekende  Prada-shop staan. Het is een kunstwerk.  Zie hier voor de achtergrond. 

We zijn niet de enigen die er stoppen, onder andere een vrachtwagenchauffeur zet zijn grote truck er even voor aan de kant en maakt wat foto's.

De man met de zwarte kleding is de stoere vrachtwagenchauffeur.

Op weg naar het Guadalupe Mountains National Park stoppen we even in Van Horn om te tanken. We hadden gedacht dat Van Horn nog wel een redelijk grote stad is, maar het heeft nog niet eens 2000 inwoners, die waarschijnlijk allemaal of in één van de vele motels werken of bij een benzinestation. Van Horn is werkelijk drie keer niks. We rijden verder naar het Guadalupe Mountains National Park. Als we daar bij het Pine Springs Visitor Center aankomen, zien we tot onze grote verbazing - we dachten dat dit park haast nooit door iemand bezocht werd - dat de hele parkeerplaats bij het Visitor Center proppie vol staat. 

Tot zover onze goede voorbereiding. We rijden tevergeefs twee rondjes over de parkeerplaats maar vinden er geen plekje Op de weg iets verder het park in, staan auto's in de berm geparkeerd. We zien iemand vertrekken en pikken het vrijgekomen plekje in. Als ik de autodeur open doe, moet ik wel opletten dat ik niet direct in een greppel val. 

We lopen naar het Visitor Center en vragen om advies. Marianne had twee wandelingen uitgezocht. De korte Pinery Trail (1,2 km) die hier begint en de McKittrick Canyon Trail tot aan de Pratt Cabin. Die laatste trail is 2,3 mijl lang, maar als je wilt kan je nog veel verder lopen. Deze trail begint bij het andere (onbemande) McKittrick Canyon Visitor Center. Het enige dat de ranger zegt - ze had overduidelijk op deze drukke dag geen zin meer om vragen te beantwoorden - is dat de eerste trail achter het Visitor Center begint en dat het deel van het park bij de McKittrick Canyon om om vijf uur sluit en dat je dan weg moest zijn. Fijn, dank u voor de informatie. Binnen in het Visitor Center is het overigens een beestenboel.

We besluiten nu we hier toch zijn om maar eerst hier de Pinery Trail te lopen. Het is een korte trail. Er staan langs het verharde pad allerlei cactussen. 

Het is typisch zo'n trail met uitlegbordjes. "De Prikprikcactus staat bekend om zijn scherpe stekels'. Dat soort teksten. Maar ik zie nergens bordjes. Opeens zie ik toch nog één bordje bij een cactus staan. 

Dat moet wel een heel zeldzame en bijzondere cactus zijn. Echt eentje die een bordje verdient. Snel loop ik er heen om te kijken wat er op het bordje staat.

Juist ja, We lopen door naar het einde van deze trail waar de restanten van een oude postkoetsstop te zien zijn. Er is niet veel meer over van het gebouw.

Daarna lopen we snel terug naar de auto. Deze minitrail was zonde van de tijd. Die tijd hadden we beter kunnen besteden aan de McKittrick Canyon Trail. Gelukkig vinden we daar wel een plekje voor de auto. De hele trail bedraagt 4,8 mijl, maar zo ver willen we niet lopen, want anders zijn we niet voor 5 uur het park uit. Had de ranger maar gezegd dat we veel beter direct naar de McKittrich Canyon Trail hadden kunnen gaan.

We beperken ons daarom noodgedwongen tot maar een deel van de trail. Het is wel een mooie trail. Wij lopen tot iets voorbij een riviertje of kreek of beekje, of hoe je het ook wil noemen. Deze wandeling is een aanrader.

Het is niet echt een brede woeste rivier die we hier moeten oversteken

Iets verderop keren we om.

We keren om en lopen terug naar onze auto. We zijn op tijd het park uit - voor vijf uur - en rijden dan  richting Carlsbad. De uitvliegende beren bij de grot laten we maar aan ons voorbij gaan. Morgen bezoeken we er de Caverns. 

In Carlsbad hebben we een kamer geboekt in de Karbani Inn. Het is een heel wonderlijk motel. Het bestaat uit een soort containers. 

Nog nooit zo'n raar motel gezien. Maar het was wel  het goedkoopste motel hier en van binnen - hoewel klein - zit alles er in: koelkast, magnetron, tv, bed en een goede douche.

Het enige zorgelijke is dat de containers op wielen staan. Ze kunnen je 's nachts zo wegrijden!

Benieuwd of we morgen nog in Carlsbad staan of dat we midden in de nacht naar een heel andere plaats zijn gereden.

's Avonds rijden we Carlsbad in. Het is best wel een grote plaats. We eten er bij de Yellow Brix. 

De porties zijn er groot. Mijn salade was zelfs zo groot dat een half weeshuis er van had kunnen eten. Had ik geweten dat het zo groot was, dan had ik geen hoofdgerecht besteld.  Op het terrasje zit een zanger zijn best te doen. Hij zing vooral country & western liedjes met veel leed er in.

Het lijkt zo heel rustig, maar dat was het niet. We moesten zelf even wachten voordat we aan de beurt waren. Aan dit tafeltje zaten zulke brede Amerikanen dat ik absoluut niet de rest van het terras met de zanger kon fotograferen zolang ze daar zaten. Ik moest daarmee wachten totdat ze weg gingen.

Als we weer terug zijn, bij de Karbani Inn staat onze container nog op dezelfde plaats. Benieuwd of dat morgen ook het geval is.