9 april Del Rio - Big Bend NP

Van Borderpatrol tot Ranger

Vanochtend staan we vroeg op. We vertrekken zonder te ontbijten uit Del Rio. Niet dat we dat ons financieel niet kunnen veroorloven, maar we hebben bedacht om te gaan ontbijten in het 'Seminole Canyon State Park & Historic Site', gelegen op zo'n driekwartier rijden van Del Rio. 

Onderweg naar het staatspark worden we even van de weg (de US 90) afgeleid voor een controle door de grenspolitie. Ze controleren of je niet stiekem mensen hebben opgepikt die de grens van Mexico en de USA illegaal hebben overgestoken.

Het controlestation

De auto voor ons wordt aan de kant gezet en uitgebreid onderzocht maar één blik van de borderpolitieman in onze auto is voldoende voor hem om ons zonder verdere controle door te laten rijden. Hij gebaart met zijn hand dat wij door mogen. We krijgen zelfs geen enkele vraag. Dit tot opluchting van Marianne, die bang is dat als hij zou vragen wat we hier deden, ik onze hele vakantieplanning zou gaan opnoemen. "Well, we started in Houston and from there......"  

Even later komen we bij het 'Seminole Canyon State Park & Historic Site' aan. Dit staatspark is vooral bekend door zijn historische rotstekeningen, waarvan een groot deel te zien is in een zogeheten overhang van de Seminole Canyon: de 'Fate Bell Shelter'. Sommige tekeningen zijn al duizenden jaren oud.

De overhang: foto: Cqui op Wikipedia

Een ranger geeft uitleg over enkele historische tekeningen; foto Zereshk op Wikipedia

De reden dat ik hier twee foto's afkomstig van de Wikipedia laat zien, en geen foto's die wij zelf hebben gemaakt, is dat wij de rotstekeningen niet hebben bekeken. En waarom niet zult u zeggen, ze zien er toch interessant uit? Omdat het vandaag dinsdag is en je kan en mag die historische tekeningen alleen maar bekijken met een rangerwandeling. Je betaalt voor deze wandeling van 1,5 uur 8 dollar (d.d. 2024) en je moet van tevoren online reserveren. Dat hadden we op zich natuurlijk wel kunnen doen, maar het probleem zat er in dat deze tour alleen op woensdag t/m zondag wordt georganiseerd en het is nu dus dinsdag. Hebben wij weer.

Enfin, er zijn gelukkig ook nog wat anderen dingen te doen in het park. Zoals het ontbijt, maar eerst melden we ons in het Visitor Center waar we de 8 dollar entree betalen en even kort een tentoonstelling over het park en de vroegere bewoners bekijken.

Dan is het hoog tijd voor ons ontbijt. We rijden naar de picknickplaats waar verder slechts één andere auto staat. In een gezamenlijk inspanning - ik steek het gas aan en Marianne doet de rest; wat een geweldige vrouw heb ik toch -  maken we een omelet van eieren, champignons, ui en paprika.

Na deze 'eenvoudige doch voedzame maaltijd' keren we terug naar het Visitor Center. Achter het Visitor Center begint namelijk de 'Windmill Nature Trail'. Deze wandeling van een halve mijl - dat moet te doen zijn - voert langs allerlei cactussen, waar bij een aantal van deze planten een bordje staat, waarop staat aangegeven wat voor een soort cactus het is en wat andere bijzonderheden over de plant. 

Cactus met bordje

(Het begin van deze mini-trail is ook het begin van de trail naar de de 'Fate Bell Shelter' maar na 0,2 mijl sla je af.)

Helemaal aan het begin van de trail, bij het Visitor Center, staat een groot beeld, vermoedelijk gebaseerd op de rotstekeningen en ik moet zeggen dat ik het wel een mooi beeld vind.

Op de achtergrond de Seminole Canyon

Een voorbeeld van een informatiebordje over een cactussoort. In dit geval over de Ocotillo

Voor wat betreft de cactussen zitten we, zo half april, goed. Veel cactussen bloeien in deze tijd van het jaar; ook op dinsdag.

Na het voltooien van deze 'trail' rijden we naar de campground van Seminole Canyon - het is er warm en er liggen veel stenen; niet iets om er met een tentje te staan. Bij de campground begint de 'Birding Trail'. Nu hadden wij in de Canyon zelf al een aantal grote vogels zien vliegen zoals dit beestje.

Geen idee wat het is, maar het is in ieder geval geen huismus.

Gezien het feit dat ze een aparte 'Birding trail' hebben, die naar een vogelhut leidt, zijn de verwachtingen hooggespannen. Wellicht zijn er condors te zien die boven een canyon vliegen? Ik neem daarom mijn verrekijkertje mee.

Uw vogelspotter, vol verwachting, met zijn verrekijkertje bij de vogelhut

Ik moet zeggen dat het me enigszins tegenvalt. Achter de vogelhut is geen canyon of zo te zien maar een aangelegd rotstuintje met een soort fonteintje en een voederbakje.

Geen idee wat voor een vogelsoort het is, maar de beestjes lijken wel heel erg veel op huismussen.

Voor wat betreft deze 'Birding Trail' zou ik adviseren om deze maar over te slaan, maar wie weet, misschien vindt u het wel een prachtige trail.

Enfin, we verlaten het staatspark en rijden verder naar het Big Bend National Park. Onderweg maken we nog twee stops. De eerste is bij de brug over de Pecos River.

De tweede stop is bij het plaatsje Langtry. Hiervoor moeten we even van de US 90 af. Het is een niet al te grote plaats om het voorzichtig te zeggen. (Tijdens de volkstelling van 2016 - die zal er niet lang geduurd hebben - telde het negen inwoners.) De plaats is een toeristische pleisterplaats en dat heeft het te danken aan Judge Roy Bean, een kleurrijk figuur die hier in de tweede helft de van de negentiende eeuw de zogeheten vredesrechter was. 

Judge Roy Bean had hier een saloon die hij ook als parttime rechtszaal gebruikte. Niet gehinderd door veel juridische kennis velde hij een aantal opmerkelijke vonnissen, die veelal in eigen voordeel waren. Zo veroordeelde hij een spoorwegarbeider die dood van een brug was gevallen - oké, toen hij viel was hij nog levend maar toen hij beneden terecht kwam ging hij dood - en in het bezit was van een pistool en $40, postuum tot een boete van $40 en het verbeurd verklaren van zijn pistool vanwege illegaal wapenbezit, waarna hij het pistool en het geld in beslag nam. Judge Roy Bean had overigens een grote bewondering voor de Engelse actrice Lillie Langtry en noemde de stad, die toen wat groter was dan nu, en zijn saloon naar haar.

Roy Bean, terwijl hij op een ton zit en zijn wetboek vasthoudt in zijn Jersey Lilly Saloon; foto PD-USGOV-MILITAIR.

De saloon bestaat nog steeds, althans het gebouwtje en je kan het (gratis) bezoeken. Het Texas Department of Transportation heeft er zelfs een gloednieuw 'Judge Roy Bean Visitor Center and Museum' naast gezet, waarin een allervriendelijkste dame iedereen probeert te voorzien van zoveel mogelijk gratis wegenkaarten van Texas. Het lijkt wel haar levensdoel.

Dit is niet het gloednieuwe Visitor Center en Museum maar de oorspronkelijke saloon annex rechtszaal van Judge Roy Bean

"... and absolutely no spitting on floor"  Op de achtergrond hangt een foto van Lillie Langtry.

Die verlichting is vermoedelijk uit latere tijd

Er is ook een soort arboretum, een 'Cactus interpretive trail and butterfly garden' waar je een kleine wandeling kan maken. (We zien er overigens geen enkele vlinder, maar daarvoor zijn we er waarschijnlijk te vroeg in het jaar.)

Voor ons loopt een Amerikaans echtpaar. De vrouw wijst naar een boom en zegt tegen ons dat er mistletoe in groeit. Nooit geweten dat het er zo uit ziet.

Niet alleen zit er mistletoe (ook wel maretak geheten) in de toverdrank van Asterix en Obelix maar in Amerika is het gebruikelijk dat als je onder de mistletoe staat je de persoon naast je mag zoenen. De vrouw kijkt me hoopvol aan, maar het is Marianne die er met de buit vandoor gaat. Je bent ook zo voorspelbaar, zegt ze.

Na het bezoek aan dit museum vervolgen we onze weg naar het Big Bend National Park. Echt boeiend is de weg niet. Af en toe rijden we door wat saai ogende dorpjes met soms de nodige bouwvallen.

In Marathon tanken we. We vinden de benzine bij het eerste benzinestation wat duur en besluiten om door te rijden naar wat andere benzinestations in Marathon, althans dat was het idee. Maar die benzinestations zijn er niet. We keren dus maar om. Het hele dorp telt maar 275 inwoners; ik dacht dat Marathon een stad was van een paar duizend inwoners. Tot zover de voorbereiding. 

In Marathon verlaten we de US 90 en slaan we af naar de US 385 richting Big Bend NP. Op een gegeven moment komen we aan bij het gebouwtje van het park waar je een toegangskaart voor het park ($30) dan wel een 'annual pas' van $80 kan kopen. Een annual pass geeft toegang tot alle nationale parken, monumenten en historic sites. Wij kopen de pas. Niet alleen steun je daarmee de nationale parken maar met bezoeken aan drie parken heb je  -  Hollanders - de kaart er al uit (wij hebben acht nationale parken op de planning staan plus nog wat nationale monumenten). Ook kopen we er een klein boekje met wandelingen die je in het Big Bend National Park kan doen. Marianne vindt al snel een klein praktisch wandelboekje, maar ik zie nog een betere. "Leg die van jou maar weg, deze is beter." zeg ik. Even later zitten we weer in de auto op weg naar de 'Fossil Discovery Exhibit', een tentoonstelling over dino's die in het park hebben geleefd. 

Onderweg blader ik wat in mijn boekje. "Wat gek, ik zie er helemaal niks over de Lost Mine Trail, de Window Trail en de Santa Elena Canyon Trail staan?" zeg ik na het nodige bladeren. Dat zijn de drie meest populaire wandelingen in het park die we alle drie in de planning hebben staan. Opeens zie ik op de voorkant van het boekje hoe dat komt. Wat blijkt, ik heb geen boekje gekocht van wandelingen in het Big Bend National Park, maar van wandelingen in het naastgelegen Big Bend Ranch State Park. "Foutje, moet kunnen" zeg ik nog voorzichtig, maar het levert me een vernietigende blik van Marianne op "Hoe kan je zo dom zijn?" zegt ze. "Nou ja, dit boekje komt over een paar dagen wel van pas, dan rijden we door het Big Bend Ranch State Park op weg naar Fort Davis. In het volgende Visistor Center kopen we wel jouw boekje. Hé kijk, dat is een mooie rots!" roep ik vervolgens nog als afleiding, maar dat helpt niet. 

Spoiler alert: in het volgende Visitor Center (even verderop bij de Panther Junction) verkopen ze niet het door Marianne uitgezochte boekje, alleen een veel groter soortgelijk exemplaar met wandelingen in het Big Bend National Park, wat we toch maar aanschaffen.

Links het boekje met de goede afmetingen maar met de verkeerde inhoud. Rechts het boekje met de goede inhoud maar met de verkeerde afmetingen. Niet iets om lekker in de rugzak te stoppen.

Maar voordat we naar het Visitor Center bij Panther Junction rijden, stoppen we eerst nog bij de 'Fossil Discovery Exhibit', een 'tentoonstelling' over dinosaurusfossielen die hier in het park zijn gevonden. Vroeger waren hier de oorspronkelijke gevonden fossielen te zien, maar nadat iemand in de jaren negentig probeerde deze te stelen, zijn ze vervangen door kopieën. Aan mij is zo'n tentoonstelling wel besteed.  

Gelukkig ben ik daarmee niet getrouwd, zie je de dame links denken.

Er is ook een soort uitkijkpunt waar je een overzicht hebt over de omgeving. "Loop jij daar maar even heen, dan maak ik een foto van jou van onderen." zegt Marianne. "Moet dat echt?" vraag ik. "Ja, doe maar, je hebt er vast een mooi uitzicht."

Het uitzicht

Eerlijk gezegd vind ik het uitzicht van boven niet al te interessant, maar dat zeg ik bij terugkomst niet tegen Marianne. "Ga jij ook maar even naar boven. Het is er echt heel mooi. Dan maak ik ook even een foto van jou van beneden." zeg ik in plaats daarvan.

Nadat we dit achter de rug hebben, rijden we met een kleine stop bij het Panther Visiter Center om er een wandelboekje te kopen  - hum, hum - door naar het Chisos Mountain gedeelte van het park. Vroeger lag dit gebied een stuk hoger, maar na wat vulkaanuitbarstingen zijn de mountains er wat kleiner geworden.

Het is een mooie weg. Bij een aantal pull-outs stoppen we om wat foto's te maken.

We hebben een kamer geboekt in de Chisos Mountains Lodge. De Lodge omvat meerdere gebouwen. Wij zitten in gebouw A, niet dat dit er veel toe doet. Marianne maakt nog snel wat foto's van onze kamer voordat ik er een troep van kan maken.

Uitzicht vanaf onze veranda.

We krijgen er een Whatsappje van Kristel, waarmee we in Del Rio samen de zonsverduistering hebben bekeken. De komende twee dagen gaan we samen met haar in het park wandelen. Ze vraagt of we zin hebben om met haar en een kennis van haar - Rick, hij is parkranger in het park - te gaan eten in het restaurant van de lodge. Dat hebben we wel en we spreken af om elkaar op het terras van het restaurant te ontmoeten.

Maar voordat we daar heen gaan, lopen we eerst nog even de eerste trail hier: de Window View Trail. Nou ja, trail, het is een verhard pad van 500 meter. (Je moet hem overigens beslist niet verwarren met de Windows Trail die hier ook begint. Die is negen kilometer lang; die willen we morgen gaan lopen.)

Onderweg naar het restaurant zien we nog een roadrunner - miep, miep - lopen. Hij loopt echter niet echt snel. (Als hij zijn best doet, dan kan hij een snelheid van meer dan 40 km halen.)

Als we op het afgesproken tijdstip op het terras komen, zien we Kristel nog niet. We melden ons vast bij de balie van het reataurant en krijgen te horen dat de wachttijd zo'n vijftig tot zestig minuten bedraagt. Het zij zo, we reserveren een tafel voor vier, en we nemen plaats op het terras. Als we na een minuut of vijf Kristel nog steeds niet zien, sturen we haar een Whatsappje om te zeggen dat we inmiddels op het terras zitten. 

Wat blijkt, ze zit er samen met Rick, twee tafeltjes verder. Ze had ons niet gezien en wij hadden haar niet herkend. Ze heeft haar haar nu los en geen eclips-zonnebril meer op. Enfin, ze bleken al voor ons aangekomen te zijn en ook al een tafel gereserveerd te hebben, waardoor we veel eerder aan tafel kunnen.

Rick blijkt een interessant persoon te zijn. Hij is hier al vijf jaar werkzaam als parkranger. Daarvoor heeft hij al in ongeveer tien andere nationale en staatsparken gewerkt: van de Amerikaanse Maagdeneilanden tot Hawaii, van Alaska tot de stad Washington. Uiteraard heeft hij de nodige tips voor wandelingen in het park voor ons. 

Ook weet hij te vertellen over de bouwplannen bij het Chisos Mountains gedeelte. Het gebouw waarin o.a. het restaurant en de registratie van de lodge zit, wordt gesloopt. Niet stabiel genoeg meer. Ook worden er dan her en der andere werkzaamheden verricht, onder andere aan de watervoorzieningen. De plannen zijn nu om hiermee in de zomer van 2025 mee te beginnen. Het gaat twee jaar duren. Gedurende die tijd kan je niet gebruik maken van de voorzieningen bij Chisos Mountains. De camping daar blijft waarschijnlijk wel open, maar dat is nog niet helemaal zeker.

Waarschijnlijk worden er shuttlebussen ingezet om de toeristen van andere delen in het park naar de trails te brengen die in het Chisos Mountains gedeelte beginnen. Helemaal uitgewerkt zijn de plannen nu nog niet, maar duidelijk is dat er vanaf de zomer van 2025 er twee jaar lang geen overnachting in het Chisos Mountains gedeelte mogelijk is en dat er ook geen dinergelegenheid meer in het park is - misschien komt er een foodtruck. Dus mocht je plannen hebben om het park te bezoeken, hou hier rekening mee.

Maar goed, dat is pas in 2025. Nu komt het eten nog niet uit een foodtruck, maar uit de keuken van het restaurant. De porties zijn niet aan kleine kant.

Als we klaar zijn met eten, heeft Rick, voordat Kristel en wij het door hebben, al de rekening betaald. Bij het afscheid spreken we met Kristel af om elkaar morgenvroeg bij ons gebouw te ontmoeten. Onderweg naar onze kamer maken we nog even een foto van de zonsondergang. 

Als we terug zijn op onze kamer zien we opeens Rick weer. Niet in levende lijve maar op de voorpagina van het krantje wat we kregen toen we het park binnen reden.  Hij heet er in de bezoekers welkom. Wat blijkt, hij is niet zomaar een parkranger hier, maar hij is de 'Deputy Superintendent'.