17 april City of Rocks - Chiricahua NM

We maken een omweggetje

Het waaide vannacht behoorlijk. De rotsen om ons heen vormen natuurlijk ook een behoorlijk tochtgat en af en toe hoorde ik het tentzeil wapperen. Maar de tent is overeind gebleven en buiten is er ook niks weggewaaid, mede omdat ik met een vooruitziende blik wat stenen op ons kleedje op de picknicktafel had gelegd.

"Alleen in mijn gedichten kan ik wonen; Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak; Een tent werd door den stormwind meegenomen.", aldus J. J. Slauerhoff.

We rijden vandaag van het City of Rocks SP naar het Chiricahua National Monument. Dat is rechtstreeks een afstand van zo'n 150 mijl, maar wij rijden 100 mijl meer. We rijden namelijk eerst naar Glenwood, New Mexico om daar de Catwalk Trail te lopen. Dat zorgt voor een omweg van 100 mijl. Alsof je van Rotterdam naar Brussel via Utrecht rijdt.

Als ik na het ontbijt naar het toilet ga en even later weer terug kom, heeft Marianne de tent al afgebroken. "Had je mijn hulp niet nodig?" vraag ik. "Ik heb meer last dan lust van jou bij het afbreken." zegt ze. Dat is fraai. Als ze dat nou zou zeggen bij onze grotere tent die we in Europa gebruiken - en die we niet naar Amerika hebben meegenomen omdat hij te groot en te zwaar is - zou ik dat nog snappen, maar bij dit kleine koepeltentje weet ik heus wel wat ik moet doen. Gewoon bij het opbouwen de stokken aanduwen als Marianne het zegt en bij het afbreken ze er weer uit trekken. Een stukje taart oftewel 'A piece of cake'. Maar Marianne heeft blijkbaar weinig vertrouwen in mijn tentopbouw- dan wel afbreekkunsten.

Uit een reisverslag uit 2021 toen we in Frankrijk kampeerden:

Maar goed, Marianne heeft de tent dus al zonder mij afgebroken. We proppen vervolgens alle spullen in de auto. We laten het luchtbed overigens niet helemaal leeglopen omdat we de komende twee dagen ook gaan kamperen en dan moet het toch weer opgeblazen worden. Daardoor zit de kofferruimte nog voller dan anders.

Het luchtbed zou normaal gesproken wel wat platter kunnen.

Via de US 180-west rijden we naar het Gila National Forest. Het is een mooie weg. Onderweg stoppen we nog even bij een rest-area waar ze keurige picknick-tafels hebben met een overkapping voor wat schaduw.

In Glenwood slaan we rechtsaf de NM 147 op, maar ver komen we niet. Ze zijn er de weg opnieuw aan het asfalteren. Er is maar één rijstrook beschikbaar en we moeten wachten op een 'Pilot Car' die we moeten volgen. "Do not pass" staat er op, alsof we dat van plan waren.

We rijden er braaf achteraan. Achter ons rijden nog een stuk of zes auto's. We zien onderweg wat borden die waarschuwen voor mogelijke flashfloods. Ja, ja, hoe vaak hebben we die borden al niet gezien  zonder dat we ook maar een druppel water zagen. 

Maar hier is het anders, want aan het eind van het stuk waar we achter de volgauto aan moeten rijden, zien we tot onze verrassing opeens de pilotcar met een behoorlijke vaart door water rijden dat er over de weg stroomt. Eh, wat nu? Maar veel keuze hebben we niet, dus ook maar gas geven.

Mozes voor ons splitst de Rode Zee

Enfin, de overtocht verloopt probleemloos en even later kunnen we in de Catwalk Recreation Area aan onze wandeling in de Whitewater Canyon beginnen.

Hier begint de Catwalk Trail. De Catwalk is hier aan het einde van de negentiende eeuw in de Whitewater Canyon aangelegd, toen er in deze omgeving goud en zilver werd gevonden. Aan de wanden van de canyon werden buizen bevestigd waardoor er water naar een molen kon stromen waar de gedolven erts werd verwerkt. Ook werden er planken naast de buizen aangebracht waardoor men langs de buizen kon lopen om zo onderhoud te kunnen plegen (Het stelsel kreeg de naam Catwalk vanwege de vergelijking met katten die over moeilijk begaanbare zaken kunnen lopen.) 

De originele catwalk

In 1913 was het hier gedaan met de goudzoekerij en geraakte de catwalk in verval. In de jaren dertig van de vorige eeuw is er echter een hangende houten boardwalk gebouwd op dezelfde plek waar zich eerst de pijpleidingen bevonden en in 1961 is dit vervangen door een metalen boardwalk. Het is nu een onderdeel van de Catwalk National Recreation Trail. Van een Amerikaanse site over de catwalk (vrij vertaald):

"Van 1913 tot 1934 was de diepe rotsachtige kloof van Whitewater Canyon en de Catwalk grotendeels vergeten en stil, afgezien van de geluiden van stromend water en wind. Toen, in 1935, kreeg het Civilian Conservation Corps, of CCC Boys zoals ze in die tijd werden genoemd, de taak om de Catwalk en het onderste deel van Whitewater Canyon te herbouwen als recreatiegebied als onderdeel van het Gila National Forest. Het project duurde twee jaar. In 1961 werd de oude houten catwalk door de Forest Service vervangen door een nieuwe metalen catwalk. In 1978 werd het Catwalk-gedeelte van Forest Trail 207, plus nog eens 1.15 mijl van het pad tot de kruising van Whitewater Creek en South Fork, aangewezen als National Recreation Trail. Sindsdien zijn de Catwalk en het aangrenzende padensysteem in de loop van de tijd herhaaldelijk geüpgraded en uitgebreid, voor het laatst in 2003, met de installatie van een nieuwe stalen catwalk ter waarde van $ 1.5 miljoen, plus de aanleg van een nieuw rolstoelvriendelijk pad van een halve mijl aan de zuidoostkant van het onderste deel van de Catwalk."

We lopen over de catwalk trail. Eerst over het geasfalteerde deel, dan over het metalen gedeelte. Het is een wonderlijk geheel.

Het water stroomt met behoorlijke kracht onder de boardwalk door. Dat moeten we natuurlijk wel even vastleggen.

Aan het einde van de metalen boardwalk gaat de trail verder als een gewone trail. We hebben gepland om ook een deel van die trail te lopen, maar we stuiten er op een probleem. Het water raast er met grote kracht over het pad.

Op deze foto lijkt het niet zo erg, maar het water stroomt met grote snelheid over het pad heen. Het lijkt ons niet echt verstandig om er door heen te lopen.

We keren daarom om - jammer maar helaas; waar niet is verliest de keizer zijn rechten en waar een hoop water is ook - en lopen weer over de boardwalk terug.

"Mwah, daar gaan we echt niet door heen lopen."

"Hoppa, we gaan terug."

Terug bij het begin van de trail, is het tijd voor een lunch. Gezeten aan een picknicktafel naast de rivier nuttigen we een gezonde salade.

U kunt op deze foto niet zien wat we eten - het zou dus ook een ongezonde zak chips kunnen zijn - maar het is echt een gezonde salade.

Ik zie bij de picknicktafel een boom met een natuurlijk fotolijstje er in. Je moet er wel oog voor hebben om het te zien, maar dat heb ik. Snel een foto van de boom gemaakt en Marianne opdracht gegeven om een ingelijste foto van mij te maken.

Zo is het een boom met een gat er in.

Een al ingelijste foto van ons fotomodel

Dan is het tijd om weer verder te gaan. We moeten eerst weer door het water. Fluitje van een cent.

We zijn nu de tweede auto achter de volgauto.

Vervolgens rijden we vanaf Glenwood via de US 180, de AZ 78 en de US 191 richting het Chiricahua National Monument. Het zijn mooie wegen.

Deze schoolbus scheurt er met een behoorlijke vaart vandoor. Hij rijdt veel harder dan wij (en dan de maximumsnelheid).

We stoppen onderweg nog even bij een hoog gelegen uitzichtpunt. (Uitzichtpunten liggen meestal hoog.)

Aan het einde van de middag komen we aan in het Chiricahua National Monument. We rijden naar de camping en zoeken ons plekje op, nummer 15; er hangt een papiertje met onze naam, en zetten ons tentje op. Daarna rijden we nog even naar het Massai Point, het hoogst gelegen punt in het Nationaal Monument om daar alvast de boel wat te verkennen. We lopen een klein stukje van een trail aldaar.

Dan keren we - morgen gaan we hier in de omgeving uitgebreid wandelen - weer terug naar de camping.

Ons plekje is beter gelegen dan ons plekje op de camping in het City of Rocks SP. We hebben water bij onze site en het sanitair bevindt zich op loopafstand. Wel zijn we niet helemaal tevreden over de kwaliteit daarvan. Zo houdt het aantal wasbakken en toiletten niet over en zijn er geen douches. Ook heb je er niet veel privacy. En evenmin heb je hier geen afwasbakken voor kampeerders met een tent, iets wat op veel meer campgrounds in staatsparken ontbreekt. Maar ach, er is altijd ruimte voor verbetering.

We gaan vroeg naar bed want we moeten morgen vroeg op.