Martin en Marianne 2024: 21 april Tucson

Oeps, het is zondag vandaag

Vandaag rijden we van Tucson naar het Lost Dutchman State Park. Het staatspark is op zich geen belangrijk doel an sich, maar een overnachtingsplaats op weg naar het Petrifried Forest National Park. Dat nationaal park ligt op ruim vijf uren rijden vanaf Tucson en dat geeft ons te weinig gelegenheid om onderweg nog veel te doen. We hebben daarom bedacht om het vandaag kalm aan te doen en te overnachten in het Lost Dutchman SP. Het staatspark ligt slechts op zo'n 100 mijl rijden vanaf Tucson. We hoeven ons daarom vandaag niet te haasten.

We beginnen de dag met een zelfgemaakt ontbijt op onze motelkamer. Het hotel biedt geen ontbijt, maar de kamer beschikt wel over een volledig ingerichte keuken inclusief pannen e.d. We hebben nog wat voedsel over van het kamperen en even later is een combinatie van eieren, paprika en champignons veranderd in een omelet.

Rood! Hot!

Dan pakken we in en rijden naar een foodmarket niet zo ver van ons motel. Niet om er wat te kopen, maar om te kijken of we er Bart en Evy aan het werk zien. Ze hadden verteld dat ze daar vandaag met hun wafelkraam zouden staan en we willen ze verrassen met een onaangekondigd bezoek. Bovendien lijkt het ons wel aardig om even zo'n Amerikaanse markt te bekijken.

Bart blijkt aan het begin van de markt te staan met de wafelwagen.

De auto van Bart is groter dan de wafelwagen.

Evy staat met een kraampje ergens verderop tussen de andere kramen.

Evy heeft een echte klant.

We lopen nog wat verder over de markt en nemen daarna afscheid van Bart en Evy.

Genoeg plekken om wat te eten. Eigenlijk jammer dat we op onze kamer al hebben ontbeten. Hebben we weer niet slim bedacht.

Na het bezoek aan de markt rijden we met een tussenstop bij een Trader Joe's om de voedselvoorraad weer aan te vullen naar de Sabino Canyon bij Tucson. Als we er aankomen, zien we dat het er heel erg druk is. Helemaal vergeten dat het zondag is. Veel Amerikaanse families komen hier dan voor een dagje waterpret. Bij het Sabino Canyon heb je een kreek die in de canyon omlaag stroomt en waar kinderen graag spelen.

Op weg naar de waterpret

Al bezig met de waterpret

In de Sabino Canyon ligt een weg die naar boven voert. Je mag er echter niet zelf met je auto over rijden maar er rijden open shuttlebussen waarvoor je een kaartje moet kopen ($15 per persoon).

Je hebt er een hoop smalle bruggetjes.

We kopen twee kaartjes en moeten dan ongeveer een half uur wachten voordat we mee kunnen. Er zijn twaalf shuttlebusstops. Onderweg naar boven rijdt de bus in één keer naar shuttle stop nr 12. Daar wacht hij een minuut of vijf en rijdt dan weer naar beneden. Naar beneden stopt hij op verzoek bij elke shuttle stop. Je kan er uitstappen en vervolgens over de weg of over een trail omlaag lopen. Onderweg kan je desgewenst ook weer op een volgende bus stappen, mits er plaats is.

Eerlijk gezegd is het uitzicht bij de bovenste busstop - je komt niet helemaal boven - niet echt spectaculair. Het nodigt niet echt uit om vanuit hier helemaal omlaag te gaan lopen.

Dit is het zo'n beetje. We hebben wel mooiere landschappen gezien deze vakantie

Je kan er ook nog een stuk omhoog lopen, maar daar vinden wij het veel te warm voor.

Als de bus weer naar beneden vertrekt, stappen we weer in. Pas bij shuttle stop nummer drie stappen we uit om het laatste stuk omlaag te lopen.

Echt heel spectaculair is het allemaal niet. Dit is niet het meest geslaagde uitstapje - letterlijk en figuurlijk - van onze vakantie. Marianne beperkt haar foto's dan ook voornamelijk tot foto's van bloeiende bloempjes (oké, dat is dubbelop; niet bloeiende bloempjes bestaan niet.)

Na dit enigszins teleurstellende bezoek stappen we weer in de auto en rijden Tucson uit.

Modern kunstwerk bij een stoplicht in Tucson. Ik noem dit beeld 'Wachten op Groen'.

Na zo'n twee uur rijden komen we bij het Lost Dutchman State Park aan.

Overigens die Lost Dutchman, Jacob Waltz, is in werkelijkheid een Lost Deutscher. Duitsers werden en worden hier vaak als Dutch betiteld. Over de Lost Deutscher werd gezegd dat hij hier ergens in de Superstition Mountains een grote goudader had ontdekt.

De Superstition Mountains gezien vanaf de campground

Met de dood van Jacob Waltz in 1891 ging de locatie van zijn "mijn" echter verloren. Dat woordje 'Lost' in de naam Lost Dutchman slaat dus niet zo zeer op de man zelf, maar op zijn verloren gegane mijn. Sindsdien heeft men regelmatig geprobeerd om de mijn terug te vinden, maar dat is tot heden niet gelukt. Waarschijnlijk bestaat de mijn niet. Het zoeken is overigens niet ongevaarlijk. Een aantal mensen is in de loop van de tijd hierbij omgekomen. Zo stierven er in de zomer van 2010 een drietal mensen - vermoedelijk hitte gerelateerd - bij hun speurtocht naar de mijn. Dat het hier warm kan zijn - en het is nog maar april - merken wij ook als wij ons plekje, nummer 62, opzoeken.

Plekje nummer 62; vol in de zon. Op de achtergrond het gebouw met de douches en toiletten.

We hadden deze plek van te voren met hulp van een YouTube filmpje over de campground uitgezocht, dit omdat hij lekker dichtbij de douches lag. Dat klopt ook, maar wat we niet hadden gezien, is dat er bij nummer 62, in tegenstelling tot veel andere plekken, geen shelter (overkapping boven de picknicktafel) tegen de zon is. Veel andere plekken hebben dat wel, onder andere de vlakbij gelegen plek nr. 15, die zelfs nog beter en mooier ligt dan ons plekje.

nummer 15 met overkapping

Omdat nummertje 15 leeg staat (net zoals een aantal andere plekken) rijden we terug naar de receptie en vragen we of we kunnen ruilen. Dat kan en even later staat ons tentje op nummer 15.

Room with a View

Nadat we de tent hebben opgezet, rijden we vanaf het Lost Dutchman SP nog een stuk over de Apache Trail. Normaal gesproken was dit de weg (de US 88) die we richting Petrified Forest NP hadden willen rijden. Deze 40 mijl lange, deels onverharde, weg verbindt de Apache Junction en de Theodore Roosevelt Dam. Echter als gevolg van een brand in 2019 (de Woodbury Fire) en een latere aardverschuiving is de weg afgesloten. Ze kunnen de weg wel repareren, maar doordat alle vegetatie langs de weg zo goed als verdwenen is, is men bang dat bij grote regenbuien er weer gevaarlijke modderstromen ontstaan. Totdat men een oplossing hiervoor heeft bedacht, blijft de weg vanaf Tortilla Flat afgesloten.

Het gehucht Tortilla Flat en het vlakbij gelegen Canyon Lake is vanaf de kant van het Lost Dutchman SP echter nog wel bereikbaar.

Op weg naar Tortilla Flat komen we veel auto's met grote en kleine boten tegen die vermoedelijk terug komen van een zondagje varen op het meer.

grote boten

kleine boten

Tortilla Flat is nou niet bepaald een wereldstad om het voorzichtig te zeggen. Zie hier de helft van het gehucht.

En hier de andere helft

Verder hebben ze er nog wat rotzooi tegenaan gegooid, waarschijnlijk bedoeld om toeristen de indruk te geven dat er hier vroeger veel gebeurde.

Een ijzeren postkoets?

Een openlucht jail?

Een schooltje annex museumpje

De mijn is helemaal niet 'lost'! Hij bevindt zich hier.

Het sanitair houdt niet over.

We blijven er dan ook niet lang hangen, in tegenstelling tot deze man.

We verlaten Tortilla Flat en rijden weer terug naar het Lost Dutchman SP.

Canyon Lake

Na het avondeten - deze campground is zo ongeveer de enige campground die we tot nu toe tijdens onze vakantie hebben gezien die een afwasbak voor pannen en borden heeft - lopen we nog een rondje over de campground.