15 april Alamogordo

Blowing in the wind

Volgens de weersverwachting gaat het vanmiddag hard waaien. Geen goed weer dus om dan in het White Sands NP te zijn. Maar 's morgens zal het nog meevallen met de wind. Dus snel naar het park. Eerst echter nog een high-cuisine ontbijtje in ons hotel.

Uw chef-kok heeft weer wat van zijn inmiddels befaamde wafels gebakken, waarna zijn lieftallige assistente er stroop over schenkt.

Dan is het haastje-repje naar het park. Daar aangekomen gaan we als eerste de 'Dune Life Trail' lopen. Een 1,6 km lange wandeling die in het begin van het park ligt. Het is niet zo'n moeilijke wandeling. Je moet gewoon de paaltjes volgen.

"Keep in mind this trail is observing plant and animal life. If you want to play in the sand drive futher."

Opmerkelijk is de zin op het bord dat waarschuwt voor activiteiten van de naast gelegen miltaire basis: "Do not touch any strange objects. Sometimes military planes drop dangerous objects on our dunes". 

Oké, we kijken uit. Op een ander bord elders in het park zien we staan dat je niet kan vertrouwen op je gps-signalen omdat diezelfde militaire basis die signalen af en toe verstoort. Enfin, we trekken ons er niks van aan en beginnen aan het rondje op zoek naar de natuur. We volgen de paaltjes.

Op zoek naar het volgende paaltje. Rechts van je Marianne!

We zijn niet de enigen die hier rondloopt. Neem de boom hieronder: die sjokt ook maar wat rond. Zit niet veel energie in.

De informatieborden hebben zich aangepast aan de omgeving. Ze beschrijven precies wat je ziet.

Na drie kwartier lopen hebben we het rondje er op zitten en zijn we weer terug bij het begin van de trail.

Ha! Daar zijn we weer bij de trailhead.

Dan is het tijd voor het echte werk. We rijden naar het einde van het park. Eerst nog een stuk over de verharde weg, daarna over het onverharde deel dat echter aanvoelt alsof het ook verhard is.

Ze hebben er flink gestrooid.

We willen hier een deel van de 'Alkali Flat Trail' lopen. Dat is geen trail die je moet onderschatten. Voor je het weet, verdwaal je. Ook al staat de trail aangegeven met paaltjes, het blijft lastig. Alle witte heuvels lijken namelijk op elkaar. De trail is overigens beslist niet 'flat'. 

Bij het begin van de trail staan liefst drie waarschuwingsborden.

Huh? Is die mevrouw die daar rechts staat dezelfde vrouw als die op de poster?

En op dit bord hieronder kan je zien wat je moet doen als je verdwaald raakt. Wel even van te voren het bord bestuderen. Het heeft geen nut om te weten dat er bij het begin van de trail een bord staat waarop te zien is wat je moet doen als je verdwaald bent, als je niet weet wat er op staat.

Zo, wij zijn helemaal voorbereid.

De borden zijn gelezen en we kunnen op pad, nou ja pad, er is geen pad te zien. Alleen af en toe wat paaltjes in het witte gipszand. Het is niet onze bedoeling om ver te gaan. Slechts een paar heuvels vanaf de parkeerplaats.

Sommige delen van het gips zijn hard, andere delen, vooral die op de heuvels, zijn dat niet. Daar is het twee stappen omhoog lopen en dan weer een stap omlaag zakken. De trail staat aangegeven met rode paaltjes, al is het soms lastig te zien waar het volgende paaltje staat. Door de wind verplaatsen de duinen zich en sommige paaltjes komen dan steeds verder onder het zand te liggen.

Deze is nog goed te zien

 

Deze al wat minder

En deze is bijna helemaal verdwenen en moet nodig herplaatst worden. 

Kortom het is niet eenvoudig om de trail te vinden. Gelukkig beschikt Marianne over een goede paaltjeszoeker, die ook nog zo verstandig is om af en toe achterom te kijken om zich te oriënteren op de terugweg. 

De paaltjeszoeker. Het begint al wat te waaien in de verte.

"Zie je al een paaltje?"

Het is wel een heel speciaal gebied. Nog nooit zoveel wit gipszand bij elkaar gezien.

We zijn niet de enigen die er rondlopen.

Hond met bril tegen het stuiven. Foto gemaakt met toestemming van de eigenaresse van de hond en met toestemming van de hond zelf

Deze dames hadden sleetjes meegenomen om van de duinen af te kunnen sleeën.

Na een tijdje hebben we het wel gezien. "Have you seen one white hill, you have seen them all." zou Ronald Reagan zeggen. (In de jaren zestig stelde Ronald Reagan zich kandidaat voor het gouverneurschap van Californië. Op de vraag van een journalist waarom hij tegen de uitbreiding van het Redwood National Park was, antwoordde hij: “A tree is a tree. How many more do you have to look at?”) Ook begint het steeds harder te waaien met als gevolg dat er steeds meer gipszand gaat stuiven. Tijd om terug te gaan.

Het is niet zo moeilijk om onder deze omstandigheden te verdwalen.

We keren om en na een tijdje lopen - volg de paaltjes - zien we in de verte het wc-gebouwtje van onze parkeerplaats. (Oké, we zien ook de rest van de parkeerplaats en de auto's.)

Terug in de auto rijden we nog even de loop aan het eind van de weg. Er staat een kleine schoolbus die iemand heeft omgebouwd. Het is nu geen schoolbus meer maar een 'cool bus'.

Daarna rijden we terug naar het Visitor Center. Onderweg stoppen we nog kort bij de 'Interdune Boardwalk' - een korte wandeling over een boardwalk geschikt voor mensen in een rolstoel.

In het Visitor Center bekijken we nog even de borden over de vondst van de 12.000 jaar oude versteende voetstappen die een jaar of tien geleden in het park zijn gevonden. Ik vind zoiets wel interessant. Dan rijden we weer richting ons motel in Alamorgordo.

Een informatiebord in het Visitor Center over de 12.000 jaar oude versteende voetstappen.

Terug in het motel draaien we eerst een was. Het is ons tweede was deze vakantie. Aan de ene kant zijn het moderne wasmachines en drogers - je kan er met een creditcard betalen  - aan de andere kant is het oude meuk. Zo ziet de deur van de droger ziet er bijzonder gammel uit. En ontbreken delen van het handvat van de deur.

We krijgen de deur van de droger niet open - we durven er niet te hard aan te trekken, bang dat we zijn dat we hem helemaal kapot trekken, maar een dame van het motel heeft daar geen problemen mee en trekt de deur met een woest gebaar open, zodat we onze was er in kunnen stoppen. Spoiler Alert: we krijgen later de deur ook weer open om de was er uit te halen.

Na de was rijden we naar de plaatselijke Walmart. Ik geloof dat de stand nationale dan wel staatsparken versus de Walmart inmiddels 9-5 voor de parken is. De komende drie dagen gaan we weer kamperen met ons tentje. We kopen daarom de nodige etenswaren en ook een grote zak met ijs voor onze koelbox. 

De Walmart blijft een wonderlijke winkel met de meest vreemde producten.

Verkopen ze nou gebakken goudvis of is het wat anders?

's Avonds gaan we weer eten bij de op loopafstand van ons hotel gelegen Applebees. Het eten smaakte er gisteren goed en vandaag ook. Dan lopen we weer terug naar ons motel. Volgens het bord buiten hebben we "New pillow top mattresses"

Of de matrassen daadwerkelijk nieuw zijn weet ik niet. Een lamp op de kamer is in ieder geval wel nieuw. Hij zit nog in het plastic.