24 april Flagstaff - Grand Canyon

Toen we gisteren bij ons motel aankwamen, waren er voor ons een aantal stoere motorrijders met motorjacks met daarop het logo van Harley Davidson aan het inchecken. De dame van de balie vroeg toen wij aan de beurt waren of we bezwaar hadden tegen een kamer met twee queens in plaats van een king-bed (wat we hadden geboekt), want anders zaten we precies tussen de groep motorrijders. Dat leek haar geen goed idee. Oké, is goed zeiden wij.

Vanochtend bij het ontbijt zien we weer een aantal van hen. Eentje is bezig pancakes te bakken met hulp van de automatische pancakebakmachine. Je kan instellen hoeveel je er wilt en blijkbaar had hij per ongeluk voor twee pancakes gekozen, waar hij er eigenlijk maar één hoefde. Hij wist niet hoe hij die tweede kon annuleren. Of ik soms die tweede pancake wil, vraagt hij. Ja hoor doe maar, zeg ik, en opgelucht geeft hij zijn overbodige pancake aan mij. Zo zie je maar weer: stoere jongens maar van binnen soms een klein hartje. Even later zien we ze wegrijden.

Wij vertrekken ook vroeg. We gaan vandaag naar het Grand Canyon NP - we zitten er twee nachten - maar we hebben wel een probleem: de weersverwachting voor de Grand Canyon NP voor morgen is slecht. Vandaag is het er prachtig weer, maar morgen wordt er regen en wellicht onweer verwacht. De vraag is daarom gaan we vandaag direct naar het Grand Canyon NP om er nog zoveel mogelijk dingen met mooi weer te doen of houden we ons aan ons oorspronkelijk 'reisplan' ("Een plan is slecht als het niet kan gewijzigd worden"  - Publilius Syrus; Syrisch Latijn-talig dichter (85 v. Chr. - 43 v. Chr.).

We besluiten om toch ons oorspronkelijk schema voor vandaag aan te houden, namelijk eerst een bezoek aan het Sunset Crater Volcano National Monument, daarna aan het Wupkati National Monument en dan pas naar Grand Canyon Village, waar we een kamer hebben geboekt in de Bright Angel Lodge.

Om precies negen uur komen we aan bij het Visitor Center van het Sunset Crater Volcano NM. De ranger komt net met een sleutel aanlopen om het gebouw te openen. Er staan al een paar mensen te wachten.

We zijn de derde in rij om onze nationale parkenpas te laten zien en om een foldertje met wandelingen te vragen; snel aan de beurt dus zou je denken, maar nee hoor, het duurt eindeloos voordat we aan de beurt zijn. De oorzaak daarvan is de dame die vooraan staat. Ze heeft eindeloos veel vragen over het nationaal monument en wat er te doen is en als ze al de antwoorden heeft gekregen, gaat ze de vragen opnieuw stellen om deze keer de antwoorden op te schrijven. De ranger beantwoordt vol geduld de vragen opnieuw. De vrouw begint driftig te pennen op een papiertje. Ik weet je bent op vakantie en je moet geen haast hebben, maar zo lang hoeft het toch weer ook niet te duren. Ik dacht als ze nu voor de derde keer nog een keer die zelfde vragen gaat stellen, dan ontplof ik en heeft het monument er een tweede vulkaankrater er bij, maar gelukkig doet ze dat niet en even later staan we weer buiten met een blaadje met trails die we kunnen lopen in het Sunset Crater Volcano Center en in het wat verderop gelegen Wupatki National Monument. Die twee vlakbij elkaar gelegen Nationale Monumenten werken samen.

Net op het moment dat wij weg willen rijden, stopt er een bus voor ons, die zo te zien vol zit met veteranen van de Amerikaanse burgeroorlog, althans zo oud zien ze er uit. Ze steken voor onze auto over en gezien het tempo dat ze lopen -  kan het nog nog langzamer? - hopen we dat we nog voor het donker kunnen vertrekken. Gelukkig houdt de reisleidster er een paar tegen en kunnen we door rijden op weg naar de krater.

De krater is sinds 1930 een nationaal monument. Voor de reden citeer ik even de Wikipedia: "In 1928 stelde een filmstudio voor om de Sunset Crater op te blazen om een aardverschuiving te kunnen filmen. Het publiek vreesde dat de krater hierdoor onherstelbaar zou beschadigen en drong erop aan de krater te beschermen. Op 26 mei 1930 werd Sunset Crater uitgeroepen tot National Monument door president Herbert Hoover." Kijk, dat zou pas een rampenfilm geweest zijn of zoals de natuurliefhebbers zouden zeggen: een ramp van een film. Enfin, de krater bestaat gelukkig nog steeds. Je mag hem echter niet beklimmen (en ook niet opblazen). Je kan hem alleen vanuit de verte bekijken.

De gevolgen van de vulkaanuitbarsting zijn nog overal te zien en kan je ook van dichtbij bekijken. Onze eerste stop is de A'a-trail. Dat is een 300 meter lange easy looptrail door een lavaveld dat is ontstaan bij de uitbarsting van de Sunset Volcano (omstreeks 1085 na Christus). 

Wat verder uitgezoomd zien deze plantjes er zo uit. 

We rijden vervolgens door naar een uitzichtpunt met een uitzicht - daaraan herken je uitzichtpunten - over de weide omgeving.

Daarna rijden we naar het Wupatki National Monument, waar veel restanten te zien zijn van oude indiaanse Pueblo-woningen uit omstreeks 1200 na Christus. De meeste daarvan staan bij het Visitor Center maar de mooiste is de Wukoki Pueblo - een wat afgelegen 'woning' op een rots op zo'n 4 km afstand van het Visitor Center. Van een afstandje lijkt deze pueblo wel een beetje op een schip in de rode rotswoestijn.

Als wij bij de pueblo aankomen, loopt er slechts één ander iemand rond. Een Amerikaan, die als ik hem vriendelijk groet, zegt: You're from Holland." Hij herkent mijn accent, zegt hij - Huh? Welk accent? - maar dat komt omdat hij 15 jaar op Curaçao heeft gewoond. Zowel hij als wij zijn daarna druk bezig met rondkijken en het maken van foto's.

Zoekplaatje: waar bevindt de Amerikaan zich?

Het 'kasteel' is overigens niet helemaal verlaten. deze twee bewoners troffen wij nog aan.  

Wij vinden het een mooie pueblo. Als je het Wupatki National Monument bezoekt, vergeet dan niet even de afslag naar de Wukoki Pueblo te nemen. Hij is zeer de moeite waard.