19 april Chiricahua NM - Tucson

 Van het verleden naar het heden

's Nachts horen we in ons tentje, net zoals de rest van de camping vermoedelijk, regelmatig de kalkoenen luidkeels konde geven van hun aanwezigheid in de directe omgeving. Hinderlijke beesten, ik heb nu meer begrip voor mensen die ze met thanksgiving opeten. Als we 's morgens uit ons tentje kruipen, zien we ze zelfs rondscharrelen op de campground.

De brutaalste loopt gewoon barmhartig over de weg.

We pakken na het ontbijt de boel in en gaan op weg. We zien onderweg heel veel gele bloempjes. Geen idee wat het is. Spoiler alert: het zou wel eens stinknet kunnen zijn, zie verderop.

We rijden vandaag eerst naar het verleden en wel naar Tombstone. Hier vond op 26 oktober 1881 in de O.K. Corral een later beroemd geworden vuurgevecht plaats tussen aan de ene kant sheriff Wyatt Earp en zijn twee broers Morgan en Virgil plus hun vriend Doc Holliday en aan de andere kant de 'schurken' Frank McLaury, Tom McLaury, Billy Clanton, Ike Clanton en Billy Claiborne. Uitslag: 3-0 voor de Earps (drie schurken dood plus twee schurken gearresteerd). Het gevecht is een aantal maal verfilmd.

Aan dit gevecht heeft Tombstone nu min of meer zijn huidige bestaan te danken, want het hele dorp is gericht op de tijd van toen. Er rijdt een postkoets. Er lopen verklede mannen rond en elke morgen om negen uur wordt bij de OK Corral het gevecht nagespeeld. Na de shoot out herrijzen de schurken uit de dood om vervolgens om 11 uur, 1 uur en 3 uur nogmaals doodgeschoten te worden. Je kan (tegen betaling) zo'n shoot out bijwonen, maar dat laten we aan ons voorbij gaan. A) we hebben geen zin om hier 40 minuten op te moeten wachten en B) we hebben een soortgelijk 'gevecht' al een keer in één van de filmstudio's in Hollywood gezien, waarbij één van de schurken van een schuur werd geschoten (een geluk voor hem was dat er een hooiwagen onder stond.)

Don't mess around withe these two!

Ook heb je er allerlei winkeltjes waar je oude troep kan kopen. Herstel, waar je vintagespullen kan kopen.

Zelfs klompen uit Holland!

Ik moet zeggen dat de tekst op het bord - 'If a man says he will fix it, there's no need to remind him every 3 months' mij wel aanspreekt.

Al met al lopen we een uurtje rond in Tombstone, dan vertrekken we weer. Wel stoppen we net buiten Tombstone nog even bij de 'Boothill Graveyard' waar allerlei figuren uit de roerige tijden van Tombstone begraven liggen. (De reden dat de begraafplaats Boothill heet, is dat veel van de doden hier hun leven in vuurgevechten e.d. verloren, dat wil zeggen, ze stierven met hun laarzen (Boots) aan.) 

Na 1883 is de begraafplaats, op een paar uitzonderingen na niet meer gebruikt en in verval geraakt. In de jaren veertig van de vorige eeuw hebben ze de begraafplaats echter weer opgeknapt en het is tegenwoordig een toeristische attractie. 

Toegang $6 per persoon

De graven van de drie schurken van het gevecht bij de O.K. Corral.

Dutch Annie was een populaire prostitué en hoerenmadam in Tombstone. Ze gaf veel van haar geld aan mijnwerkers die het moeilijk hadden. Haar begrafenis in 1883 werd door meer dan 1000 mensen bijgewoond. Ze bestond bekend als Dutch Annie. Hoe ze werkelijk heette wist niemand.

Niet alle grafzerken op de begraafplaats zijn de originele grafzerken. Neem deze.

George Jonhson: Hanged by mistake

Bovenstaand grafschrift is een voorbeeld van een grafschrift wat in de loop van de tijd door de opeenvolgende eigenaren van de begraafplaats is 'opgeleukt'. George Johnson werd in 1882 opgehangen toen hij in het bezit bleek van een gestolen paard. Hij beweerde dat hij het had gekocht en niet wist dat het paard was gestolen, maar hij werd niet geloofd en werd veroordeeld en opgehangen. Al vrij snel kwam men er achter dat hij toch wel de waarheid had gesproken en kwam er op zijn grafsteen te staan dat zijn ophanging een vergissing was. Tientallen jaren later voegde men aan het grafschrift een komisch bedoeld gedichtje bij. Zie hieronder zijn grafschrift zoals dat tot in de jaren vijftig van de vorige eeuw op zijn graf stond en daarnaast zoals het nu is.

Nu klopt het dat George Johnson hier daadwerkelijk begraven ligt. Maar dat geldt lang niet voor iedereen die hier "een graf heeft". Uit de serie 'Never ruin a good story with facts' twee voorbeelden. Als eerste John Heath, gelyncht in 1884. Dat laatste is waar, maar zijn restanten liggen hier beslist niet.

"John Heath was arrested and convicted, and was later removed by a mob from the Tombstone jail and lynched on February 22, 1884. However, he was not buried in Boothill Cemetery; his body was returned to his estranged wife in Terrell, Texas, and was buried there in Oakland Cemetery. (Bron: Wikipedia:) Kortom, een nepgraf.

Dat geldt ook voor Lester Moore. Zijn grafschrift is één van de bekendste grafschriften hier: ''Here lies Lester Moore. Four Slugs from a 44. No Les no More."

Over hem schrijft de Wikipedia: Lester Moore, with the famous epitaph "Here lies Lester Moore, Four slugs from a .44, No Les No more." Lester Moore was purportedly a Wells, Fargo & Co. station agent in the border town of Naco who died in a shootout with Hank Dunstan over a mangled package. There was never anyone named Lester Moore who was killed in Arizona Territory."

Enfin, beschouw de begraafplaats dus maar als een interessante maar niet noodzakelijkerwijze waarheidsgetrouwe attractie. 

Na ons bezoek aan Tombstone rijden we naar het heden, naar Tucson. Vlak voor deze stad bezoeken we eerst nog het East Saguaro National Park. (Ten westen van Tucson ligt nog een deel van het Saguaro NP.) Het kost ons wat moeite om de parkingang te vinden, maar na wat omrijden komen we er toch. Het park is zeer de moeite waard. Het heeft zijn naam te danken aan de talloze saguaro's die er groeien. Dat zijn die heel grote cactussen met vaak zijarmen.

 

Pas als een saguaro ouder is dan zo'n 70 jaar groeien er voor het eerst "zijtakken" aan. Als een saguaro meerdere 'armen' heeft, dan is hij meestal meer dan 100 jaar oud.

Je ziet pas goed hoe groot die saguaro's zijn als je er iemand naast zet.

Klein mannetje, grote saguaro

Ik heb er stiekem eentje in mijn rugzak gestopt om mee te nemen, maar ze hadden mij door. Wie heeft mij verraden?

Half april is een mooie tijd om het park te bezoeken. Overal bloeien gele planten. Het schijnt echter 'stinknet';  te zijn, een exoot die bestreden wordt, maar het zorgt wel voor een mooi gezicht.

Ik weet niet zeker of het stinknet is, maar als het stinknet is, dan is dat niet best. Stinknet is namelijk een exoot die extra risico's geeft bij branden, lokale planten overwoekert, huidirritatie kan veroorzaken en ook nog eens - what's in a name - stinkt. Op de site van de NPS staat dat je wordt verzocht de aanwezigheid van de plant te rapporteren. Nou, dan hebben wij wel wat te melden als het inderdaad stinknet is wat we zien.

Gelukkig zijn er ook andere planten die hier wel thuis horen en die prachtig bloeien.

Na het bezoek aan dit park rijden we naar ons motel - de Candlewood Inn & Suites - en nemen er even een snelle douche (in het Chiricahua NM was geen douchegelegenheid). Dan rijden we naar Bart en Evy toe. Bart en Evy kennen we van het AllesAmerika forum en we hebben ze een keer eerder in Nederland ontmoet. Ze zijn zo'n tien jaar geleden van België naar Amerika geëmigreerd en wonen nu in Tucson in een schitterend huis met een grote tuin. Ze hebben zelfs grote saguaro's in hun tuin staan. (Eén minpuntje. Af en toe zien ze er ook slangen. Zou niks voor mij zijn.)

Bart doet iets technisch en samen zitten ze sinds een aantal jaar ook in de wafelbusiness. Ze bakken ze aan huis en hebben een kraam waarmee ze op 'foodmarkets' staan. Ze hebben een aantal cadeaus voor ons - dank, dank - waaronder een aantal door hun gebakken wafels. Ik moet zeggen dat deze Belgische wafels niet alleen de lekkerste zijn van heel Tucson en Arizona, maar waarschijnlijk ook van heel Amerika!

Bovenste foto: de trotse eigenaren van Belicious Waffles; onderste foto: in de wagen de nieuwe jongste bediende.

Nadat we uitgebreid hun huis hebben bekeken en wat hebben bijgekletst pakken we de auto om bij het Texas Roadhouse te gaan eten. Onderweg komen we langs een heel groot leegstaand gebouw. Het is een distributiecentrum dat Amazon hier liet bouwen en nadat het klaar was, besloot om het niet te gebruiken.

Het eten smaakt goed. Als gezamenlijk voorafje  hebben we een soort gefrituurde ui. Nog nooit zoiets gezien.

Om een uur of tien zijn we weer terug in ons motel. Morgen gaan we Tucson en zijn omgeving verder verkennen.