Inleiding

 In 2024 is er weer een totale zonsverduistering. Niet in Nederland maar in Amerika. Een heel goed excuus om weer die kant op te gaan.

De eclips is op 8 april en is onder andere goed te zien in Texas. Dat komt goed uit; Texas kennen we nog niet en april is een goede maand - want nog niet te heet - om naar Texas te gaan. 

We zijn nu druk bezig om een route uit te stippelen. We beginnen in Texas en eindigen in Las Vegas. We nemen dan ook wat bezienswaardigheden in bijvoorbeeld Arizona mee die in het voorjaar nog goed te doen zijn qua temperatuur, zoals het Saguaro NP.

De accommodatie op 7 en 8 april is al geboekt. In Kerrville. Tegen een heel schappelijk tarief (onder de 100 dollar) omdat men daar blijkbaar nog niet in de gaten had dat er iets bijzonders was die dag. Inmiddels is dat wel overal doorgedrongen en worden kamers voor meer dan 1000 dollar per nacht aangeboden. We horen ook verhalen dat eenzijdig vanuit het hotel kamers geannuleerd worden (wegens verplicht onderhoud, of het moeten onderbrengen van first responders, of zonder enige opgaaf van redenen). We hopen dat onze reservering blijft staan. Voor de zekerheid hebben we ook nog een nacht in Del Rio vastgelegd.

Voor Big Bend hebben we ook al iets vastgelegd; 3 nachten in de Chisos Mountain Lodge. Het gaat erg snel daar, ze zijn nu helemaal volgeboekt in de periode dat wij er zijn.

We gaan ook weer kamperen. Er liggen wat stateparks op onze route. Voor Big Bend kunnen we ook nog kiezen voor een of meerdere nachten op een camping.

2 april naar Houston

De Grote Stressdag

De eerste vakantiedag zit er op, hoewel vakantiedag? Bij mij is zo'n dag veel meer de grote stressdag. Ik voorzie - het is een gave - op zo'n dag talloze zaken die mis kunnen gaan op de reis van huis naar hotel. Zo kunnen we ons verslapen, of we komen te laat bij het station, de trein rijdt niet; de bagagelabels op Schiphol vallen in de machine van onze koffers af, waardoor 's avonds in Verwegistan een verdwaasde douanier kijkt naar twee koffers die daar eenzaam rondjes op de bagageband draaien, terwijl de eigenaren 10.000 km verderop steeds wanhopiger naar een lege bagageband zitten te kijken. Degene op de rij voor ons in het vliegtuig heeft als  handbagage een koffer die zo groot is, dat hij niet alleen met twee man in het bagagevak moet worden getild maar die ook alle ruimte voor onze handbagage in beslag neemt. Ook in Amerika kunnen veel zaken mis gaan. Eindeloze rijen bij de immigratie, een huurauto die nog uit de tijd is dat Mark Rutte nog niet premier was, de weg naar het hotel niet kunnen vinden en als we die dan uiteindelijk toch vinden, dan kunnen ze daar ons reservering niet vinden. 

Enfin, u noemt het, ik voorzie het. Marianne zegt altijd dat ik de reis beter in tien kleinere delen moet beschouwen, die zijn beter te overzien en dan is het lang niet zo stressvol. De vorige keer dat ik dat echter deed, had ik dus niet één keer stress maar tien keer stress, maar goed, spoiler alert! Wij zitten nu in ons hotel in Houston.

Even de dag kort samengevat. De wekker ging op tijd af en we kwamen op tijd bij het station. Zie hier de koffers die al ongeduldig om 6.45 uur op het station op ons stonden te wachten.

De trein reed ook keurig op tijd en op Schiphol ging ook alles vlot. Binnen een uurtje zaten we al aan de koffie te wachten totdat we konden boarden. Het vliegtuig stond al klaar, het boarden verliep vlot en we konden onze koffers kwijt in het bagagevak. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.

Niet ons vliegtuig maar een andere van de KLM gezien vanuit ons vliegtuig. 

Het opstijgen lukte het ook - ik had niet anders verwacht. Wel ging er iets mis met het  entertainmentsysteem. Dat deed het niet, dus dat moest eerst gereset worden. Dat duurde een kwartier,  En omdat iemand dat resetten leuk vond, deden ze het nog een keer. Ondertussen besloot ik om maar mijn eigen entertainment te zoeken. Als eerste de gebruikelijke speurtocht naar het zwarte driehoekje. In elk vliegtuig zitten in de buurt van de vleugels aan elke kant van het vliegtuig bij een raampje kleine zwart driehoekjes. Die driehoekjes geven aan dat je door dat raampje het beste zicht heb op de vleugels en de motoren die er aan hangen. Dus zit u bij die plek en een piloot komt vragen of hij door uw raampje even naar buiten mag kijken, dan is het 'Houston, we have a problem', zelfs al is Houston niet uw eindbestemming. En ja hoor, ik zag ze al snel, niet de problemen, maar de driehoekjes: negen rijen voor ons en negen rijen achter ons zat er eentje. Zie hier zo'n driehoekje.

Na een tijdje deed het entertainmentsysteem het ook, maar dat heb ik aan mij voorbij laten gaan. Marianne grotendeels ook, maar in haar geval kwam het omdat ze haar afstandsbediening niet meer uit het opbergvakje kreeg en er dus niks meer mee kon doen  Het ding zag er ook een beetje brak uit. Daardoor heeft ze het grootste gedeelte van de reis naar een wereldbol zitten te kijken.

Buiten was niet ook veel te zien. Het was urenlang bewolkt.

Als we volgende week maandag bij de zonsverduistering maar niet al die wolken hebben. 

Na een vlucht van ruim tien uur kwamen we op Houston aan. Vroeger klapten mensen nog wel eens na een landing, maar dat een piloot kan landen, is toch wel het minst wat je mag verwachten. Toen was het de beurt om te gaan wachten in de rij voor de immigrations en dat duurde en duurde en duurde maar. We hebben meer dan een uur in de rij gestaan. Je hebt ook Global Entry- wat wij niet hadden - en de  toeristen die dat wel hadden, konden bijna hard hollend door de immigrations. Enfin, na ruim een uur waren wij er ook doorheen, goedgekeurd en wel.

Toen nog naar de autohuur. We stonden bij Alamo een tijdje in de rij te wachten totdat er opeens een kordate dame ons rechtstreeks naar de auto's van National stuurde - dat is een zustermaatschappij van Alamo. De dame bij de auto's vroeg wat voor een auto we gereserveerd hadden  - een medium suv  - en verwees ons toen naar een zwarte Toyota RAV4 Het was een 2024-model met nog geen 800 km op de teller en een grote kofferbak. Goedgekeurd dus. 

Daarna was het naar het hotel rijden. Daar had ik mij goed op voorbereid. We hebben de Here WeGo app die je zonder dat je internetverbinding hebt de weg wijst. En voor de zekerheid - beter mee verlegen dan om verlegen - had ik ook nog eens een route op papier uitgeprint. U voelt het al aankomen, Here WeGo weigerde echter opeens om zonder internet te werken en de route op papier die ik vijf minuten eerder nog uit een mapje had gehaald kon ik opeens nergens meer vinden. Hoe goed ik ook zocht. Weggewaaid?

We wisten nog ongeveer hoe we moesten rijden, dus reden we weg en toen we verder even op een parkeerplaats stopten om de Here WeGo opnieuw uit te proberen, deed hij het opeens wel. Herman Finkers zou zeggen: "Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles."

In het hotel werden we allervriendelijkst ontvangen door een Indiër bij de balie, die vertelde - toen hij hoorde dat wij tien uur hadden gevlogen - hijzelf altijd 25 uur moest vliegen om in India te komen. Baas boven baas. Blijkbaar zagen we er dorstig uit, want hij gaf ons direct twee flesjes water mee. Ook op de hotelkamer werden we welkom geheten, zoals u hier kunt zien.

En daarmee zat de dag er op en zitten we nu in Houston.

3 april Houston

Via de Walmart de ruimte in en weer terug.

We zijn allebei al vroeg wakker en gaan daarom ook maar vroeg ontbijten. Als we om half zeven de ontbijtzaal binnen lopen, blijkt tot onze verbazing de ontbijtruimte al voor de helft bezet te zijn. Morgenstond goud in de mond, in dit geval een goed ontbijt, is hier blijkbaar het devies. De ligging van ons hotel is echt drie keer niks (aan een snelweg) maar de kamers zijn goed, ook het ontbijt mag er zijn en de prijs van de kamer is redelijk. Dat is dan weer drie keer raak.

Als we uitgecheckt zijn, rijden we naar een vlakbij gelegen Walmart. Het blijft een echte Winkel van Sinkel.Voor de jongere lezertjes van dit blog die meneer Sinkel niet zoals wij hebben meegemaakt, Sinkel was een Utrechtse ondernemer die in de negentiende eeuw één van de eerste warenhuizen in Nederland had. Hij verkocht werkelijk alles, zoal zijn eigen reclamewijsje uit1840 laat zien.

'In de Winkel van Sinkel /Is alles te koop. / kan men krijgen / Mandjes met vijgen / Doosjes pommade / Flesjes orgeade / Hoeden en petten / En damescorsetten / Drop om te snoepen / En pillen om te poepen.'

Ook de Walmart verkoopt van alles. Wat dacht u bijvoorbeeld van deze kleurrijke plastic colaflessen, die bedoeld zijn al spaarpot.

Of van een schap vol met kleine en grote afbeeldingen van vlaggen:

Enfin, met een kar vol spullen vooral bedoeld om te kamperen zoals een koelbox, een zeil voor onder de tent, een gasflesje voor ons pitje, batterijen voor het pompje voor het oppompen van ons luchtbed - u dacht toch niet dat wij dit op onze leeftijd nog zelf deden? - en nog een aantal andere nuttige zaken verlieten wij als tevreden klanten de Walmart.

Het volgende punt op onze agenda was het NASA Space Center. Daar kan je onder andere de Mission Control Tour doen, waarbij je de originele control room ziet van waaruit de vluchten naar de maan werden begeleid. Maar toen was het: "Houston, we have a problem". Even tussen haakjes het citaat "Houston, we have a problem" is een citaat dat niet klopt. In werkelijkheid werd er gezegd: "Hey, Houston we've had a problem here". Enfin, de reden dat ik hier schrijf "Houston we have a problem "is dat wij er pas een paar dagen voor vertrek er achter kwamen dat je voor de Mission Control Tour bij het Space Center moet reserveren. Ai! 

Snel een reserveringspoging gewaagd en ja hoor, compleet uitverkocht dus. Geen tour voor ons! We have a problem. Nog een mailtje er tegen aangegooid of er toch niet nog een mogelijkheid was om die tour te doen - een plekje op een standby-lijst of zoiets voor het geval er afmeldingen zouden komen - , maar volgens de dame van het reserveringssysteem kon dat niet: "Computer says no". Maar goed, er waren nog twee andere tours die je zonder reservering kan doen, maar helaas pindakaas, die tweede tour werd vandaag helemaal  niet gegeven. Wat? Maar ach, er was nog een derde tour - die naar de raketten die gebruikt werden voor de maanlandingen en  ach, verder was er nog genoeg te zien en te doen in het Space Center. Als eerste deden we de tour naar de raketmotoren. Een beetje teleurstellend was wel dat ze niet aftelden: 10. 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 maar gewoon vertrokken.

Als ik bovenstaande motor ziet, dan moet ik denken aan het verhaal over die astronaut die op de vraag van een journalist antwoordde hoe het nu voelt om met zo'n raket de ruimte ingezonden te worden, antwoordde: "Hoe zou u zich voelen als u in een ding zit, dat bestaat uit 80.000 onderdelen die stuk voor stuk zijn geleverd door de goedkoopste inschrijver?" (Ongetwijfeld een broodje aap verhaal.)

Dat grote witte ding op bovenstaande foto bevatte de maanlander en de stuwraket daarvan. Een Amerikaan die het aan een vrouw probeerde uit te leggen, beschreef het daarom als een garage, maar blijkbaar had de vrouw thuis geen maanlanders in haar garage staan, want ze begreep er weinig van. Wij hadden er overigens ook wat moeite mee.

Ook liepen er in het Space Center een aantal bekende astronauten rond, zoals deze:

En hier zien we hem nog een keer.

Ook kon je er een film zien en ene Hugo, een zeer enthousiaste jongeman, vertelde hoe het toe gaat in het International Space Center. Op onderstaande foto laat hij zien, nou ja gelukkig vertelt hij het alleen maar, hoe de astronauten naar de wc gaan in het International Space Center..

Al met al hebben we ons zo'n zes uur in het Space Center prima vermaakt, een aanrader dus, maar als je de control room wilt zien, op tijd reserveren! (Nog twee andere praktische zaken: Je moet tien dollar voor parkeren betalen. Dat kan met een QR-code, maar die werkt niet met buitenlandse nummers. Je kan het parkeren echter binnen bij een balie betalen. Verder maken ze gebruik van time-entry tickets. Maar de tijd controleren ze niet. Wij waren er al kwart voor tien, terwijl wij tickets voor 1/2 elf hadden. We konden gewoon doorlopen. 

Omdat we nog wat tijd over hadden, reden we na ons bezoek aan he Space Center nog even naar het strand en de pier bij Galveston

Ook heb je er aantal oude gebouwen, zoals dit bisschoppelijk huis.

Toen was het tijd om ons hotel op te zoeken, de Quality Inn in Seabrook. Toen we ons er bij de balie meldden, stonden daar drie mannen die allemaal blij reageerden toen ze onze namen hoorden. Wat was het geval, ze deden een check van onze creditcard gegevens die Booking.com had doorgegeven, en een betaling met die kaart was  niet gelukt. Geen idee hoe dat kon, want we hebben daar de juiste gegevens geregistreerd staan. De bedrijfspolicy schreef voor dat als wij ons niet om hun vier hadden gemeld, dan moest de boeking geannuleerd worden. Maar ze zagen dat wij helemaal uit Holland kwamen en een annulering vonden ze heel vervelend voor ons, vooral omdat ze helemaal vol zaten vandaag. Daarom hadden ze ons om 4 uur niet geannuleerd, maar geprobeerd om contact met ons te krijgen per telefoon of per mail. Zie onder het mailtje dat ze ons hadden gestuurd en dat we later in onze mailbox zagen.  Om zes uur hadden ze onze kamer met spijt geannuleerd maar toen wij om kwart over zes binnen kwamen en onze namen noemden, veerden ze helemaal blij op. De kamer was nog niet weg en we kregen de (laatste) kamer van het hotel weer terug.

Voor het avondeten liepen we naar een visrestaurant, Sam's Boat, even verderop aan de overkant van de weg - levensgevaarlijk oversteken; Amerika is niet op wandelaars ingericht - dat zoals een echt visrestaurant aan het water lag. Omdat het ook een echt Amerikaanse restaurant was, hingen er ook overal grote tv-schermen waarop een baseball-wedstrijd te zien was. De bediening en het eten (wel veel) was prima.

Tot zover het verslag van vandaag. Die van de komende dagen zullen wel even op zich laten wachten. We kamperen de volgende twee dagen op campings in staatsparken zonder internetverbinding en als we eenmaal achter lopen, dan lopen we ook goed achterlopen. Maar eens halen we die achterstand in.

Voor degenen die zich daardoor vervelen, kijk even naar deze foto van het huis van de Bisschop uit Galverstone

,

Wie goed kijkt, kan daar een jaartal (1886) op zien staan van de bouw van het huis. Nu ben ik in Nederland bezig met een boekproject van de geschiedenis van 'Holland in Huizen en Jaartallen'. Zie hier voor dit project Nu ben ik niet van plan om een dergelijk project in Amerika te beginnen. Het heeft ook geen zin. Veel te weinig oude huizen. De geschiedenis van onze staatsloterij is ouder dan de geschiedenis van de Verenigde Staten.

Enfin wie in afwachting van nieuwe blogposts - dat kan dus wel een tijdje duren - iets te lezen wil hebben, kan via bovenstaande link zich wel een jaartje vermaken.

4 april Houston - Brazos Bend SP

See you later alligator

Om kwart voor acht worden we wakker. We zitten al behoorlijk in het nieuwe ritme. Bij het ontbijt bak ik een wafel die ik vol trots naar de dochters thuis stuur, althans een foto er van per WhatsApp. "Dat is de kaart van Texas" antwoordt de jongste en verdomd dat klopt. Dat had ik helemaal niet gezien. 

Texas staat op zijn kop

Het oorspronkelijk plan voor vandaag was om naar het Museum of Fine Arts in Houston te gaan en daarna door te rijden naar het Brazos Bend State Park waar wij een plekje op de camping hebben gereserveerd. En u weet hoe het gaat met plannen, die veranderen altijd. In ons geval veranderde het museum in de Walmart. Ach, een museum of de Walmart, wat maakt het uit. 

De reden dat ik naar het museum wilde, was het schilderij 'Poppy Corn' van Kees van Dongen dat bij ons thuis aan de muur hangt. Ook het museum in Houston heeft een exemplaar, maar dat is een kopie want het origineel hangt bij ons. Vermoedelijk is het museum het er niet mee eens, maar zie hier ons exemplaar: overduidelijk het origineel.

Nu leek het me wel aardig om de kopie van het museum te bekijken, maar toen dook er opeens een alternatief op: de Walmart. Gisteren hadden we namelijk alleen maar kampeerspullen e.d. gekocht en geen voedsel. Dus dat moest vandaag nog geschieden. Marianne had in het vliegtuig alvast een lijstje gemaakt van dingen die we bij de Walmart moesten kopen - heel goed van haar. Helaas had ze dat lijstje wel in het vliegtuig laten liggen - dat was weer een minpuntje. Enfin met een nieuw lijstje naar de Walmart en daar waren we al met al wel een uurtje bezig. Toen stonden we weer buiten met een volle kar: met heel veel flesjes en gatorade, eten voor twee dagen, brood plus beleg en een noodvoorraad (eten uit blik), dit voor het geval we ergens tijdens de zonsverduisteringsdagen onderweg stranden. De autoriteiten waarschuwen voor enorme drukte tijdens deze dagen. 'Zorg dat u voorbereid bent!' aldus het lokale nieuws. Nou wij zijn dus nu voorbereid. 

En ook beschikken we nu over genoeg plastic zakjes voor de hele vakantie. 

Dat inpaksysteem van de Walmart zou toch wat milieuvriendelijker kunnen. Volgende keer maar een boodschappentas mee. (Eerst zo'n tas kopen hier. Krijgen we hem vast mee in een grote plastic zak.)

Door dit niet geplande (tweede) bezoek aan een Walmart hadden we geen tijd meer (en nog belangrijker eigenlijk ook geen zin meer) om het museum te bezoeken. Bovendien, het origineel hangt toch bij ons thuis, dus waarom zouden we hier nog een kopie gaan bekijken. Tot zover het voorbereide bezoek van ons aan het museum. Voorbereiding is het halve werk. 

Of om met Confucius te spreken

Of Confucius dit daadwerkelijk gezegd heeft, weet ik echter niet. Altijd uitkijken met historische citaten. Abraham Lincoln waarschuwde al hiervoor. 

Maar goed, ik dwaal vreselijk af nu. Snel terug naar onze reis. We rijden dus naar het Brazos Bend State Park. Dat ligt niet zover van Houston af. Minder dan een uurtje rijden. Tegen één uur komen we er aan. De parkrangers zijn net aan het lunchen, maar al snel zijn ze terug en kunnen we inchecken. We hebben plekje 232. Het blijkt een plek gelegen tegenover wat plaatsen met grote campers, maar als je de foto van de andere kant maakt, zie het een stuk beter uit.

Links staat ons tentje. De laatste keer dat we met dit tentje op pad waren, was in 2017 bij de vorige eclipsreis. We hebben daarna een grotere gekocht, maar die past niet in de reiskoffers. 

Als we ons geïnstalleerd hebben is het tijd om te gaan wandelen. De eerste trail die we lopen is de trail om Elm Lake. Het is een prachtig meer met veel gele bloemen.

We zijn benieuwd of we nog alligators hier zien. Al bij het eerste uitkijkpunt is het raak. Er ligt er eentje te slapen.

Opdracht: zoek de alligator

En hier is hij

Je hebt bij het meer niet alleen alligators maar ook allerlei verschillende soorten vogels, zoals ibissen en martinissen - ik ken de naam van het soort niet en voor het geval het een onbekend soort is, heb ik ze alvast naar iemand vernoemd.

Een ibis

En nog een ibis

En een langnekibis

Een martinis

Een verzameling martinissen, wel van een ander tak dan de martinis hierboven. Ik heb niet zoveel verstand van vogels dus als het al bekende vogels zijn, mijn fout.

Deze martinis was echt aan het poseren voor de camera.

Maar de bekendste dieren van het park zijn natuurlijk de eekhoorns.

Herstel, ik bedoel natuurlijk de alligators. In totaal zagen we er tien, al kunnen er wellicht dubbeltellingen bij zitten, veroorzaakt door alligators die heel graag op de foto willen en zich snel verplaatsten naar een andere plekje zodat ze nog een een keer op de foto komen. De meeste alligators  die we we zagen sliepen (of doen net alsof) maar een enkeling was actiever en zwom. Daarvan zag je dan alleen zijn hoofd. Af en toe klinkt er een luid gebrul. Brulkikkers roept deze deskundige. Maar dat klopt niet."If you go in spring dont freak out when you hear loud growling noises. It's just the gators trying to find their Tinder dates.", aldus iemand op All Trails.

En  hier een actieve alligator

op zoek naar zijn Tinder date 

"But the biggest kick I ever got / Was doing a thing called the Crocodile Rock / While the other kids were rocking 'round the clock / We were hopping and bopping to the Crocodile Rock"

Niet alleen het wildlife was mooi, ook het meer zelf met veel bomen die in het water stonden, kon ons wel bevallen.

Even een praktische tip voor degenen die ook dit staatspark willen bezoeken. Doe de Elm Lake trail (het rondje on Elm Lake heen; 1,7 mijl). Halverwege is er een afslag naar de 40 Acre Lake. (Ik heb sterk het vermoeden dat dit meer 40 acres groot is.) Neem het pad naar dit meer - ik gok zo'n halve mijl - en volg deze tot aan de uitkijktoren. Ook dit stuk is zeer de moeite waard. 

Op het pad vanaf Elm Lake richting 40 -Acre Lake.

Je ziet onderweg heel veel vogels en een enkele verdwaalde alligator. De toren kan je beklimmen wat een weids uitzicht over de omgeving oplevert.

Ook kan je als er toevallig een alligator daar naast het pad op je ligt te wachten, deze van boven zien.

Keer nadat je toren hebt beklommen weer om richting Elm Lake en maak daar vervolgens je rondje Elm Lake af. Wij hebben vanaf de uitkijktoren nog het rondje 40 Acre Lake gedaan, maar dat voegt niet veel toe. Ook twee andere trails die wij de volgende morgen hebben gelopen, Old Horse Lake trail en Hale Lake trail, zijn  - spoiler alert -  niet echt de moeite waard. 

Terug bij de tent maakte Marianne een eenvoudige edoch voedzame maaltijd klaar (uit blik). Terwijl wij daar van zaten te genieten, hoorden we opeens de overbuurman met een kettingzaag in de weer. 'Ik ga naar staatspark en neem mee: een kettingzaag. Wellicht een fan van de horrorfilm 'The Texas Chain Saw Massacre' uit 1974? Hij gebruikte de kettingzaag gelukkig alleen maar om van een ongevallen boomstam wat stukken hout voor zijn houtvuurtje af te zagen, maar toch bijzonder dat je een kettingzaag mee neemt naar een staatspark. Even later zat hij met zijn vriendin bij het knapperend vuurtje op een gitaar te spelen. Niet dat dit geluid veel beter klonk dan zijn kettingzaag. Maar gelukkig hield hij er al snel mee op en gingen hij, zij en wij naar bed. Zij in hun reuze RV; wij in ons koepeltentje.