2 april naar Houston

De Grote Stressdag

De eerste vakantiedag zit er op, hoewel vakantiedag? Bij mij is zo'n dag veel meer de grote stressdag. Ik voorzie - het is een gave - op zo'n dag talloze zaken die mis kunnen gaan op de reis van huis naar hotel. Zo kunnen we ons verslapen, of we komen te laat bij het station, de trein rijdt niet; de bagagelabels op Schiphol vallen in de machine van onze koffers af, waardoor 's avonds in Verwegistan een verdwaasde douanier kijkt naar twee koffers die daar eenzaam rondjes op de bagageband draaien, terwijl de eigenaren 10.000 km verderop steeds wanhopiger naar een lege bagageband zitten te kijken. Degene op de rij voor ons in het vliegtuig heeft als  handbagage een koffer die zo groot is, dat hij niet alleen met twee man in het bagagevak moet worden getild maar die ook alle ruimte voor onze handbagage in beslag neemt. Ook in Amerika kunnen veel zaken mis gaan. Eindeloze rijen bij de immigratie, een huurauto die nog uit de tijd is dat Mark Rutte nog niet premier was, de weg naar het hotel niet kunnen vinden en als we die dan uiteindelijk toch vinden, dan kunnen ze daar ons reservering niet vinden. 

Enfin, u noemt het, ik voorzie het. Marianne zegt altijd dat ik de reis beter in tien kleinere delen moet beschouwen, die zijn beter te overzien en dan is het lang niet zo stressvol. De vorige keer dat ik dat echter deed, had ik dus niet één keer stress maar tien keer stress, maar goed, spoiler alert! Wij zitten nu in ons hotel in Houston.

Even de dag kort samengevat. De wekker ging op tijd af en we kwamen op tijd bij het station. Zie hier de koffers die al ongeduldig om 6.45 uur op het station op ons stonden te wachten.

De trein reed ook keurig op tijd en op Schiphol ging ook alles vlot. Binnen een uurtje zaten we al aan de koffie te wachten totdat we konden boarden. Het vliegtuig stond al klaar, het boarden verliep vlot en we konden onze koffers kwijt in het bagagevak. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.

Niet ons vliegtuig maar een andere van de KLM gezien vanuit ons vliegtuig. 

Het opstijgen lukte het ook - ik had niet anders verwacht. Wel ging er iets mis met het  entertainmentsysteem. Dat deed het niet, dus dat moest eerst gereset worden. Dat duurde een kwartier,  En omdat iemand dat resetten leuk vond, deden ze het nog een keer. Ondertussen besloot ik om maar mijn eigen entertainment te zoeken. Als eerste de gebruikelijke speurtocht naar het zwarte driehoekje. In elk vliegtuig zitten in de buurt van de vleugels aan elke kant van het vliegtuig bij een raampje kleine zwart driehoekjes. Die driehoekjes geven aan dat je door dat raampje het beste zicht heb op de vleugels en de motoren die er aan hangen. Dus zit u bij die plek en een piloot komt vragen of hij door uw raampje even naar buiten mag kijken, dan is het 'Houston, we have a problem', zelfs al is Houston niet uw eindbestemming. En ja hoor, ik zag ze al snel, niet de problemen, maar de driehoekjes: negen rijen voor ons en negen rijen achter ons zat er eentje. Zie hier zo'n driehoekje.

Na een tijdje deed het entertainmentsysteem het ook, maar dat heb ik aan mij voorbij laten gaan. Marianne grotendeels ook, maar in haar geval kwam het omdat ze haar afstandsbediening niet meer uit het opbergvakje kreeg en er dus niks meer mee kon doen  Het ding zag er ook een beetje brak uit. Daardoor heeft ze het grootste gedeelte van de reis naar een wereldbol zitten te kijken.

Buiten was niet ook veel te zien. Het was urenlang bewolkt.

Als we volgende week maandag bij de zonsverduistering maar niet al die wolken hebben. 

Na een vlucht van ruim tien uur kwamen we op Houston aan. Vroeger klapten mensen nog wel eens na een landing, maar dat een piloot kan landen, is toch wel het minst wat je mag verwachten. Toen was het de beurt om te gaan wachten in de rij voor de immigrations en dat duurde en duurde en duurde maar. We hebben meer dan een uur in de rij gestaan. Je hebt ook Global Entry- wat wij niet hadden - en de  toeristen die dat wel hadden, konden bijna hard hollend door de immigrations. Enfin, na ruim een uur waren wij er ook doorheen, goedgekeurd en wel.

Toen nog naar de autohuur. We stonden bij Alamo een tijdje in de rij te wachten totdat er opeens een kordate dame ons rechtstreeks naar de auto's van National stuurde - dat is een zustermaatschappij van Alamo. De dame bij de auto's vroeg wat voor een auto we gereserveerd hadden  - een medium suv  - en verwees ons toen naar een zwarte Toyota RAV4 Het was een 2024-model met nog geen 800 km op de teller en een grote kofferbak. Goedgekeurd dus. 

Daarna was het naar het hotel rijden. Daar had ik mij goed op voorbereid. We hebben de Here WeGo app die je zonder dat je internetverbinding hebt de weg wijst. En voor de zekerheid - beter mee verlegen dan om verlegen - had ik ook nog eens een route op papier uitgeprint. U voelt het al aankomen, Here WeGo weigerde echter opeens om zonder internet te werken en de route op papier die ik vijf minuten eerder nog uit een mapje had gehaald kon ik opeens nergens meer vinden. Hoe goed ik ook zocht. Weggewaaid?

We wisten nog ongeveer hoe we moesten rijden, dus reden we weg en toen we verder even op een parkeerplaats stopten om de Here WeGo opnieuw uit te proberen, deed hij het opeens wel. Herman Finkers zou zeggen: "Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles."

In het hotel werden we allervriendelijkst ontvangen door een Indiër bij de balie, die vertelde - toen hij hoorde dat wij tien uur hadden gevlogen - hijzelf altijd 25 uur moest vliegen om in India te komen. Baas boven baas. Blijkbaar zagen we er dorstig uit, want hij gaf ons direct twee flesjes water mee. Ook op de hotelkamer werden we welkom geheten, zoals u hier kunt zien.

En daarmee zat de dag er op en zitten we nu in Houston.