28 april Zion - St George

 Dino's op pad

We beginnen dit verslag om drie uur in de morgen. Ik word wakker van piepjes uit mijn mobiel. Het is de jongste dochter die weer eens het tijdverschil is vergeten. Ze is onlangs begonnen met online schaken en vraagt via WhatsApp wat advies aan haar vader. Het is dat ik bescheiden ben - het ellendige van bescheidenheid is dat je er niet over kunt opscheppen - maar anders zou ik zeggen dat ik een heel goede schaker ben, dus ik snap wel dat ze advies aan haar vader vraagt. (Als haar tegenstandster ook advies vraagt aan haar vader, dan zijn dus eigenlijk de vaders via de dochters tegen elkaar aan het schaken.)

Nu ik toch wakker ben, ga ik maar even naar de wc. Heel zachtjes om Marianne niet wakker te maken. Ik sluip naar de 'badkamer' van onze kamer - ondertussen mijn teen stotend tegen een koffer die volgens mij de avond ervoor op een heel andere plek stond en zoek op de tast in het donker naar het lichtknopje. Nu heeft de badkamer van onze cabin liefst vier knopjes.

Het ene knopje is van de afzuiger, het knopje daaronder van het licht, het knopje rechtsboven is van het 'nachtlichtje'- dat geeft maar een klein beetje licht - en wat het laatste knopje doet, geen idee; misschien gaan er bij de buren alle lampen uit als je er op drukt; bij ons doet het in ieder geval niets. 

Toen Marianne de knopjes zag, zei ze 'Hé, ze hebben een nachtlichtje, handig als jij nachts naar de wc moet, dan word ik niet wakker van het grote licht." Geheel overeenkomstig deze woorden, druk ik op het knopje van het nachtlichtje. Prompt begint de afzuiger te loeien. Oeps, snel uitzetten en op het goede knopje van het nachtlichtje drukken. Nu gaat het grote licht aan. Weer fout, het voordeel is wel dat ik nu het knopje van het nachtlichtje kan zien. Snel het grote licht uit en het nachtlichtje aan. Als ik terug in bed ben, vraagt Marianne of ik het knopje van het nachtlichtje makkelijk kon vinden.

Enfin, iets na zeven uur staan we op. We eten wat boterhammetjes op onze kamer, pakken de spullen in, checken uit en gaan op pad.

Op de parkeerplaats bij de Lodge staan twee rode Ferrari 's naast elkaar. Niet echt praktische auto's om mee op vakantie te gaan. 

Het is vandaag zondag en dat is geen goede dag om in Zion NP te zijn. (Probeer als het kan om de weekends in Zion te vermijden, het is er dan superdruk.) We hebben bedacht om de Watchman Trail te gaan lopen. Die begint zo'n beetje naast het Visitor Center. We rijden daarom van de Lodge naar het Visitor Center. We maken ons onderweg wel een beetje zorgen of er nog een plekje vrij is op de parkeerplaats aldaar. 

Als wij er om halfnegen aankomen - onderweg nog even opgehouden omdat er een kalkoen zo nodig  midden op de weg moest gaan staan - zien we dat de parkeerplaats al bijna helemaal vol staat. We rijden, verstandig als we zijn, direct door naar de achterkant van de grote parkeerplaats en zien daar nog een paar vrije plekken en parkeren er onze auto. 

Voordat we aan de Watchman Trail beginnen, lopen we eerst het Visitor Center binnen en vragen advies over trails aan de Kolob Terrace Road, gelegen buiten de Zion Canyon (en ook buiten de drukte). Een ranger adviseert om daar de Wildcat Canyon Trail te lopen. Grotendeels vlak en met een mooie view aan het einde. We noteren die trail voor straks. Eerst de Watchman Trail.

De trail begint met een lichte klim, waarna het grotendeels licht klimmend tot vlak is, aldus Marianne -  ze heeft zich goed voorbereid. Dat we in het begin wat moeten klimmen klopt inderdaad, dat het daarna vlakker wordt, klopt van geen meter. Het klopt zelfs voor geen 190 meter; zover moeten we klimmen.

Hijgend en puffend lopen we omhoog en veertig minuten later komen we boven.

Ik snap er niks van, het zou toch vlak zijn?

Misschien wordt het om de bocht vlak.

Nee dus.

Onderweg zien we van boven de rij auto's voor het toegangshokje tot het park .De overvolle parkeerplaats op de voorgrond is die van de campers. Het is nog maar negen uur 's morgens.

Boven op het plateau heb je een mooi uitzicht over de Zion Canyon, de andere kant op kijk je richting Springdale. Je heb er ook een kleine looptrail, maar die vinden wij niet zo'n succes, te dicht bij de rand op sommige plaatsen.

Na zo'n twintig minuten boven gebleven te zijn, lopen we weer omlaag. Na veertig minuten  - net zo snel als naar omhoog - zijn we weer beneden. Het lopen omlaag gaat gelukkig wel een stuk makkelijker dan omhoog. ("Het is gemakkelijker een heuvel af te dalen dan te beklimmen, maar het uitzicht is vanaf de top", aldus de negentiende-eeuwse Britse schrijver Arnold Bennett). 

"Grotendeels vlak zei je toch?"

We lopen langs het Visitor Center naar de parkeerplaats. Bij de halte van de shuttlebussen staat een grote rij mensen te wachten op een plekje in een shuttlebus de Canyon in.

Ik moet wel zeggen dat het park heel veel bussen inzet, dus echt heel lang wachten hoef je niet, al sta je natuurlijk wel hutje mutje in de bus.

Terug bij de parkeerplaats zien we dat deze inmiddels helemaal vol staat. Talloze auto's rijden er rondjes op zoek naar een parkeerplekje. (Nogmaals, zondag is geen goede dag om naar Zion te gaan. Als je dat qua planning kan vermijden, doe dat dan; maar ja, net zoals bij ons, soms kan het niet anders) In Springdale kan je ook parkeren, maar daar is het betaald parkeren. We maken één van de rondrijdende automobilisten blij met onze plekje en rijden via Springdale naar Virgin. 

De rij auto's in Springdale op weg naar het park.

In Virgin begint de Kolob Terrace Road. Omdat de weg naar een hoogte van meer dan 2000 meter klimt, is de weg vanwege sneeuw vaak heel lang tot ver in het voorjaar deels gesloten, maar het grootste gedeelte van de weg is nu open. Het is werkelijk een schitterende weg, aanbevelingswaardig om te rijden. De weg voert naar een ander deel van het Zion Canyon National Park, namelijk naar een deel wat boven  op het plateau van de Canyon ligt.

We stoppen er bij de Wildcat Canyon Trailhead. 

Bij het beginpunt van de trail staat - heel praktisch - een toiletgebouwtje

Hier begint de Wildcat Canyon Trail met een afslag naar de Northgate Peaks Trail. Deze laatste voert je naar een uitzichtpunt over delen van de Zion Canyon. De afstand tot het uitzichtpunt en weer terug bedraagt zo'n 7,8 km. Het is er grotendeels vlak. Hé, waar heb ik dat eerder gehoord? Maar deze keer klopt dat, je loopt boven op de rim, door een niet al te dicht bos.

 

Er is niet veel wildlife te zien, een enkele hagedis en wat eekhoorntjes.

Marianne twijfelde of dit edelweiss was. Wel verleidde het haar tot het zingen van "Edelweiss" uit de The Sound of Music'. Wat kan ze toch veel.

"Only one river to cross"; gelukkig lag er een stevige Amerikaanse brug naast. 

Bij dit bordje moet je afslaan richting het viewpoint

Na een uurtje wandelen bereiken we het uitzichtpunt. We zien geen bekende pieken van Zion.

Uw schrijver bezig met het maken van een panorama-foto

"Hm, niet helemaal wat ik in gedachten had.'

We blijven een kwartiertje bij het uitzichtpunt. Zittende op een rotsblok eten we wat trailmix en zoutjes en begeven ons dan op de terugweg. Na zo'n 50 minuten - tien minuten sneller dan heen, zijn we weer terug bij de parkeerplaats.

De derde stop voor vandaag bevindt zich in St George, waar ook ons hotel zich bevindt. Het is de 'St. George Dinosaur Discovery Site at Johnson Farm'. Hier vond bij toeval ene Johnson in 2000 op zijn land voetsporen van dinosauriërs. Ze hebben er een soort museum tevens actief onderzoeksinstituut van gemaakt, waar je de sporen van de beesten kan zien, aangevuld met wat andere sporen en botten afkomstig van andere delen uit Amerika. Voor liefhebbers van dinosauriërs heel interessant.

Je zal er maar mee getrouwd zijn; met die linker bedoel ik."

Deze stenen plaat met voetsporen ligt op zijn kop, zodat je de 'tracks' beter kan zien. Je kijkt dus tegen de onderkant van de voetsporen aan.

Dit hoofd is afkomstig van een andere vindplaats in Amerika.

Het is een actieve vind- en onderzoeksplaats. Er vindt nog steeds onderzoek plaats.

Bijna was één dinosaurussoort niet uitgestorven. Deze dino had na de inslag van de meteoriet die verantwoordelijk was voor het uitsterven van de dino's toch nog bijna de veilige uitgang gehaald.

 So close!

Al met al zijn we hier zo'n driekwartier geweest. Oorspronkelijk was het de bedoeling om daarna nog door te rijden naar Snow Canyon State Park om daar de Petrified Dunes te bekijken, maar we zijn allebei veel te moe en rijden daarom naar ons hotel, de Red Lion Hotel & Conference Center,  St. George, UT, 850 S Bluff St, St. George, UT 84770 waar we voor $55 dollar een luxe kamer hebben, inclusief ontbijt. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Uitgeput plof ik ik neer op bed, maar daar moet ik van Marianne weer van af want ze wil eerst een foto van de kamer maken, nu deze nog netjes is.

"Vort, van dat bed af! !Ik wil eerst een foto van de kamer maken."

"De mandarijnen en de rotzooi links op het kastje staan ook op de foto. Waarom mag ik er dan niet op?"

's Avons eten we iets verderop bij een Italiaan, ene Alfredo. We moeten een kwartier wachten voordat we bediend worden, maar het eten smaakt er prima.

t. George Dinosaur Discovery Site at Johnson Farm,

t. George Dinosaur Discovery Site at Johnson Farm,