25 april Grand Canyon

Een koud fietstochtje

Voor vandaag hebben we een fietstocht gepland naar Hermit's Rest. Op de een of andere wijze wil ik telkens Herman Hermits - een Engelse popgroep uit de zestiger jaren; bekend van onder andere 'No Milk Today' -  zeggen. (Hermits betekent 'kluizenaars'.) Hermits Rest, gebouwd in 1914 naar een ontwerp van Mary Colter (de in 1869 geboren architecte is ook verantwoordelijk voor de Bright Angel Lodge, de Lookout Photo Studio, de Desert Tower en de Phantom Ranch op de bodem van de Grand Canyon) is de meest westelijke halte van de pendelbus aan de West Rim Drive.

Links Hermits Rest; rechts Herman Hermits. Haal ze niet door elkaar.

De route van de shuttlebus op de West Rim Drive

We zijn van plan om vandaag de Yellow Bike Ride te doen. Vanaf de fietsverhuur naar Hermits Rest is dat heen en weer zo'n 34 km.

Na het ontbijt pakken we de shuttlebus naar de Bike Rental en huren daar twee fietsen. "Willen jullie e-bikes of gewone fietsen? vraagt de verhuurder "Gewone fietsen. We komen uit Nederland." zeg ik. Spoilert Alert: Dat is een Big Mistake. Onderweg zijn er stukken met een stijgingspercentage van 6% die mij vies tegen vallen; mijn krachten heb ik zoals gewoonlijk weer eens zwaar overschat.

Je kan er niet alleen fietsen huren maar zelfs ook rolstoelen.

Voor wat het weer betreft, het is wat minder slecht dan gisteren voorspeld. Er hangen weliswaar wolken maar vooralsnog is het droog. Wel is het frisjes. Jassen aan. We krijgen fietshelmen mee en dan kunnen we op pad.

Daar komt Snelle Jelle

En daar fietst Marianne Vos - nou ja Marianne uit Nederland - de Tour de Grand Canyon

Ze lacht nog. Deze foto is dus vermoedelijk ergens aan het begin van de fietstocht genomen.

Er zijn een aantal plekken langs de route waar je een blik in de Grand Canyon kan werpen. Sommige van die plekken kan je met de shuttlebus bereiken, anderen alleen als je gaat lopen of fietsen.

Bij één van de uitzichtpunten zien we deze groep mensen staan. Ze doen mee aan een door de fietsverhuurshop georganiseerde fietstocht. Met een busje worden zij en de fietsen naar dit punt gebracht, waardoor ze het steile beginstuk niet hoeven te fietsen. Ja hallo zeg, zo kan ik het ook.

De "fietsers"

en hun fietsen die hier met een busje heen zijn gebracht,

Hoe verder we weg komen, hoe dikker de bewolking wordt.

In gesprek met een Amerikaan die in Nederland werkzaam is geweest bij een Cirque du Soleil show in Amsterdam. Die stad vond hij maar niks, maar één van die kleine plaatsjes boven Amsterdam vond hij wel mooi, Was iets met een K in de naam zei hij. Ik probeer een hoop namen uit maar hij herkent er niet één van.

Je mag op sommige plekken niet helemaal naar de rand fietsen.

Ingezoomd is één van de vele stroomversnellingen van de Colorado te zien.

Op sommige plekken vinden we het fietspad te steil en lopen we een stukje omhoog. Uiteindelijk bereiken we Hermits Rest. We hebben het ondertussen koud gekregen en nemen er een kop koffie om weer wat warm te worden.

Aan de overkant regent het zo te zien.

We blijven er niet te lang hangen, wie weet komen die buien ook deze kant op. Alhoewel, de North Rim (nu nog gesloten) ligt hoger dan de South Rim, dus daar zal het vaker en eerder regenen, maar we nemen geen risico en fietsen snel - nou ja snel; dat geldt alleen voor de stukken heuvelafwaarts; ook op de terugweg stappen we af en toe af om een te steil stuk omhoog te lopen - terug naar de fietsverhuur. 

Brr koud, Hoe ver moeten we nog?

We leveren de fietsen in, kijken nog even in de General Store en nemen dan verkleumd de shuttlebus naar de Bright Angel Lodge. We hebben niet alleen een douche maar ook een bad in de kamer en daar duikt Marianne in. Nou ja duiken, ze laat zich er in zakken. 

Ik hou mij ondertussen bezig met nuttige zaken, namelijk op internet kijken hoe het in Nederland met mijn voetbalploegje Go Ahead Eagles (Kowet zeggen wij echte fans) is gegaan. Ze moeten vandaag thuis tegen Feyenoord - Feyenoord thuis, altijd lastig - en ik heb weinig vertrouwen in een goed resultaat. Dat komt mede omdat ik vanochtend bij het ontbijt hier opeens René Hake, dat is onze trainer, in de ontbijtzaal zag zitten. Huh? René Hake hier? Wat doet hij hier? Die is nooit op tijd terug in Nederland om 's avonds Kowet te coachen! Ik wijs Marianne op René Hake, maar hoewel zij geen flauw idee heeft wie onze trainer is, neemt zij aan dat de man niet René Hake is. Ja, ja, alsof ik onze trainer niet zou herkennen. Mijn voorgevoel is juist. Ook al zit René Hake toch op de bank te coachen - blijkbaar heel snel terug gevlogen - verliezen we met 1-3. Ach, nieuwe potjes nieuwe kansen zeggen wij Kowet-fans.

's Avonds eten we weer in het zelfde restaurant als gisteren. Alleen doen we het nu andersom: eerst de zonsondergang bekijken en daarna eten. De lucht is ondertussen helemaal opgeklaard. Voor de zonsondergang rijden we met de shuttlebus naar Mather Point. Daar heb je volgens de boekjes de mooiste zonsondergang van Grand Canyon Village. We zijn zo te zien niet de enigen die dat hebben gelezen.

De zonsondergang is hier inderdaad zeer mooi en we genieten van de steeds weer veranderende kleuren en schaduwen in de canyon.

Op een rots verderop zien we een aantal mensen staan die levensmoe zijn. Ze zijn er over de railing geklommen om op de rand van de canyon te gaan staan. Eén onverwachte windstoot en je waait de canyon in.

De Duitsers hebben een mooi woord voor dit soort mensen:  "Vollidioten". Enfin hoe het met hen is afgelopen, weten we niet, want vlak voordat de zon helemaal ondergaat, pakken we de shuttlebus terug.

Het weer: buien, 13˚C