16 april Alamogordo - City of Rocks

Een oude onopgeloste moordzaak

Vandaag rijden we naar het City of Rocks State Park. Dat is vanaf Alamorgordo niet zo ver, iets meer dan tweeënhalf uur rijden. We hebben onderweg daarom tijd genoeg om delen van het Organ Mountains-Desert Peaks National Monument te bekijken. We hebben daarvoor het Dripping Springs Natural Area gedeelte in dit National Monument uitgekozen.

We beginnen de dag echter eerst in ons motel met mijn inmiddels wereldberoemde - een Amerikaan vindt dat ze er goed uitzien - wafels.

Nog even een snelle foto van ons motel en dan kunnen we op pad

Na ruim een uurtje rijden - het is even zoeken hoe we vanaf de US 70 er heen moeten rijden  - bereiken we het Visitor Center bij de Dripping Springs Natural Area. We gaan daar eerst de Dripping Springs Natural Area Trail (1,5 mijl) lopen en daarna de La Cueva Trail. Een alleraardigste vrijwilligster in het Visitor Center geeft ons de nodige tips. 

Als u denkt wat ziet hij er anders uit, dit ben ik niet.

De vrijwilligster wordt enthousiast als ze hoort dat we uit Nederland komen. Veel Nederlandse mensen heeft ze hier nog niet gezien. We prikken daarom een speld in de wereldkaart waarop je kan zien uit welke landen de bezoekers komen. De meeste bezoekers zijn hier zo te zien Amerikanen. Het aantal spelden in Europa is niet zo groot.

Het landschap naast het Visitor Center.

De trail die we als eerste lopen gaat naar de Drippings Springs. We vragen de vrijwilligster of de Springs inderdaad alleen maar "dripping" zijn of dat er wat water te zien is. Helaas, het is nu alleen maar dripping vertelt ze. In de zomermaanden regent het hier vaker en dan is er ook een soort waterval te zien. Maar het blijft een interessante trail om te lopen zegt ze. Je hebt er ook een aantal historische gebouwen uit de negentiende eeuw. 

Buiten bij het begin van de trail staat een welkomstbord, nou ja welkomstbord, je voelt je er niet echt welkom door.

'Leave rattlesnakes alone and they will leave you alone.' Oké, we nemen het ter harte. We zullen de ratelslangen met rust laten.

Het is geen al te moeilijke trail. Het enige lastige is dat het al vrij warm is. We zoeken daarom af en toe een schaduwplek op om er even wat water te drinken. 

Ha, een bankje met schaduw!

Wie geen last hebben van de hitte - als ze er al last van hebben, dan laten ze het niet merken - zijn wat herten die er vrolijk rond huppelen.

Bij deze mensen zit er wat meer vaart in dan bij ons.

Dat ligt aan mij. Marianne zou ze wel in kunnen halen, maar ik sjok er maar wat achteraan.

Deze boom heeft een bast in de vorm van de huid van een krokodil en wordt daarom ook wel - niet zo verrassend - krokodillenboom genoemd.

Ook groeien er langs het pad de nodige cactussen

Na een tijdje komen we bij de eerste historische gebouwen die hier in de negentiende eeuw zijn gebouwd. In 1870 bouwde een zekere kolonel Eugene Van Patten er een 'mountain camp' waar gasten zich konden "verpozen". Een groot commercieel succes werd het niet. Hij ging failliet. 

De naam Van Patten klinkt Nederlands maar hij was geen Nederlander. Hij is in 1839 geboren in Rome; niet in Rome, Italië maar in het plaatsje Rome in de staat New York. Hij bracht echter het grootste gedeelte van zijn leven in het zuidwesten van de Verenigde Staten door. In zijn biografie lezen we onder andere: [...] Chief deputy U.S. Marshal for Western Texas; Billy the Kid surrendered his rifle to Eugene during this time.(The rifle was temporarily lost when a grandaughter traded it for a tank of gas in the 1930's, but is now safely housed in a museum in California). 

Behalve restanten van de gebouwen van Van Patten zijn er ook de restanten te zien van de gebouwen die een zekere Boyd hier bouwde, een soort sanatorium.

De restanten van een stal voor de paarden

Het sanatorium van Boyd, althans wat er van over is.

De restanten van de gebouwen van Van Patten. Ook deze gebouwen hebben betere tijden gekend.

De Dripping Springs. Weinig dripping in deze tijd van het jaar.

Terug bij het Visitor Center zien we nog een kolibrie rondvliegen. Oké, we zagen hem in eerste instantie niet zelf. Een Amerikaanse attendeerde ons op hem.

We maken er wat foto's van en rijden daarna naar de trailhead van de 'La Cueva Trail' waar we eerst echter een boterhammetje nuttigen bij een overdekte picknicktafel.

Dan gaan we op pad op zoek naar de 'Cueva'. De Cueva is niet echt een grot, meer een soort overhang. De "grot" is vooral bekend vanwege Giavanni Agostini, ook wel bekend als The Hermit (de kluizenaar). Hij was een Italiaan die over de hele wereld zwierf en deze overhang in 1866 koos als zijn nieuwe verblijfplaats. Hij verbleef er onder primitieve omstandigheden in zijn eentje. Zijn vrienden verderop maakten zich zorgen om hem, waarop hij afsprak dat hij elke vrijdag om acht uur een vuur zou ontsteken als teken dat het goed met hem ging. Op 30 april 1869 bleef het vuur uit. Toen zijn ongeruste vrienden hem gingen opzoeken, troffen ze hem dood aan. Hij was vermoord. De zaak is nooit opgelost en geldt nog steeds als een open moordzaak. CSI Dripping Springs Natural Area is er mee bezig,

De trail naar de Cueva geldt als easy (0,9 mijl lang), al moet je op een paar plekken opletten hoe het pad loopt.

Dit is niet de kluizenaar

Dit is hem wel.

Dan is het weer terug lopen naar de parkeerplaats. 

Even later rijden we het park uit. Dankzij Google Maps rijden we vlot door de vlakbij gelegen stad Las Cruces heen en via de I 10, de US 190 en de NM 61 rijden we vervolgens naar het City of Rocks State park, waar we een plekje hebben gereserveerd op de camping. 

Als mensen in Amerika verhuizen, dan nemen ze soms niet alleen hun spullen maar ook hun huis mee.

Het hele City of Rocks SP is eigenlijk één grote camping. Je staat er tussen grote rotsblokken die het resultaat zijn van een grote vulkaanuitbarsting die hier 35 miljoen jaar geleden plaats heeft gevonden, gevolgd door miljoenen jaren erosie.

Het City of Rocks SP in de verte gezien vanaf de MN 61.

Als we er aankomen is het bijna vijf uur. We zien twee parkrangers lopen die net het Visitor Center hebben afgesloten. Als we zeggen dat we een reservering hebben, vragen ze of we weten welk nummer we hebben - ja nummer 16 - en na onze bevestiging zeggen ze dat we er dan maar heen moeten rijden. Dan vertrekken ze. We zien een foldertje met de indeling van het park, pakken dat en rijden  naar onze plek.

Ze hebben een stuk of tien plaatsen voor 'First Come, First Serve'. De rest is op basis van reservering.

Ons gereserveerde plekje: nummer 16

Even later staat ons tentje tussen de rotsen. We hebben wel een kleine platte steen nodig om de rotsharingen de grond in te krijgen. Ik vind een goede steen die ik de rest van de vakantie mee sjouw - nou ja ik sjouw hem natuurlijk niet overal mee; ik leg hem in de kofferbak, om te kunnen gebruiken op de andere campings.

Gezicht vanuit ons tentje.

We hebben voor plek nummer 16 gekozen aan de hand van een filmpje dat iemand op YouTube had geplaatst waarin hij alle plekken op de camping besprak. Hij vond plek nummer 16 een schitterende plek om met een tentje tussen te rotsen te staan. Dat leek ons ook en daarom kozen we bij het reserveren voor deze plek.

Wat hij er echter niet bij vertelde en wat wij toen ook niet in de gaten hadden, is dat plek 16 van alle plekken op de camping zo ongeveer de slechtst mogelijk gelegen plek is. Je zit op bijna een half uur lopen van de douches, Bij de 'You Are here' op onderstaand kaart zitten de douches. Wij ('We are not dus there') zitten helemaal rechts. Hebben wij weer. Wel staat er op ruim 100 meter nog een toiletgebouwtje zonder stromend water.

We koken met hulp van water uit flesjes op ons éénpitsgasstelletje een macaronimaaltijd. Eerst de macaroni aan de kook brengen en daarna de saus maken. Ik heb deze keer ook een belangrijke rol. Roeren en toezicht houden.

Na het eten gaan we een rondje over de camping c.q. het staatspark lopen. We nemen tandenborstels e.d. ook al vast mee, zodat we een bezoek aan de douches e.d. kunnen combineren met het lopen van ons rondje.

Bij deze plek zou ik enige aarzeling hebben om er te gaan staan.

De camping is bij lange na niet vol. Her en der zijn er nog lege plekken. Alleen de plekken met elektriciteit - de RV's staan daar hutje mutje naast elkaar - zijn volledig bezet.

Er loopt ook een trail over de camping maar we raken al snel de weg kwijt. (Ben ik heel goed in). Het is af en toe een klauterpark.

Eh, waar moeten we heen?

Deze RV heeft een veranda achter waar je kan zitten.

Tegen de tijd dat we terug gaan, gaat de zon onder en zit de dag er voor ons weer op.