3 mei Las Vegas - Amsterdam

 Flying Home

Vandaag vliegen we naar huis. We hebben een non-stop vlucht met de KLM van Las Vegas naar Amsterdam. Omdat we pas om vier uur 's middags vliegen, hebben we vanochtend nog tijd genoeg om wat hotels op de Strip te bekijken. Maar eerst ontbijten. Het liefst hadden we ergens in één van de hotels een ontbijtbuffet gedaan, maar veel hotels zijn daar sinds de coronatijd mee gestopt. Jammer. We ontbijten daarom in een restaurant in Treasure Island. De keuze is reuze.

Oké, dit is niet de keuze voor het ontbijt. Het wordt dit.

Na het ontbijt pakken we de boel in en proberen we online uit te checken. Het blijft bij een poging, want de site van Treasure Island heeft daar geen zin in. "Error". Ze willen ons blijkbaar graag houden. Mooi niet. We gooien de kamersleutels in een sleutelbox bij de incheckbalie en zetten de koffers in de auto.

We lopen vervolgens richting Bellagio. We zijn uiteraard niet de enigen die op de Strip lopen. Zo zien we deze twee opvallend geklede dames. Onderweg spreken ze veel mensen aan. Geen idee waarom. Zal wel een of andere promotieactie zijn.

De Mirage (en de vulkaan) die binnenkort wordt afgebroken

Bij Ceasars Palace lopen we even naar binnen.

Julius Ceasar blijkt inmiddels een ijshockey-fan geworden te zijn.

 

Ik geloof dat deze foto van het plafond hier een beetje gedraaid staat, maar ik weet dat niet zeker

Zo, de pilaar staat nu iets rechter, maar nog steeds een beetje scheef. 

We gaan maar weer snel naar buiten. Het kan nog, nu we de uitgang nog zien. (Er zijn twee dingen in casino's in Las Vegas die je heel weinig ziet. Klokken en bordjes die aangeven waar de exit is. Ze willen niet dat je ziet hoe laat het is en waar de uitgang is.) 

We lopen vervolgens naar Bellagio en gaan daar naar binnen.

Het Belle Lagio van Bellagio

In Bellagio hebben ze kleurrijke versieringen. Zo hangen aan het plafond bij de incheckbalies deze glazen bloemen.

Daarnaast is een ruimte met scenes uit Alice in Wonderland.

We lopen er een rondje en dan is het tijd om weer terug naar Treasure Island te gaan en onze auto op te halen. We lopen Bellagio uit. Aan de overkant staat de Eiffeltoren, die tijdelijk is uitgeleend door Frankrijk, althans dat heb ik gelezen op internet, dus dat is waar.

Terug in de parkeergarage van Treasure Island voeren we het 'Harry Reid Rent A Car Center'-adres van Alamo in Google Maps in en rijden dan richting het vliegveld. Vlak voordat we daar aankomen, popt er opeens de mededeling 'Maintance Required. Visit your dealer' op het schermpje van de auto op. Het komt waarschijnlijk op omdat de kilometerteller (of heet dat hier milesteller?) inmiddels de grens van 5000 miles is gepasseerd. Aangekomen bij de Car Return leveren we de auto in en nemen de bus van Alamo naar het vliegveld. 

We begonnen onze rondreis met 874 miles op de teller en eindigen met 5048 miles op de teller. Een snelle rekensom leert dat we 4174 miles hebben gereden. Volgens Google Maps is er ook een route van 1442 mijl tussen Houston en Las Vegas, dus we zijn onderweg behoorlijk omgereden.

Nadat we onze koffers - de een blijkt 21 kg, de andere 18 kg te wegen; beide onder de limiet van 23 kg dus - hebben ingecheckt, begeven we ons naar de security. Daar gaan we redelijk vlot doorheen, maar als ik mijn spullen weer uit de bakken wil pakken, heb ik even een paniekmomentje. 

Ik ben mijn mobiel kwijt. Dat is uiteraard Marianne haar schuld. Ik had drie bakken voor al mijn spullen nodig - jas, koffertje, laptop, schoenen, riem en mobiel. Marianne was voor mij aan de beurt en haalde nadat zij door de controle heen was niet alleen haar spullen uit de bakken maar ook al vast een deel van mijn spullen. Uit de bak waarin mijn mobiel ligt, pakt ze er alles uit behalve mijn mobiel. Omdat de bak er daarna leeg uit ziet, kijk ik niet meer in die bak en pak de spullen uit de andere twee bakken. Opeens mis ik mijn mobiel. Huh? Waar is die? Paniek. Maar dan zegt een Amerikaan 'Somebody forgot his phone' en wijst naar een bak waar mijn mobiel ligt. Ik kan hem nog net pakken voordat de bak in het eeuwige niets onder de rollers verdwijnt. 

We zoeken daarna een plekje bij de gate op en dan is het wachten tot we kunnen boarden. Deze godsdienstige puzzelboekjes laten we maar liggen.

Terwijl Marianne iets nuttigs doet op haar mobiel - dat neem ik tenminste aan - haal ik twee frappucino's. (Niet allebei voor mij overigens; eentje is er voor Marianne.) Bij het boarden zitten we in boardinggroep drie (van de vier). Ik blijf het onlogisch vinden dat met boarden niet begonnen wordt met de mensen die achteraan zitten. Nu blokkeren de mensen uit de eerdere groepen die voor en in het midden van het vliegtuig zitten, tijdens het proppen van hun bagage in de vakken, voor de mensen die achterin zitten vaak het gangpad  Enfin, we vinden ons plekje en even later zitten we klaar om terug te vliegen.

Het is een vrij onrustige vlucht. Niet qua turbulentie of zo, maar qua passagiers. Ik kom weinig aan slapen toe. Er zijn wat rusteloze mensen aan boord die veel rondlopen of in het gangpad blijven staan. Zelfs als op een gegeven moment het 'fasten your seatbelt' lichtje aan gaat, blijft een vrouw gewoon ergens staan praten. Dat zou ik nou nooit doen. Tenzij ik even naar het toilet moet of de benen even wil strekken hou ik altijd mijn seatbelt om. Je weet maar nooit of je niet te maken krijgt met een onverwachte luchtzak en het kenmerk van een onverwachte luchtzak is dat het onverwacht is. De vrouw wordt uiteindelijk door een stewardess naar haar plaats gedirigeerd.

Het vliegtuig heeft overigens iets nieuws, althans ik had het nog niet eerder gezien. Op het schermpje in de rugleuning van de stoel voor je kan je nu niet alleen de route van het vliegtuig volgen, maar je kan ook kiezen voor een scherm waarop je het 'zicht' van de piloot ziet inclusief de snelheid- en de hoogtemeter van het vliegtuig.

Als we in de buurt van Engeland komen, zien we dat het vliegtuig opeens begint te stijgen. Huh? Ik zou juist een daling verwachten. We komen toch niet in een 'Stall' (een situatie waarin het vliegtuig "stil valt" terecht? Door te kijken naar Aircrash Investigation weet ik wat je in zo'n geval moet doen, maar weet de piloot dat ook? Enfin, we blijken 1000 feet te stijgen om daarna op deze nieuwe hoogte te vliegen.

Als we boven Engeland zijn, zet het vliegtuig alsnog de daling in. Boven de Noordzee verdwijnt opeens het overzicht met de hoogte- en snelheidmeter van het schermpje. Je kan daardoor niet meer zien of de piloot het goed aanpakt, maar in ons geval blijkbaar wel, want we landen kort daarop bijna keurig op tijd op Schiphol. Even later staan we met de koffers in de vertrekhal. De oudste dochter haalt samen met haar vriend ons met de auto op en brengt ons naar huis en dan zit deze vakantie er weer op.

De vakantie nog even samengevat. 

Dit was onze route. We begonnen in Houston en eindigden in Las Vegas. In totaal hebben we ongeveer 6750 km gereden.

De aanleiding c.q. het excuus om deze reis te maken was de zonsverduistering van 8 april.

Behalve de totale zonsverduistering hebben we onderweg het volgende bekeken:

Negen Nationale Parken: Big Bend NP; Guadalupe Mountains NP; Carlsbad Caverns NP; White Sands NP; Saguaro NP; Petrified Forest NP; Grand Canyon NP; Zion NP en Death Valley NP.

Negen Staatsparken: Brazos Bend SP; Palmetto SP; Seminole Canyon SP; Big Bend Ranch SP; Davis Mountains SP; City of Rocks SP; Lost Dutchman SP; Snow Canyon SP en Valley of Fire SP.

Zes Nationale Monumenten: Organ Mountains-Desert Peaks NM; Chiricahua NM; Walnut Canyon NM; Sunset Crater Volcano NM; Wupkati NM en het Vermillion Cliffs NM.

Drie National Recreation Areas: The Catwalk National Recreational Area; Glen Canyon National Recreation Area en Red Rock Canyon National Conservation Area.

Zes "musea": het NASA Space Center; het 'Judge Roy Bean Museum'; de 'Fort Davis Historic National Site'; de 'Boothill Graveyard'; het Arizona-Sonora Desert Museum en de St. George Dinosaur Discovery Site at Johnson Farm'.

Zeven supermarkten: de Walmart (5x), Trader Joe's (1x) en Albertson (1x)

Tijdens de bezoeken aan die 27 nationale parken, staatsparken, nationale monumenten en national recreation areas hebben we in totaal zo'n 45 trails gelopen. Bij elkaar ongeveer 200 km. De langste wandeling met een lengte van zo'n 9 km was de Windows Trail in het Big Bend NP. De mooiste wandelingen waren de White Domes Trail en de Seven Wonders Trail in het Valley of Fire SP. Bij een aantal trails hebben we het eindpunt niet gehaald maar zijn we eerder omgekeerd. Maar ach, zoals Confucius zou zeggen: "De weg zelf is je bestemming."

Voor wat betreft het financiële plaatje

Totaal waren we voor deze vakantie van 32 dagen ongeveer 10.000 euro kwijt. 

• De grootste kostenpost betreft de post overnachtingen. In totaal waren we hiervoor (24x motels/hotels en 7x campgrounds) zo'n 3300 euro kwijt. Dat is gemiddeld 107 euro per dag. De duurste overnachtingen waren die in de lodges van het Big Bend NP (200 dollar) en die in de Zion Lodge die 272 dollar kostte. De goedkoopste overnachtingen waren die op de campgrounds met prijzen tussen de 10 en 20 dollar per nacht. De goedkoopste motels waren het Red Lion Hotel & Conference Center in St. George (55 dollar) en de Motel 6 in Del Rio (60 dollar.) Exclusief campgrounds betaalden we voor de motels/hotels gemiddeld 120 euro per nacht.
• De totale kosten voor het eten (uit eten gaan; zelf koken; ontbijt + lunch,) bedragen zo'n 2000 euro; dat is gemiddeld 63 euro per dag (voor twee personen samen.)
• Voor de autohuur (een medium SUV; we kregen een Toyota RAV 4 mee) waren we bijna 2000 euro kwijt.
• Voor de vliegtickets (KLM economy class; heen non-stop Amsterdam - Houston; terug non-stop Las Vegas - Amsterdam, beide vluchten met mooie tijden) betaalden we 938 p.p. 
• Aan benzine waren we zo'n 430 euro kwijt.
• De rest van de kosten (een paar honderd euro) betreffen de kosten van de Annual Pass voor de Nationale Parken, de toegangskosten voor de staatsparken en 'musea' en wat overige kosten zoals die voor een koelbox.

Het kost wat, maar dan heb je ook wat: een prachtige vakantie.