26 april Grand Canyon - Kanab

Gewijzigde plannen 

Het oorspronkelijke plan voor vandaag was om vroeg via de 89A naar Lee's Ferry te rijden om daar op tijd te zijn voor een plekje op de campground. Reserveren voor die campground kan namelijk niet. Het is op basis van first come, first served. Echter de weersverwachting voor vanavond en vannacht aldaar - veel regen - is zodanig dat we daar van af zien. Om in de regen in een tentje te zitten - en de volgende dag met een kletsnatte tent op stap te gaan - lijkt ons niet zo aantrekkelijk. We kijken wel hoe ver we vandaag komen en nemen dan wel ergens onderweg een motel.

We hebben dus geen haast meer om te vertrekken en geïnspireerd door onderstaande foto op onze kamer van twee dames op de Bright Angel Trail in 1918 besluiten we om vanochtend toch nog een deel van deze trail te gaan lopen. Het is goed weer om in de Canyon af te dalen. Het is niet warm vandaag, sterker nog, het is zelfs koud.

Tijdens de voorbereiding van deze vakantie stond het lopen van de Bright Angel Trail heel lang op ons lijstje van 'things to do'. Alleen wisten we niet tot hoe ver we wilden afdalen. Hoe dichter de vakantie naderde hoe hoger we de lat legden. Oké, niet de lat, maar de plek waar we zouden omkeren.

Een jaar geleden zaten we er nog aan te denken om helemaal naar de bodem van de Grand Canyon te lopen, daar in de Phantom Ranch te overnachten en dan de volgende dag weer omhoog. Echter, het bleek dat je voor overnachtingen in de Phantom Ranch niet twaalf maanden van te voren, zoals wij dachten, maar vijftien maanden van tevoren moest mee loten voor een overnachting. Dat hadden we even over het hoofd gezien, maar het gaf ons wel een goed excuus om niet helemaal naar de bodem te lopen.

De gebouwen van de Phantom Ranch op de bodem van de Grand Canyon in 1922 (voordat er bomen werden gepland en geplant).

En de Phantom Ranch in 2010; Foto NPS

De Phantom Ranch nu. foto van de site van Grand Canyon Lodges

We veranderden daarop het te bereiken doel in de 'Indian Garden'. Maar na een tijdje realiseerden we ons dat op één dag 900 meter afdalen en dan weer omhoog misschien niet zo'n goed idee is.

De bovenste lijn geeft de hoogteontwikkeling tijdens de eerste mijlen van van de South Kaibab Trail weer, de onderste lijn die van de Bright Angel Trail.

Gezien onze conditie besloten we na een tijdje om ook deze doelstelling bij te stellen. De Indian Garden werd vervangen door het wat hoger in de canyon gelegen 3-Mile Resthouse en weer wat later door het nog wat hoger gelegen 1,5-Mile Resthouse. Nu denken we dat we met onze conditie ook dat niet gaan halen, maar we zien wel hoe ver we komen.

Het bord bij het begin van de trail.

We beginnen vol goede moed. De rugzakken zitten vol met water en trailmix en met de stokken in de hand beginnen de jongelui aan de afdaling.

We zijn overigens bij lange na niet de enigen die vandaag omlaag lopen. Af en toe halen we iemand in maar meestal worden we zelf ingehaald.

Ook komen we mensen tegen die al weer op de terugweg zijn. Die zijn vanochtend vroeg al begonnen.

Heel eerlijk gezegd valt de wandeling mij wat tegen. Je loopt hier heel lang in een soort zijcanyon met weinig "vergezichten". In 2013 hebben wij een stuk van de South Kaibab Trail gedaan en die trail vinden we mooier. Zie hier voor een verslag van die dag.

2013: ons eindpunt van toen: Cedar Ridge

2013: elf jaar jonger van geest en lichaam

Als we bij de Lower Tunnel zijn - dat is na 1,3 km lopen (180 meter omlaag) vinden we het wel genoeg en keren we om. De 1,5 Mile Resthouse is vanaf daar nog ruim een kilometer lopen en nog eens 160 meter dalen vinden we wat te veel van het goede.  

De Lower Tunnel

Het weer omhoog lopen kost uiteraard wat meer energie dan omlaag maar het valt niet tegen en zo'n 1,5 uur nadat we aan de afdaling naar beneden begonnen zijn, staan we weer boven. 

De Upper Tunnel

De Lower Tunnel (links op het bord) is het punt waar wij omkeerden.

Voor wie twijfelt tussen het lopen van een deel van de Bright Angel Trail of  het lopen van een deel van de South Kaibab Trail, zou ik zeggen kies voor de South Kaibab Trail. Daar heb je de betere uitzichten.

(Voor degenen die denken dat het een goed plan is om helemaal naar de Phantom Ranch te lopen, daar te overnachten en dan de volgende dag weer omhoog, schijnt het advies van kenners te zijn om via de Southt Kaibab Trail omlaag te lopen en dan de volgende dag omhoog te lopen via de Bright Angel Trail. Op die laatste trail heb je wat waterpunten en heb je ook wat meer schaduw.)

Enfin, we gooien onze rugzakken en de wandelstokken in de auto - de rest zat er al in - en rijden richting Lee's Ferry. Ook al overnachten we er niet, het lijkt ons wel een mooi gebied om te gaan bekijken. Als we via de US 89A die kant oprijden, zien we dat het er inderdaad geen best weer is. 

Af en toe moeten zelfs de ruitenwissers aan. Dat is de eerste keer deze vakantie.

Gelukkig is het droog als we bij de Historic Navajo Bridge over de Colorado aankomen.

Vroeger werd je hier iets verderop bij Lees Ferry met een veerpont over de Colorado gezet; foto zoals deze te zien is in een klein Visitor Center bij de brug.

Er liggen hier twee bruggen: de oude verkeersbrug en de nieuwe brug over de Colorado.

De oude brug is nu een wandelbrug.

Hier zijn we al over de oude brug gelopen. De rechterbrug is de huidige verkeersbrug.

De huidige verkeersbrug gezien vanaf de andere brug. Onder de brug de Colorado

Op een gegeven moment zien we er een grote vogel vliegen. Op de foto hieronder lijkt hij niet zo groot, maar in werkelijkheid is het een joekel van een beest.

Als je goed kijkt naar bovenstaande foto, dan zie je dat er iets op zijn vleugels staat, een zogeheten 'WingTagNumber'. Hij heeft nummer V3.

Even googelen leert dat het hier om een Californische condor gaat. Deze soort was begin jaren tachtig bijna uitgestorven. Op dat moment bestond de populatie nog maar uit 22 vogels. Men ging ze vangen en begon een reddingsprogramma door een soort "broedprogamma" te beginnen, waardoor de populatie weer kon toenemen. Regelmatig worden de beesten en hun nakomelingen weer in de natuur vrijgelaten, onder andere in Californië en sinds 1996 ook in Arizona bij de Grand Canyon en bij het Vermilion Cliffs National Monument hier in de buurt. Inmiddels bestaat de populatie uit zo'n 600 stuks.

Op deze site kan je er meer informatie over vinden en hier staat voor de 'vliegende deelnemers' aan dit programma de gegevens per vogel. Dit zijn de gegevens van het exemplaar V3, de condor die wij hier zien vliegen. Hij kwam in 2017 in de dierentuin in Portland in Oregon in gevangenschap ter wereld en werd in 2018 vrijgelaten. Hij is inmiddels 7 jaar oud.

Condor V3 heeft inmiddels tien nakomelingen. Wel heeft het programma er voor gezorgd dat een andere diersoort is uitgestorven. Op de vogels leefde namelijk een speciale soort vlo. Echter alle vogels in 'gevangenschap' werden tegen de vlooienbeten van dit beestje behandeld. Het gevolg daarvan was echter dat deze vlooiensoort uitstierf.

Na het bezoek aan de brug rijden we een klein stukje verder en slaan dan bij de Marble Canyon rechtsaf de Lee's Ferry Road in, die niet zo verrassend naar Lee's Ferry leidt. Het gebied hier - het is onderdeel van de Glen Canyon National Recreation Area; gratis toegang met de Annual pass - is een voor ons onbekend gebied dat ons helemaal verrast. Het is een prachtig gebied. Zo zien we er een hoop grote rotsblokken waaronder een rotsblok met de unieke naam Balanced Rock; waar hebben die naam eerder gehoord?

Hoe groot dit rotsblok is, zie je pas als er een mannetje onder gaat staan.

Volgens dit bord zal de steen die het rotsblok ondersteunt steeds verder afbrokkelen waarna de steen het gewicht van het rotsblok op een gegeven moment niet meer kan dragen. Ik blijf er daarom maar niet al te lang onder staan. Je weet nooit.

Zal je dat wel doen Marianne? Heeft ze het informatiebord eigenlijk wel gelezen?

We rijden weer verder en komen dan even verderop bij Lees Ferry Campground. Dat is de camping die wij aanvankelijk op het oog hadden voor onze overnachting vandaag. We rijden even een rondje over de camping om te zien hoe deze er uit ziet.

Er zijn nog steeds vrije plekken maar gezien de weersverwachting gaan we er niet staan. Op de achtergrond de Colorado.

We rijden daarna naar de vlakbij gelegen parkeerplaats van de Paria Beach en lopen naar de Colorado toe. Je loopt hier zo naar de rivier toe, veel makkelijker dan bij de Grand Canyon.

Terwijl een vader zit te vissen spelen de kinderen op het strand,

De stroom is er vrij krachtig, dus niet geschikt om er in het water te gaan.

We zetten vervolgens koers (niet met een boot maar met de auto) naar Lee's Ferry, dat op vijf minuten rijden ligt. Hier landen de boten aan die vanaf de Glen Canyon dam door Horseshoe Bend varen en dan nog verder gaan. (In 2017 hebben wij samen met de dochters ook een boottocht door de Horseshoe Bend gedaan maar keerden we weer terug naar de dam.) We zien een paar boten met joelende scholieren en enkele leraren aankomen. Nadat ze aangemeerd zijn, worden de leerlingen over twee groepen verdeeld. De jongens bij de jongens, de meisjes bij de meisjes. Een lerares gaat ze tellen. Ik mag hopen dat ze er nog allemaal zijn.

Bij Lee's Ferry begint ook de Historic District River Trail

Heel erg bijzonder is deze trail niet. Hij voert langs wat oude gebouwen en andere zaken. We lopen er een deel van tot aan de Spencer Steamboat. Hier ligt nog een restant van een boot die speciaal was gebouwd om er kolen mee over de Colorado te vervoeren naar een mijnwerkerskamp. De boot gebruikte echter zelf zo veel kolen dat het telkens zijn hele lading opstookte. Ook was hij te instabiel voor de krachtige stroom van de Colorado. Hij werd dan ook al snel uit de vaart genomen.

Dit is alles wat er nog over is van de boot; niet echt spectaculair dus.

Marianne vindt de bloeiende cactussen dan ook interessanter om te fotograferen.

Verder staan er nog wat oude gebouwen en ligt er her en der nog wat oude apparatuur.

Lees Ferry Fort

Een "Guesthouse c.q. Bunkhouse"

Dan rijden we weer terug naar de 89A. Als we weer langs de campground rijden, zien we er donkere wolken boven hangen. Geen goede dag om er met een tentje te staan.

Even later zijn we we weer terug op de 89A. Voor degenen die van Zion NP dan wel Bryce NP via de 89A naar de South Rim van de Grand Canyon rijden -  dan wel vice versa - kunnen we dit uitstapje naar Lee's Ferry van harte aanbevelen. Het is een mooi gebied.

We vervolgen onze weg richting Jacob Lake en rijden langs het Vermillion Cliffs NM.

Opeens zien we een plek langs de kant van de weg waar een aantal grote rotsblokken liggen. Er staat een aantal auto's geparkeerd en wij stoppen er ook. Het zijn niet zo zeer de rotsblokken die ons interesseren maar datgene wat ze er mee hebben gedaan.

  

Sommige rotsblokken maken er namelijk deel uit van "huizen".

Een rotsblok als dak.

 

We sturen per WhatsApp een foto van bovenstaande "woning" naar de dochters. De jongste antwoordt: "Hugo de Jonge zou er blij mee zijn." (Voor de niet-Nederlandse lezers van dit blog: Hugo de Jonge is op het moment van schrijven de Nederlandse minister van Volkshuisvesting die hard op zoek is naar woningen.)

Nog zo'n "woning".

De volgende stop is bij de Jacob Lake Inn. Hier kan je naar de North Rim van de Grand Canyon rijden maar deze weg is momenteel nog gesloten. De reden dat we er stoppen zijn de fameuze koekjes die je er kan kopen. Echter heel eerlijk gezegd valt het ons tegen. De keuze is lang niet zo groot als in 2015 toen we er ook stopten om koekjes te kopen. Toen had je de keuze uit liefst 15 verschillende soorten koekjes, nu - we zijn off-season - kan je kiezen uit maar vier smaken! Het o zo lekkere Lemon Cookie zit er bijvoorbeeld niet bij nu.

Sweet memories uit 2015

We kopen er daarom maar twee koekjes. Het linkerkoekje op de foto was op het moment van aankoop wat groter. Marianne was iets te laat met het maken van een foto.

Van Jacob Lake rijden we naar Kanab. We hebben onderweg even op Google gekeken naar motels daar en de keuze is gevallen op een Quality Inn, gelegen net iets buiten Kanab. 

Onderweg naar Kanab

De Quality Inn bij Kanab

Omdat we nu in Utah zijn, "verliezen" we een uur. Het is hier een uur later dan in de Grand Canyon. Mijn mobiel past zich niet direct aan en ik moet dus even rekenen hoe laat het hier nu is. Even na achten zeg ik. Dat is een beetje vervelend want we hebben gezien dat de meeste restaurants in Kanab al om acht uur sluiten. 

We kopen daarom in het motel maar een magnetronmaaltijd - van de receptioniste mogen we de kartonnen borden en bestek van het ontbijtservies gebruiken - en warmen onze maaltijd op in de magnetron in onze kamer. Als Marianne even later op haar mobiel kijkt - die past zich wel automatisch aan de plaatselijke tijd aan - ziet ze dat het nog maar iets na zeven uur is. Ik heb fout gerekend. De restaurants waren dus toch nog wel open. "Foutje, moet kunnen", zou Handige Harry, een schurk uit Bassie en Adriaan, zeggen.

Als we het nachtkastje open doen, zien we dat we in Utah zitten.

Het weer: bewolkt, buien, 20˚C