Martin en Marianne 2024: 12 april Big Bend

Filmsterren onder elkaar

Nadat we de spullen allemaal weer in de auto hebben gekregen - we hebben op de achterbank nu wat meer ruimte nu ik weer voorin kan zitten - rijden we naar het restaurant bij de lodge voor een ontbijt. Het is een lopend buffet. Als we willen afrekenen krijgen we een mapje met de rekening er in - dat is normaal - maar ook met een creditcard er al in (niet eentje van ons) - dat is niet normaal; wel makkelijk; gratis ontbijt! Ik vermoed echter dat ik een verkeerd mapje heb gekregen. Ik loop maar even naar een balie toe waar een Amerikaan druk met een serveerster staat te praten. Ik blijk zijn mapje met zijn creditcard gekregen te hebben. Hij is heel dankbaar dat ik hem kom terugbrengen. "Thank you for your honesty"

Na het ontbijt lopen we nog even naar het Visitor Center toe. Levensgevaarlijk! We zijn het Visitor Center nog niet in of we worden door besprongen door een mountainlion die hier in het park schijnen voor te komen (ze zijn wel heel zeldzaam). Snel wegwezen dus.

We rijden het park uit. In Terlingua tanken we. Daarna rijden we via de FM170 het Big Bend Ranch State Park in. Daar heb ik mij goed op voorbereid. Weet u nog, het boekje met wandelingen in dit staatspark dat ik een aantal dagen geleden (per ongeluk) hebt gekocht? Wat wel een minpuntje is, is dat ik dat wandelboekje echter nergens meer kan vinden. Ai, dat is wel jammer. Gelukkig hebben we thuis al wat tips voor het staatspark opgeschreven en ook parkranger Rick heeft ons van de nodige tips voorzien.

We stoppen even bij het Visitor Center van het park om een 'toegangskaartje' te kopen. De FM170 is een doorgaande weg. Daar heb je geen toegangskaartje voor nodig, maar als je onderweg wilt stoppen en je ergens wilt gaan wandelen en je dus op het terrein van het staatspark gaat begeven, dan heb je wel zo'n kaartje nodig. We leggen ons toegangsbewijs op de dashboard van onze auto. Na een tijdje rijden zien we opeens een opmerkelijke rest-area, eentje met tipi's voor de schaduw. Daar stoppen we even voor een kleine pauze. Niet dat we daar echt behoefte aan hebben en niet dat we schaduw willen hebben - het is bewolkt - maar we willen deze opmerkelijke rest-area toch even bekijken. Iets verderop stoppen we ook nog even bij een 'viewpoint'.

Don't Mess with Texas

Don't Mess with Indiana Martin, ook al heeft hij zijn hoed niet op.

Don't Mess with our Car

De rivier beneden is de Rio Grande. Ook hier vormt hij de grens met Mexico

Cactussen groeien hier werkelijk op de meest vreemde plekken.

Na het viewpoint rijden we weer verder. We zijn op weg naar de Closed Canyon, waar we een wandeling hebben gepland. Niet alleen iets wat we zelf al van te van voren hadden bedacht en wat ook een tip was van ranger Rick, maar het is ook een trail uit mijn boekje herinner ik mij. Jammer dat ik het kwijt ben.

De Closed Canyon. Alleen toegang met een permit, maar die hebben we!

"Staying safe: ...Do not run if you encounter a mountain lion or a black bear ... Avoid snakebites...." Marianne, loop jij maar voorop.

Hoezo moet ik voorop lopen? Ik ben Indiana Martin niet.

De Closed Canyon bevindt zich op zo'n half uurtje rijden vanaf het (Barton Warnock) Visitor Center. Het is een canyon die helemaal doorloopt naar de Rio Grande, maar zover kan je niet komen. Het laatste gedeelte is te steil omlaag. Het 'pad' loopt door tot zo'n 0,7 mijl. Dan moet je weer terug. Maar veel mensen, waaronder wij, komen niet zo ver. Het pad loopt namelijk niet geleidelijk omlaag maar met 'sprongetjes', zogenaamde "pour-offs". Als het regent moet je overigens vanwege mogelijke flashfloods beslist niet de canyon in.

Een voorbeeld van zo'n pour-off (van beneden gezien). Dit is een kleintje

Een reeks van 'pour-offs'

De pour-offs worden hoe verder je komt steeds groter. Omlaag is het probleem niet, maar omhoog - je moet weer terug - kan dat soms best wel lastig zijn. Ranger Rick adviseerde om te stoppen op het moment dat je er niet 'comfortable' meer bij voelt. Enfin, we zien wel hoe ver we komen. Vast heel ver, zeg ik tegen Marianne.

Mwah, makkie

We zijn lang niet de enigen die de wandeling in de canyon lopen. Dus over die beren en mountain lions hoeven we ons niet druk te maken.

Op een gegeven moment - best vroeg eigenlijk voor een held als Indiana Martin - komen we echter bij een plek waarbij ik mij niet meer "comfortable" voel. Marianne durft het nog wel aan, maar ik zie het niet zitten. Ik heb ook meer gewicht omhoog te brengen. We besluiten te stoppen.

We zijn niet de enige die er stoppen. Een Amerikaans stel houdt het hier ook voor gezien. Ze bieden aan om een foto van ons te maken en wij van hun en zie hier het resultaat (van de foto van ons uiteraard; niet die van de Amerikanen.)

We keren om en lopen terug. Als we even later omkijken, zien we bij de plek waar wij omkeerden een jonge moeder met drie kleine kinderen in de leeftijd van 3 tot 7 jaar vlotjes omhoog klimmen. De kinderen doen het geheel zelfstandig. Juist ja. Enfin, beter ten halve gekeerd dan ten hele niet meer omhoog.

Onze volgende stop in het staatspark is bij een plek waar hoodoos zijn. Het betreft hier een aantal grote grijze hoodoos. Echt spectaculair zijn ze niet, maar het zijn wel hoodoos.

Ook hier kan je volgens het bord te maken krijgen met beren, mountain lions en slangen. Die beesten hebben het maar druk.

Behalve de hoodoos bekijken, kan je er ook nog een wandeling maken. Geen idee of het wat is. We zijn ons boekje kwijt. Misschien is het wel een prachtige wandeling en staat er in mijn boekje: "Tijdens de wandeling komt u ook nog door een kleine diamantengroeve waar allemaal schitterende diamanten voor het oprapen liggen. U mag er zoveel mee nemen als u kunt tillen." Maar ja, het boekje is zoek. Voor de zekerheid lopen we daarom ook maar de wandeling.

Uitzicht vanaf een overlook. In de lucht vliegt iets.

Is dit een drone van de grenspolitie of een grote vogel

Echt heel spectaculair is de wandeling niet en we zien ook geen diamantengroeve. Ik zou zeggen beperk u bij uw bezoek tot de hoodoos en het uitkijkpunt. Na dit bezoek rijden we nog een stuk over de FM 190 en slaan dan bij Presidio af naar de US 67 richting Marfa en Fort Davis. Een echt boeiende weg is het niet.

Onderweg komen we nog een controlepost van de US Border Patrol tegen, maar ook deze keer mogen wij ongecontroleerd door rijden.

In Marfa stoppen we en parkeren we de auto. Ik wil even het El Paisano Hotel hier bekijken.

Het hotel stamt uit 1930. Het is in Spaanse stijl gebouwd. "It was considerd to be the finest hotel between El Paso en San Antonio". Het hotel is vooral bekend geworden door de film Giant uit 1956 met Elisabeth Taylor, Rock Hudson en James Dean. De film werd hier in de omgeving opgenomen en de filmsterren verbleven in dit hotel.

Je kan er verblijven in de kamer waar James Dean toentertijd sliep (in compleet originele staat aldus hun site; dat denk ik overigens niet tenzij James Dean een ijdeltuit was, want er hangt zoals op de site van het hotel te zien is een filmposter van James Dean in de kamer.)

We hebben deze kamer niet geboekt - de prijzen van de kamer variëren tussen de $150 en $250 per nacht, afhankelijk van het seizoen. (Wij hebben een kamer in het verderop gelegen Fort Davis geboekt voor $110.) Ik ben wel nieuwsgierig naar het hotel en neem even een kijkje binnen. "Dan kan toch niet als we er niet slapen", zegt Marianne, maar natuurlijk kan het wel. Sterker nog, ze hebben er zelfs een klein winkeltje waar ook de nodige aandacht aan de film wordt besteed. Hoe kan je daar spulletjes kopen als je het hotel niet mag inlopen?

Ik moet zeggen het hotel ziet er leuk uit, veel beter dan op hun site.

Maar goed, vandaag de dag is het vooral bekend als het hotel van de gebroeders Dean.

Als we teruglopen naar onze auto komen we langs een kledingwinkel, White Shirt Marfa, waar Marianne ziet dat ze met haar witte blouse trendsetter is.

Vanaf Marfa is het nog twintig minuten rijden naar Fort Davis, waar we verblijven in het Fort Davis Inn & R.V. Park.

Het is nu nog een vrij onbekend hotel maar over een jaar of vijftig zal het vooral bekend staan als het hotel waar in 2024 Martin & Marianne hebben geslapen.

De originele Martin & Marianne kamer

Omdat we rijdende door Fort Davis niet echt een fatsoenlijk restaurant hebben gezien, eten we op onze hotelkamer een zelfgemaakte Teriyaki uit onze Walmart-voorraad, nou ja zelfgemaakt, klaargemaakt met hulp van een magnetron.