Inleiding

 In 2024 is er weer een totale zonsverduistering. Niet in Nederland maar in Amerika. Een heel goed excuus om weer die kant op te gaan.

De eclips is op 8 april en is onder andere goed te zien in Texas. Dat komt goed uit; Texas kennen we nog niet en april is een goede maand - want nog niet te heet - om naar Texas te gaan. 

We zijn nu druk bezig om een route uit te stippelen. We beginnen in Texas en eindigen in Las Vegas. We nemen dan ook wat bezienswaardigheden in bijvoorbeeld Arizona mee die in het voorjaar nog goed te doen zijn qua temperatuur, zoals het Saguaro NP.

De accommodatie op 7 en 8 april is al geboekt. In Kerrville. Tegen een heel schappelijk tarief (60 dollar slechts) omdat men daar een jaar geleden blijkbaar nog niet in de gaten had dat er iets bijzonders was op 7 april 2024. Inmiddels is dat wel overal doorgedrongen en worden kamers voor meer dan 1000 dollar per nacht aangeboden. We horen ook verhalen dat eenzijdig vanuit het hotel kamers worden geannuleerd (wegens verplicht onderhoud, of het moeten onderbrengen van first responders, of soms zelfs zonder enige opgaaf van redenen). We hopen dat onze reservering blijft staan. Voor de zekerheid hebben we ook nog een nacht in Del Rio vastgelegd; ook voor slechts 60 dollar.

Voor Big Bend NP hebben we ook al iets vastgelegd; 3 nachten in de Chisos Mountain Lodge. Het gaat erg snel daar, ze zijn nu helemaal volgeboekt in de periode dat wij er zijn.

We gaan ook weer kamperen. Er liggen wat stateparks op onze route. Voor Big Bend NP kunnen we ook nog kiezen voor een of meerdere nachten op een camping.

2 april naar Houston

De Grote Stressdag

De eerste vakantiedag zit er op, hoewel vakantiedag? Bij mij is zo'n dag veel meer de grote stressdag. Ik voorzie - het is een gave - op zo'n dag talloze zaken die mis kunnen gaan op de reis van huis naar hotel. Zo kunnen we ons verslapen, of we komen te laat bij het station, de trein rijdt niet; de bagagelabels op Schiphol vallen in de machine van onze koffers af, waardoor 's avonds in Verwegistan een verdwaasde douanier kijkt naar twee koffers die daar eenzaam rondjes op de bagageband draaien, terwijl de eigenaren 10.000 km verderop steeds wanhopiger naar een lege bagageband zitten te kijken. Degene op de rij voor ons in het vliegtuig heeft als  handbagage een koffer die zo groot is, dat hij niet alleen met twee man in het bagagevak moet worden getild maar die ook alle ruimte voor onze handbagage in beslag neemt. Ook in Amerika kunnen veel zaken mis gaan. Eindeloze rijen bij de immigratie, een huurauto die nog uit de tijd is dat Mark Rutte nog niet premier was, de weg naar het hotel niet kunnen vinden en als we die dan uiteindelijk toch vinden, dan kunnen ze daar ons reservering niet vinden. 

Enfin, u noemt het, ik voorzie het. Marianne zegt altijd dat ik de reis beter in tien kleinere delen moet beschouwen, die zijn beter te overzien en dan is het lang niet zo stressvol. De vorige keer dat ik dat echter deed, had ik dus niet één keer stress maar tien keer stress, maar goed, spoiler alert! Wij zitten nu in ons hotel in Houston.

Even de dag kort samengevat. De wekker gaat op tijd af en we komen op tijd bij het station. Zie hier de koffers die al ongeduldig om 6.45 uur op het station op ons staan te wachten.

De trein rijdt ook keurig op tijd en op Schiphol gaat ook alles vlot. Binnen een uurtje zitten we al aan de koffie te wachten totdat we kunnen boarden. Het vliegtuig staat al klaar, het boarden verloopt vlot en we kunnen onze koffers kwijt in het bagagevak. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.

Uitzicht vanuit ons vliegtuig

Het opstijgen lukt het ook - ik had niet anders verwacht. Wel gaat er iets mis met het  entertainmentsysteem. Dat doet het niet, dus dat moet eerst gereset worden. Dat duurt een kwartier,  En omdat iemand dat resetten leuk vindt, doen ze het nog een keer. Ondertussen besluitt ik om maar mijn eigen entertainment te zoeken. Als eerste de gebruikelijke speurtocht naar het zwarte driehoekje. In elk vliegtuig zitten in de buurt van de vleugels aan elke kant van het vliegtuig bij een raampje kleine zwarte driehoekjes. Die driehoekjes geven aan dat je door dat raampje het beste zicht heb op de vleugels en op de motoren die er aan hangen. Dus zit u bij die plek en een piloot komt vragen of hij door uw raampje even naar buiten mag kijken, dan is het 'Houston, we have a problem', zelfs al is Houston niet uw eindbestemming. En ja hoor, ik zie ze al snel, niet de problemen, maar de driehoekjes: negen rijen voor ons en ook negen rijen achter ons zit er eentje. Zie hier zo'n driehoekje.

Na een tijdje doet het entertainmentsysteem het ook, maar dat heb ik aan mij voorbij laten gaan. Marianne grotendeels ook, maar in haar geval komt het omdat ze haar afstandsbediening niet meer uit het opbergvakje krijgt en er dus niks meer mee kan doen  Het ding ziet er ook een beetje brak uit. Daardoor heeft ze het grootste gedeelte van de reis naar een wereldbol zitten te kijken.

Buiten is niet ook veel te zien. Het is urenlang bewolkt en we vliegen boven de wolken.

Als we volgende week maandag bij de zonsverduistering maar niet al die wolken hebben. 

Na een vlucht van ruim tien uur komen we op Houston aan. Vroeger klapten mensen nog wel eens na een landing, maar dat een piloot kan landen, is toch wel het minst wat je mag verwachten. Dan is het de beurt om te gaan wachten in de rij voor de immigrations en dat duurt en duurt en duurt maar. We hebben meer dan een uur in de rij gestaan. Je hebt ook Global Entry- wat wij niet hebben - en de  toeristen die dat wel hebben, kunnen bijna hard hollend door de immigrations. Enfin, na ruim een uur zijn wij er ook doorheen, goedgekeurd en wel.

Daarna naar de autohuur. We staan bij Alamo een tijdje in de rij te wachten totdat er opeens een kordate dame ons rechtstreeks naar de parkeerplaats van de auto's van National stuurt - dat is een zustermaatschappij van Alamo. De dame bij de auto's vraagt wat voor een auto we gereserveerd hebben - een medium suv  - en en wijst dan naar een zwarte Toyota RAV4. Het is een 2024-model met nog geen 800 miles op de teller en een grote kofferbak. Goedgekeurd dus. 

Daarna is het naar het hotel rijden. Daar heb ik mij goed op voorbereid. We hebben de HereWeGo app die je zonder dat je internetverbinding hebt de weg wijst. En voor de zekerheid - beter mee verlegen dan om verlegen - heb ik ook nog eens een route op papier uitgeprint. U voelt het al aankomen, Here WeGo weigert opeens om zonder internet te werken en de route op papier die ik vijf minuten eerder nog uit een mapje heb gehaald kan ik opeens nergens meer vinden. Hoe goed ik ook zoek. Weggewaaid?

We weten nog ongeveer hoe we moeten rijden, dus rijden we weg en als we verder even op een parkeerplaats stoppen om de HereWeGo opnieuw uit te proberen, doet hij het opeens wel. Herman Finkers zou zeggen: "Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles."

In het hotel worden we allervriendelijkst ontvangen door een Indiër bij de balie, die vertelt - als hij hoort dat wij tien uur hebben gevlogen - hijzelf altijd 25 uur moet vliegen om in India te komen. Baas boven baas. Blijkbaar zien we er dorstig uit, want hij geeft ons direct twee gratis flesjes water mee. Ook op de hotelkamer worden we welkom geheten, zoals u hier kunt zien.

En daarmee zit de dag er op en zitten we nu in Houston.

3 april Houston

Via de Walmart de ruimte in en weer terug.

We zijn allebei al vroeg wakker en gaan daarom ook maar vroeg ontbijten. Als we om half zeven de ontbijtzaal binnen lopen, blijkt tot onze verbazing de ontbijtruimte al voor de helft bezet te zijn. Morgenstond goud in de mond, in dit geval een goed ontbijt, is hier blijkbaar het devies. De ligging van ons hotel is echt drie keer niks (aan een snelweg) maar de kamers zijn goed, ook het ontbijt mag er zijn en de prijs van de kamer is redelijk. Dat is dan weer drie keer raak.

Als we uitgecheckt zijn, rijden we naar een vlakbij gelegen Walmart. Het blijft een echte Winkel van Sinkel.Voor de jongere lezertjes van dit blog die meneer Sinkel niet zoals wij hebben meegemaakt, Sinkel was een Utrechtse ondernemer die in de negentiende eeuw één van de eerste warenhuizen in Nederland had. Hij verkocht werkelijk alles, zoal zijn eigen reclamewijsje uit1840 laat zien.

'In de Winkel van Sinkel /Is alles te koop. / kan men krijgen / Mandjes met vijgen / Doosjes pommade / Flesjes orgeade / Hoeden en petten / En damescorsetten / Drop om te snoepen / En pillen om te poepen.'

Ook de Walmart verkoopt van alles. Wat dacht u bijvoorbeeld van deze kleurrijke plastic colaflessen, die bedoeld zijn al spaarpot.

Enfin, met een kar vol spullen vooral bedoeld om te kamperen zoals een koelbox, een zeil voor onder de tent, een gasflesje voor ons pitje, batterijen voor het pompje voor het oppompen van ons luchtbed - u dacht toch niet dat wij dit op onze leeftijd nog zelf deden? - en nog een aantal andere nuttige zaken verlaten wij als tevreden klanten de Walmart.

Het volgende punt op onze agenda is het NASA Space Center. Daar kan je onder andere de Mission Control Tour doen, waarbij je de originele control room ziet van waaruit de vluchten naar de maan werden begeleid. Maar toen was het: "Houston, we have a problem". Even tussen haakjes het citaat "Houston, we have a problem" is een citaat dat niet klopt. In werkelijkheid werd er gezegd: "Hey, Houston we've had a problem here". Enfin, de reden dat ik hier schrijf "Houston we have a problem "is dat wij er pas een paar dagen voor vertrek er achter komen dat je voor de Mission Control Tour bij het Space Center moet reserveren. Ai! 

Snel een reserveringspoging gewaagd en ja hoor, compleet uitverkocht dus. Geen tour voor ons! "We have a problem". Nog een mailtje er tegen aangegooid of er toch niet nog een mogelijkheid is om die tour te doen - een plekje op een standby-lijst of zoiets voor het geval er afmeldingen komen - , maar volgens de dame van het reserveringssysteem kan dat niet: "Computer says no". Maar goed, er zijn nog twee andere tours die je zonder reservering kan doen, maar helaas pindakaas, die tweede tour wordt vandaag helemaal  niet gegeven. Wat? Maar ach, er is nog een derde tour - die naar de raketten die gebruikt werden voor de maanlandingen en ach, verder is er nog genoeg te zien en te doen in het Space Center. Als eerste doen we de tour naar de raketmotoren. Een beetje teleurstellend is wel dat ze bij het vertrek van de open shuttle bus niet aftellen: 10. 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 maar gewoon vertrekken.

Als ik bovenstaande motoren zie, dan moet ik denken aan het verhaal over die astronaut die op de vraag van een journalist hoe het nu voelt om met zo'n raket de ruimte ingezonden te worden, zei: "Hoe zou u zich voelen als u in een ding zit, dat bestaat uit 80.000 onderdelen die stuk voor stuk zijn geleverd door de goedkoopste inschrijver?" (Ongetwijfeld een broodje aap verhaal.)

Dat grote witte ding op bovenstaande foto bevatte de maanlander en de stuwraket daarvan. Een Amerikaan die het aan een vrouw probeert uit te leggen, beschrijft het ding daarom als een garage, maar blijkbaar heeft de vrouw thuis geen maanlanders in haar garage staan, want ze begrijpt er weinig van. Wij hebben er overigens ook wat moeite mee.

Na het bezoek aan deze raketten-opslag bezoeken we een ruimte waar een Space Shuttle staat, boven op Boeing 747.

In het Spacecenter heb je ook een grote foodcourt. We bestellen er wat ongezonds en eten het buiten op een terrasje op.

In het Space Center ziet Marianne ook nog een bekende astronaut rond lopen.

En hier ziet ze hem nog een keer.

Ook kan je er een film zien en ene Hugo, een zeer enthousiaste jongeman, vertelt hoe het toe gaat in het International Space Center. Op onderstaande foto laat hij zien, nou ja gelukkig vertelt hij het alleen maar, hoe de astronauten naar de wc gaan in het International Space Center. Het toilet is het ding naast hem wat lijkt op een stofzuiger.

Een meisje uit het publiek mag even een fitness apparaat uit proberen. Goed dat ik dat niet hoefde te doen.

Al met al hebben we ons zo'n zes uur in het Space Center prima vermaakt, een aanrader dus, maar als je de control room wilt zien, op tijd reserveren! (Nog twee andere praktische zaken: Je moet tien dollar voor parkeren betalen. Dat kan met een QR-code, maar die werkt niet met buitenlandse telefoonnummers. Je kan het parkeren echter binnen bij een balie betalen. Verder maken ze gebruik van time-entry tickets. Maar de tijd controleren ze niet. Wij waren er al kwart voor tien, terwijl wij tickets voor 1/2 elf hadden. We konden gewoon doorlopen. 

Omdat we nog wat tijd over hebben, rijden we na ons bezoek aan het Space Center nog even naar het strand en de pier bij Galveston

Ook "huisvest" Galveston aantal oude gebouwen, zoals dit bisschoppelijk huis.

Voor het geval je het niet direct door hebt wat voor een gebouw het is, hebben ze er een klein bordje bijgezet.

Dan is het tijd om ons hotel op te zoeken, de Quality Inn in Seabrook. Als we ons er bij de balie melden, staan daar drie mannen die allemaal blij reageren als ze onze namen horen. Ze gaan nog net niet juichen. Wat is het geval, ze deden een check van onze creditcard gegevens die Booking.com had doorgegeven, en een betaling met die kaart was niet gelukt. Geen idee hoe dat kon, want we hebben daar de juiste gegevens geregistreerd staan. De bedrijfspolicy schrijft voor dat als wij ons in zo'n geval niet om uiterlijk vier uur hebben gemeld, dat dan de boeking geannuleerd moet worden. Maar ze zagen dat wij helemaal uit Holland kwamen en een annulering vonden ze heel vervelend voor ons, vooral omdat ze helemaal vol zitten vandaag. 

Daarom hadden ze ons om 4 uur niet geannuleerd, maar geprobeerd om contact met ons te krijgen per telefoon of per mail. 

Om zes uur hadden ze onze kamer met spijt geannuleerd. Ze zijn nu echter helemaal blij dat we er zijn. De kamer is nog niet weg en we krijgen de laatste kamer van het hotel weer terug.

Voor het avondeten lopen we naar een visrestaurant, Sam's Boat, even verderop aan de overkant van de weg - dat is levensgevaarlijk oversteken; Amerika is niet op wandelaars ingericht. Er hangen overal grote tv-schermen waarop een baseball-wedstrijd te zien is . De bediening en het eten (veel) is prima.

Visrestaurant aan zee. Wat op het menu staat hangt van de vangst van de dag af.

Het weer: zonnig, 24˚C

4 april Houston - Brazos Bend SP

See you later alligator

Om kwart voor acht worden we wakker. We zitten al behoorlijk in het nieuwe ritme. Bij het ontbijt bak ik een wafel die ik vol trots naar de dochters thuis stuur, althans een foto er van per WhatsApp. "Dat is de kaart van Texas" antwoordt de jongste en verdomd dat klopt. Dat had ik helemaal niet gezien. 

Texas staat op zijn kop

Dit lijkt er al wat meer op. Rechtsonder is een stukje landaanwinning

Het oorspronkelijk plan voor vandaag was om naar het Museum of Fine Arts in Houston te gaan en daarna door te rijden naar het Brazos Bend State Park waar wij een plekje op de camping hebben gereserveerd. En u weet hoe het gaat met plannen, die veranderen altijd. In ons geval verandert het museum in de Walmart. Ach, een museum of de Walmart, wat maakt het uit. 

De reden dat ik naar het museum wilde, is het schilderij 'Poppy Corn' van Kees van Dongen dat bij ons thuis aan de muur hangt. Ook het museum in Houston heeft een exemplaar, maar dat is een kopie want het origineel hangt bij ons. Vermoedelijk is het museum het er niet mee eens, maar zie hier ons exemplaar: overduidelijk het origineel.

Nu leek het me wel aardig om de kopie van het museum te bekijken, maar dan duikt er opeens een alternatief op: de Walmart. Gisteren hebben we namelijk alleen maar kampeerspullen e.d. gekocht en geen voedsel. Dus dat moet vandaag nog geschieden. Marianne heeft in het vliegtuig alvast een lijstje gemaakt van dingen die we bij de Walmart moeten kopen - heel goed van haar. Helaas heeft ze dat lijstje wel in het vliegtuig laten liggen - dat is weer een minpuntje. Enfin met een nieuw lijstje naar de Walmart en daar zijn we al met al wel een uurtje bezig. Na een tijdje staan we weer buiten met een volle kar: met heel veel flesjes water en flesjes gatorade, eten voor twee dagen, brood plus beleg en een noodvoorraad (eten uit blik), dit voor het geval we ergens tijdens de zonsverduisteringsdagen onderweg stranden. De autoriteiten waarschuwen voor enorme drukte tijdens deze dagen. 'Zorg dat u voorbereid bent!' aldus het lokale nieuws. Nou wij zijn dus nu voorbereid. 

We beschikken nu over genoeg plastic zakjes voor de hele vakantie. 

Dat inpaksysteem van de Walmart zou toch wat milieuvriendelijker moeten kunnen. Volgende keer maar een boodschappentas mee. (Eerst zo'n tas kopen hier. Krijgen we hem vast mee in een grote plastic zak.)

Door dit niet geplande (tweede) bezoek aan een Walmart hebben we echter geen tijd meer (en nog belangrijker eigenlijk ook geen zin meer) om het museum te bezoeken. Bovendien, het origineel hangt toch bij ons thuis, dus waarom zouden we hier nog een kopie gaan bekijken. Tot zover het voorbereide bezoek van ons aan het museum. Voorbereiding is het halve werk. 

Of om met Confucius te spreken

Of Confucius dit daadwerkelijk gezegd heeft, weet ik niet. Altijd uitkijken met historische citaten. Abraham Lincoln waarschuwde al hiervoor. 

Maar goed, ik dwaal vreselijk af nu. Snel terug naar onze reis. We rijden dus naar het Brazos Bend State Park. Dat ligt niet zover van Houston af. Minder dan een uurtje rijden. Tegen één uur komen we er aan. De parkrangers zijn net aan het lunchen, maar al snel zijn ze terug en kunnen we inchecken. We hebben plekje 232. Het blijkt een plek gelegen tegenover wat plaatsen met grote campers, maar als je de foto de andere kant op maakt, zie het een stuk beter uit.

Links in het groen staat ons groene tentje. De laatste keer dat we met dit tentje op pad waren, was in 2017 bij de vorige eclipsreis. We hebben daarna een grotere tent gekocht, maar die past niet in de reiskoffers. Als we ons geïnstalleerd hebben is het tijd om te gaan wandelen. 

De eerste trail die we lopen is de trail om Elm Lake. Het is een prachtig meer met veel gele bloemen.

We zijn benieuwd of we nog alligators hier zien. Al bij het eerste uitkijkpunt is het raak. Er ligt er eentje te slapen.

Opdracht: zoek de alligator

En hier ligt hij.

Je hebt bij het meer niet alleen alligators maar ook allerlei verschillende soorten vogels, zoals ibissen en martinissen - ik ken de naam van het soort niet en voor het geval het een onbekend soort is, heb ik ze alvast naar iemand vernoemd.

Een ibis

En nog een ibis

En een langnekibis

Een martinis

Een verzameling martinissen, wel van een ander tak dan de martinis hierboven. Ik heb niet zoveel verstand van vogels, dus als het al bekende vogels zijn, sorry mijn fout.

Deze martinis is echt aan het poseren voor de camera.

Maar de bekendste dieren van het park zijn natuurlijk de eekhoorns.

Herstel, ik bedoel dat zijn natuurlijk de alligators. In totaal zien we er tien, al kunnen er wellicht dubbeltellingen bij zitten, veroorzaakt door wat alligators die heel graag op de foto willen en zich snel verplaatsten naar een andere plekje, zodat ze nog een een keer op de foto komen. 

De meeste alligators  die we we zien slapen (of doen net alsof) maar een enkeling is actiever en zwemt. Daarvan zie je dan alleen zijn hoofd. Af en toe klinkt er een luid gebrul. Brulkikkers roept deze deskundige. Maar dat klopt niet."If you go in spring dont freak out when you hear loud growling noises. It's just the gators trying to find their Tinder dates.", aldus iemand op All Trails.

De alligators hierboven slapen, maar deze hieronder is actief.

op zoek naar zijn Tinder date 

"But the biggest kick I ever got / Was doing a thing called the Crocodile Rock / While the other kids were rocking 'round the clock / We were hopping and bopping to the Crocodile Rock"

Niet alleen het wildlife is mooi, ook het meer zelf met veel bomen die in het water staan, kan ons wel bekoren.

Weerspiegelende bomen

Even een praktische tip voor degenen die ook dit staatspark willen bezoeken. Doe de Elm Lake trail (het rondje on Elm Lake heen; 1,7 mijl). Halverwege is er een afslag naar de 40 Acre Lake. (Ik heb sterk het vermoeden dat dit meer 40 acres groot is.) Neem het pad naar dit meer - ik gok zo'n halve mijl - en volg dit pad tot aan de uitkijktoren. Ook dit stuk is zeer de moeite waard. 

Lopende op het pad vanaf Elm Lake richting 40 -Acre Lake.

De uitkijktoren

Je ziet onderweg heel veel vogels en een enkele verdwaalde alligator. De toren kan je beklimmen wat een weids uitzicht over de omgeving oplevert.

Ook kan je, als er toevallig een alligator daar naast het pad op je ligt te wachten, deze van boven zien.

Daar ligt er eentje.

Keer nadat je toren hebt beklommen weer om richting Elm Lake en maak daar vervolgens je rondje Elm Lake af. Wij hebben vanaf de uitkijktoren ook nog het rondje om 40 Acre Lake gedaan, maar dat voegt niet veel toe. Ook twee andere trails die wij de volgende morgen hebben gelopen, Old Horse Lake trail en Hale Lake trail, zijn  - spoiler alert -  niet echt de moeite waard. 

Dit is niet de huid van een heel grote alligator maar is droge modder.

Maar in het water zwemt er wel eentje.

Terug bij de tent maakte Marianne een eenvoudige edoch voedzame maaltijd klaar.  

Terwijl wij daar van zitten te genieten, horen we opeens de overbuurman met een kettingzaag in de weer. 'Ik ga naar staatspark en neem mee: een kettingzaag. Wellicht een fan van de horrorfilm 'The Texas Chain Saw Massacre' uit 1974? Hij gebruikt de kettingzaag gelukkig alleen maar om van een ongevallen boomstam wat stukken hout voor zijn houtvuurtje af te zagen, maar toch bijzonder dat je een kettingzaag mee neemt naar een staatspark. Even later zit hij met zijn vriendin bij het knapperend vuurtje op een gitaar te spelen. Niet dat dit geluid veel beter klinkt dan zijn kettingzaag. Maar gelukkig houdt hij er al snel mee op en gaan  hij, zij en wij naar bed. Zij in hun reuze RV; wij in ons koepeltentje.

Het weer: zonnig, 28˚C