2 april naar Houston

De Grote Stressdag

De eerste vakantiedag zit er op, hoewel vakantiedag? Bij mij is zo'n dag veel meer de grote stressdag. Ik voorzie - het is een gave - op zo'n dag talloze zaken die mis kunnen gaan op de reis van huis naar hotel. Zo kunnen we ons verslapen, of we komen te laat bij het station, de trein rijdt niet; de bagagelabels op Schiphol vallen in de machine van onze koffers af, waardoor 's avonds in Verwegistan een verdwaasde douanier kijkt naar twee koffers die daar eenzaam rondjes op de bagageband draaien, terwijl de eigenaren 10.000 km verderop steeds wanhopiger naar een lege bagageband zitten te kijken. Degene op de rij voor ons in het vliegtuig heeft als  handbagage een koffer die zo groot is, dat hij niet alleen met twee man in het bagagevak moet worden getild maar die ook alle ruimte voor onze handbagage in beslag neemt. Ook in Amerika kunnen veel zaken mis gaan. Eindeloze rijen bij de immigratie, een huurauto die nog uit de tijd is dat Mark Rutte nog niet premier was, de weg naar het hotel niet kunnen vinden en als we die dan uiteindelijk toch vinden, dan kunnen ze daar ons reservering niet vinden. 

Enfin, u noemt het, ik voorzie het. Marianne zegt altijd dat ik de reis beter in tien kleinere delen moet beschouwen, die zijn beter te overzien en dan is het lang niet zo stressvol. De vorige keer dat ik dat echter deed, had ik dus niet één keer stress maar tien keer stress, maar goed, spoiler alert! Wij zitten nu in ons hotel in Houston.

Even de dag kort samengevat. De wekker gaat op tijd af en we komen op tijd bij het station. Zie hier de koffers die al ongeduldig om 6.45 uur op het station op ons staan te wachten.

De trein rijdt ook keurig op tijd en op Schiphol gaat ook alles vlot. Binnen een uurtje zitten we al aan de koffie te wachten totdat we kunnen boarden. Het vliegtuig staat al klaar, het boarden verloopt vlot en we kunnen onze koffers kwijt in het bagagevak. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.

Uitzicht vanuit ons vliegtuig

Het opstijgen lukt het ook - ik had niet anders verwacht. Wel gaat er iets mis met het  entertainmentsysteem. Dat doet het niet, dus dat moet eerst gereset worden. Dat duurt een kwartier,  En omdat iemand dat resetten leuk vindt, doen ze het nog een keer. Ondertussen besluitt ik om maar mijn eigen entertainment te zoeken. Als eerste de gebruikelijke speurtocht naar het zwarte driehoekje. In elk vliegtuig zitten in de buurt van de vleugels aan elke kant van het vliegtuig bij een raampje kleine zwarte driehoekjes. Die driehoekjes geven aan dat je door dat raampje het beste zicht heb op de vleugels en op de motoren die er aan hangen. Dus zit u bij die plek en een piloot komt vragen of hij door uw raampje even naar buiten mag kijken, dan is het 'Houston, we have a problem', zelfs al is Houston niet uw eindbestemming. En ja hoor, ik zie ze al snel, niet de problemen, maar de driehoekjes: negen rijen voor ons en ook negen rijen achter ons zit er eentje. Zie hier zo'n driehoekje.

Na een tijdje doet het entertainmentsysteem het ook, maar dat heb ik aan mij voorbij laten gaan. Marianne grotendeels ook, maar in haar geval komt het omdat ze haar afstandsbediening niet meer uit het opbergvakje krijgt en er dus niks meer mee kan doen  Het ding ziet er ook een beetje brak uit. Daardoor heeft ze het grootste gedeelte van de reis naar een wereldbol zitten te kijken.

Buiten is niet ook veel te zien. Het is urenlang bewolkt en we vliegen boven de wolken.

Als we volgende week maandag bij de zonsverduistering maar niet al die wolken hebben. 

Na een vlucht van ruim tien uur komen we op Houston aan. Vroeger klapten mensen nog wel eens na een landing, maar dat een piloot kan landen, is toch wel het minst wat je mag verwachten. Dan is het de beurt om te gaan wachten in de rij voor de immigrations en dat duurt en duurt en duurt maar. We hebben meer dan een uur in de rij gestaan. Je hebt ook Global Entry- wat wij niet hebben - en de  toeristen die dat wel hebben, kunnen bijna hard hollend door de immigrations. Enfin, na ruim een uur zijn wij er ook doorheen, goedgekeurd en wel.

Daarna naar de autohuur. We staan bij Alamo een tijdje in de rij te wachten totdat er opeens een kordate dame ons rechtstreeks naar de parkeerplaats van de auto's van National stuurt - dat is een zustermaatschappij van Alamo. De dame bij de auto's vraagt wat voor een auto we gereserveerd hebben - een medium suv  - en en wijst dan naar een zwarte Toyota RAV4. Het is een 2024-model met nog geen 800 miles op de teller en een grote kofferbak. Goedgekeurd dus. 

Daarna is het naar het hotel rijden. Daar heb ik mij goed op voorbereid. We hebben de HereWeGo app die je zonder dat je internetverbinding hebt de weg wijst. En voor de zekerheid - beter mee verlegen dan om verlegen - heb ik ook nog eens een route op papier uitgeprint. U voelt het al aankomen, Here WeGo weigert opeens om zonder internet te werken en de route op papier die ik vijf minuten eerder nog uit een mapje heb gehaald kan ik opeens nergens meer vinden. Hoe goed ik ook zoek. Weggewaaid?

We weten nog ongeveer hoe we moeten rijden, dus rijden we weg en als we verder even op een parkeerplaats stoppen om de HereWeGo opnieuw uit te proberen, doet hij het opeens wel. Herman Finkers zou zeggen: "Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles."

In het hotel worden we allervriendelijkst ontvangen door een Indiër bij de balie, die vertelt - als hij hoort dat wij tien uur hebben gevlogen - hijzelf altijd 25 uur moet vliegen om in India te komen. Baas boven baas. Blijkbaar zien we er dorstig uit, want hij geeft ons direct twee gratis flesjes water mee. Ook op de hotelkamer worden we welkom geheten, zoals u hier kunt zien.

En daarmee zit de dag er op en zitten we nu in Houston.