29 april St George - Valley of Fire

Rotsen in allerlei kleuren

De dag begint met een gelukje. Bij het inpakken van de spullen in de auto, vind ik opeens het vermiste boekje met wandelingen in het Big Bend Ranch State Park terug. Het ligt in een vakje van de autodeur. Oké, 17 dagen geleden en 1000 mijl terug was het wat nuttiger geweest om het te hebben, maar toch, we hebben het boekje weer.

We rijden vandaag eerst naar het Snow Canyon State Park. Om de een of andere reden heb ik de hele tijd de naam Snowwhite Canyon in gedachten, maar dat is niet juist. Ook dat het park zijn naam zou danken aan de aanwezigheid van sneeuw klopt niet. Het staatspark is vernoemd naar de vroegere mormonen-leiders Lorenzo en Ernest Snow.

In 2019 waren we hier ook en hebben er toen enkele trails gelopen. We wilden toen ook de Petrified Dunes bekijken, maar dat ging toen niet door omdat beide schoenzolen van Marianne - op de dag zo ongeveer dat de tienjarige garantie afliep - tien minuten na elkaar loslieten (dat was wel heel sterk) en we de wandeling moesten staken.

Bewijsstuk A: de FBI heeft de zaak nog steeds in onderzoek.

De Petrified Dunes krijgen vandaag een herkansing. De huidige schoenen van Marianne houden zich kranig en we beklimmen de versteende rode duinen. 

De trail staat aangegeven met in stenen vastgemaakte bollen met een pijl er op.

Het is een erg mooi gebied. Je hebt er allerlei kleurrijke rotsen, waaronder rotsen in de vorm van "golvende duinen".

Uitzicht vanaf de Petrified Dunes

Na het bezoek aan de Petrified Dunes rijden we het park uit. We stoppen onderweg twee keer. Eén keer om wat schildpadden te redden. In het park leeft een bedreigde schildpaddensoort. Die schildpadden steken soms de weg over, alleen doen ze dat niet zo snel. Als je ze ziet oversteken, word je verzocht te stoppen, ze voorzichtig op te tillen, ze naar de overkant brengen en ze daar dan weer neer te zetten. Wel de goede kant op, want anders lopen ze weer de weg op.

Bij het Visitor Center zien we een drietal schildpadden lopen.

Behulpzaam als ik ben, til ik ze op om ze de weg over te helpen.

Marianne bekijkt het hoofdschuddend. Ze vraagt zich ongetwijfeld wel eens af waarom ze met mij is getrouwd, maar ja, niets menselijks is haar en mij vreemd.

Vlak voordat we het park verlaten, stoppen we ook nog even bij Jenny's Canyon. Daar heb je een kleine slotcanyon. Het is een leuk uitstapje. Goed voor een halfuurtje.

Het is een korte trail. Onderweg heb je er ook nog de nodige bloeiende planten, althans in deze tijd van het jaar.

Maar de reden om bij Jenny's Canyon te stoppen is uiteraard de kleine slotcanyon aldaar.

Aan het einde van de canyon zien we opeens de 'Geest van de Canyon'.

De Geest is niet de enige bewoner van de canyon. Er zijn er meer.

Je kan het pad na de canyon nog verder omhoog lopen naar een uitzichtpunt, maar dat is niet de moeite waard.

"Ends here" Tenzij u dit uitzicht mooi vind, zou ik zeggen 'niet doen'.

We rijden vervolgens weer terug naar St George. Onderweg tanken we en bezoeken we een Albertson supermarkt. We kamperen vanavond met ons tentje in Valley of Fire, dus hebben we weer spullen nodig voor het avondeten en het ontbijt.

Zoals gewoonlijk is de keuze weer reuze. Ook nu blijf ik me weer verbazen over de producten die ze verkopen. Gekookte gepelde eieren in een zak, drie verschillende soorten, had ik al eens eerder gezien.

Maar gepelde hele mandarijntjes in een bakje, dat is nieuw voor mij. Zijn die Amerikanen nou zo lui?

Marianne voelt of de avocado wel zacht is. Hebben ze geen avocado's waar de pit al uit is verwijderd?

Na dit bezoek rijden we naar het Valley of Fire State Park. Onderweg zien we in een Overton op een bord staan dat het 'Lost City Museum' dicht is. Die Lost City is St Thomas, een plaats die onder water verdween toen de Hoover Dam werd gebouwd en Lake Mead ontstond. Ik heb wel iets met verdwenen steden. Mijn moeder is geboren op de Kaagbaan van Schiphol. Nou ja, niet op de Kaagbaan zelf, maar in Rijk. Dat was een dorpje dat lag op de plek waar nu de Kaagbaan ligt en dat in 1959 plaats moest maken voor de landingsbaan en verdween. (In het geval van Rijk: helemaal afgebroken.)

1959: De Kaagbaan komt, Rijk verdwijnt.

Op een gegeven moment, toen mijn moeder al ver in de tachtig was, was ze de oudste persoon die nog in Rijk was geboren. Enfin, St Thomas verdween in 1938, twee jaar na de voltooiing van de Hoover Dam, onder water. Echter, droogteperiodes zorgden er al negen keer voor dat deze Lost City weer boven water kwam en sinds 2002 ligt het, zo lang het duurt, voor de tiende keer, nu al meer dan twintig jaar, boven water. De city is dus niet langer lost en dat is misschien wel de reden dat het museum is gesloten. Je kan de restanten van St Thomas via een dirtroad van 3 km bezoeken, maar die hobbelige weg laten we letterlijk en figuurlijk links liggen. (Voor meer informatie over St Thomas, zie deze NPS-site.)

Even later komen we bij het Valley of Fire State Park. Bij een mooi gelegen picknickplaats (de Seven Sisters) met overdekte plaatsen lunchen we.

Vol diepe gedachten

Zal Go Ahead Eagles zich wel plaatsen voor de play-offs voor Europees voetbal? (Spoiler alert: Ja.)

We stoppen even bij het Visitor Center voor een trailmap en rijden dan naar de Atlatl Rock campground, waar we plekje nummer acht hebben gereserveerd (10 dollar; dat zijn de kosten niet.) Wat we echter bij het boeken overzien hebben, is dat er wel een grote rots is die veel schaduw geeft, maar dat de zon 's middags van de andere kant schijnt zodat we nu niets aan die schaduw hebben. 

Enfin, we zetten de tent op. Zie hier een cursus tent opzetten. Een leerling-tentopzetter zet onder toezicht van een tent-docente een tent op.

Oké, tussen foto 2 en 3 ontbreken enkele foto's waar de tentopzetter hulp krijgt van de toezichthoudster. Maar alle rotsharingen heeft hij met hulp van de steen in zijn hand wel zelf de grond in geslagen!

Plekje nummer 8: Minpuntje geen overkapte picknicktafel.

We willen in Valley of Fire deze keer graag de White Domes Loop trail lopen. Dat hadden we bij een vorig bezoeken aan dit park ook al eens willen doen, maar beide keren (juni 2015 en september 2019) was het toen veel te warm om dat te doen. Tegenwoordig wordt een aantal trails gedurende de maanden mei t/m september zelfs afgesloten, dit omdat er de laatste jaren elk jaar te veel hitte gerelateerde ongevallen waren, waaronder ook een aantal met een noodlottige afloop.

(Op de site van het park stond aanvankelijk vermeld dat de trails al op 1 mei werden gesloten - daarom hadden we de planning iets veranderd zodat we hier nog in april zouden zijn. Omdat het dit jaar echter begin mei nog niet zo extreem warm was, werd de sluitingsdatum van de trails dit jaar naar 15 mei verschoven.)

Via de prachtige scenic 9 km lange Mouse's Tank Road rijden we van het Visitor Center naar de trailhead van de White Domes Loop Trail toe.

De parkeerplaats bij de Whites Domes. Ik heb een vermoeden waarom de White Domes zo heten.

Bloemetjes bij de parkeerplaats bij de White Domes 

De White Domes Loop Trail (een looptrail van 2 km) is geen moeilijke trail om te lopen. Het grootste probleem bij deze trail is de hitte. Neem voldoende water mee. In het begin heb je even een lastig stukje omlaag, maar daarna is het grotendeels vlak. Het totale hoogteverschil bedraagt 33 meter. Er staat een uur voor de trail, mits je niet zoals wij op heel veel plekken stil blijft staan om foto's te maken.

De White Dome Loop Trail is de stippeltjeslijn links.

Na zonsondergang mag je niet meer de trail op. Op de achtergrond nog een bordje dat waarschuwt voor de hitte.

Het begin van de trail

De kleine afdaling in het begin

De restanten van een filmset (voor de film 'The Professional' uit 1965 met Burt Lancaster, Lee Marvin, en Claudia Cardinale).

Er zijn veel films en tv-series in Valley of Fire opgenomen, niet alleen westerns, maar ook films als Viva Las Vegas met Elvis Presley, Total Recall met Arnold Schwarzenegger, Austin Powers: International Man of Mystery, In Cold Blood, en Star Trek Generations. Captain James T. Kirk sterft in deze film in Valley of Fire en ligt hier begraven, althans in de film.

De film 'Valley of Fire'' uit 1951 is daarentegen hier niet opgenomen. Wel gedeeltelijk in de Alabama Hills bij Lone Pine.

We vervolgen vanaf het punt met de oude filmocatie de trail. Het is een prachtige trail die voert langs rotspartijen, door een slotcanyon en langs kleurrijke landschappen.

Een klimgeit (oké, vanaf de andere kant kon je makkelijk in dit gat komen,)

Kortom, een trail vol natuurschoon. Maar nogmaals, wel een trail die je vanwege de risico's op oververhitting niet tijdens een warme periode moet gaan lopen. De trail is niet voor niks in de maanden mei t/m september afgesloten. Maar buiten deze maanden een aanrader dus.

We rijden vervolgens weer terug richting Visitor Center. Ook nu krijgen we weer schitterende doorkijkjes te zien.

Onderweg zien we opeens een auto midden op de weg stoppen. Nu staan er overal borden langs de weg waarop staat dat dit niet mag, dus vermoeden we dat hij of zij ergens een beest ziet. Wij vermoeden bighorn sheep. Die hebben we bij voorgaande bezoeken al eens eerder hier gezien en het klopt. Wij parkeren de auto even op een parkeerplaats om ook wat foto's van de beesten te maken.

De beesten trekken zich weinig tot niets van ons aan.

Terug op de campground is het tijd voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd.

De pan met de macaroni staat op de grond. De saus zit in het pannetje op de brander.

En voila.

Ook op deze campground zijn er geen afwasbakken om de afwas te doen. Ze houden niet echt rekening met mensen met tenten die koken. Bordjes goed leeg eten dus. We spoelen daarna de pannen en borden met heet water schoon. Ik haal vervolgens wat wc-papier uit het dichtstbijzijnde toiletgebouwtje om de spullen droog te wrijven. 

Nu had ik al die tijd niet één iemand daar gebruik van zien maken (behalve ik) en omdat er bij de heren heel weinig wc-papier was, haal ik maar wat velletjes wc-papier uit de dames. Volgens Marianne was daar meer dan genoeg. Op het moment dat ik er echter de deur uit loop, komt er net een dame aanlopen. Zal je altijd zien. Ze ziet mij en loopt automatisch door naar de andere deur. Ik loop maar snel naar ons plekje terug voordat ze door heeft dat ik uit de dames kom en dat zij nu de heren is binnen gelopen.

Uitzicht vanaf ons plekje. Dat witte bolletje in de lucht is de maan. Dat gebouwtje links het toiletgebouw

Het weer: zonnig, 31˚C