27 april Kanab - Zion

Drie maal is scheepsrecht

Toen wij voor de eerst keer in Zion National Park kwamen, trok het park per jaar zo'n twee miljoen bezoekers. Nu ruim 35 jaar later zijn dat er bijna vijf miljoen. Het is er nu dan ook een stuk drukker. We willen er daarom een beetje op tijd zijn. We staan vroeg op en na het ontbijt in het motel gaan we op pad.

De regenwolken van vannacht hangen er nog wel, maar het is nu droog

Hoe dichter we bij Zion NP komen, hoe beter het weer wordt.

We hoeven ons gelukkig geen zorgen te maken over een plek op het parkeerterrein bij de ingang van de Zion Canyon van waaruit je met shuttlebussen het park wordt ingevoerd. Dat parkeerterrein staat 's morgens al heel snel vol, maar wij hoeven er niet te parkeren. 

Wij hebben namelijk een cabin gereserveerd bij de Zion Lodge in de Zion Canyon. Als je daar een kamer hebt gereserveerd, dan krijg je een rode permit (en een toegangscode voor de slagboom) thuisgestuurd - nog heerlijk ouderwets per brief ; post uit het verre Amerika! - en mag je tot aan de Zion Lodge de canyon in rijden, waar bij de Lodge plek genoeg is voor de auto. Het kost wat - 272 dollar inclusief taxes; het is de duurste overnachting van de hele vakantie; gemiddeld zijn we deze vakantie voor de overnachtingen 107 dollar per nacht kwijt, inclusief campgrouds; 132 dollar, exclusief campgrounds - maar dan heb je ook wat.

Onze rode permit

De eerste trail die we in Zion NP willen lopen is de Many Pools Trail. Dat is een trail die niet in de Zion Canyon ligt, maar buiten de canyon. De Many Pools Trail is geen trail die in de parkmaps van Zion staat. Er staat dan ook geen trailheadbord, maar Google Maps herkent de zoekterm 'Many Pools Trailhead' wel en voert ons er heen. Hij begint bij een kleine parkeerplaats (te herkennen aan een wc-gebouwtje) gelegen aan de SR 9 tussen de tunnel en de oostelijk ingang van het park. We hopen dat we er de auto kwijt kunnen. 

Als we er om een uur of negen aankomen, is er echter plek genoeg voor onze auto. We parkeren de auto en maken ons klaar voor de wandeling. Tegelijk met ons zijn er ook wat Amerikanen aangekomen die ook de trail willen gaan lopen. Zij noch wij weten echter waar de trail begint. Ze hebben een GPS-systeem met de route er in opgeslagen bij zich, die zegt dat we eerst een stuk langs de weg moeten lopen en er dan ergens af moeten dalen. Wij volgen ze maar. Dat van de weg omlaag lopen is niet echt gemakkelijk lopen, maar als we op de door hun aangegeven plek omlaag zijn geklauterd, zien we in de verte delen van de 'trail' die we herkennen van een YouTube filmpje.

Spoiler alert: op de terugweg zien we dat dit niet de goede route is om naar de trail te komen. Bij de parkeerplaats hadden we aan de kant van de parkeerplaats omlaag een wash in moeten lopen, dan, als je met de rug naar de weg staat, naar links totdat je na zo'n honderd meter bij een tunnel komt die onder de weg doorloopt. Daar doorheen en dan kom je bij het begin van de 'trail'.

Volgens de Amerikanen - "wij weten het ook niet" -  moesten we hier aan de linkerkant van de weg gaan lopen en dan verderop ergens links van de weg omlaag. Fout, we hadden bij de parkeerplaats hier rechts omlaag gemoeten.

Enfin, we volgen de Amerikanen en komen na een ongemakkelijke afdaling bij de plek waar de Many Pools Trail (niet officieel) begint.

Voorop de Amerikanen, dan de Nederlandse gids. Eh, moeten we die helling op?

De Amerikanen gaan er als een haas vandoor. Wij zijn meer de schildpad. Wij hebben dan ook wat meer moeite om de hellingen op te komen. Al snel zien we de eerste van de 'many pools'.

En weer een pool

En nog eentje. Het zijn er veel.

Op zoek naar een pool

Hier moeten we weer verder omhoog

Eh, hoe komen we hier het makkelijkst omhoog?

En weer wat pools.

Na deze pool moeten we - verrassing -weer verder omhoog

Ik moet zeggen dat alsmaar omhoog klimmen begint me op een gegeven moment een beetje tegen te staan. Vroeger was ik een klimgeit maar tegenwoordig meer een oude bok. Na zo'n tien pools heb ik er eigenlijk wel genoeg van. Marianne wil nog wel verder, maar van mij hoeft het niet zo meer. Om met parkranger Rick uit het Big Bend National Park te spreken: als je je er niet meer comfortabel bij voelt, dan moet je niet verder gaan. Dus keren we om. Voor ons is het daarmee een Ten Pools Trail. Iets meer als we de kleintjes ook mee tellen. Oké, ik houd er maar op de Many Pools Trail.

Oké, we gaan terug.

Hier zetten we de terugweg in. Het point of return dus, niet te verwarren met het point of no-returm

En weer verder omlaag.

We zijn hier omhoog gekomen, dus omlaag moet ook lukken.

Voorzichtig weer omlaag

De rotswanden zien er overigens wel mooi uit, allemaal laagjes.

Kunst of rotswand?

Kleine bloempjes

Grote bloempjes (Oké, het zijn dezelfde bloemen als de kleine bloempjes; alleen ingezoomd nu.)

Als we weer helemaal beneden zijn en om een hoekje van een rots kijken, zien we opeens een tunnel onder de weg door.

We lopen er door heen en komen in een wash uit. We slaan rechtsaf en even later zien we de parkeerplaats boven ons. A ha, dit is een veel makkelijkere route vanaf de parkeerplaats naar de trail.

We stappen weer in de auto en rijden richting de Zion-Mount Carmel tunnel. Daar moet je komende vanuit het oosten - 'Go west young man, go west' - doorheen om in het park te komen. De parkeerplaats vlak voor de Zion-Mount Carmel Tunnel - hier begint de Canyon Overlook Trail; die hebben we in 2017 nog samen met de dochters gelopen - staat propvol. Er staat ook een lange rij voor de wc's. 

Aan het einde van de Canyon Overlook Trail heb je een mooi uitzicht, maar deze trail staat vandaag niet op ons programma. We rijden door. Iets verderop moeten we even wachten voordat we door de Zion-Mount Carmel Tunnel kunnen.

Als we er door heen zijn, rijden we via wat haarspeldbochten omlaag naar de parkeerplaats waar de Pine Creek Trail begint. Op de kleine parkeerplaats is nog net één vrij plaatsje. Het zit ons voor wat betreft parkeren niet tegen.

Die zwarte auto rechts die nog net op het  hoekje van de parkeerplaats past, is die van ons.

De Pine Creek Trail is een kleine maar redelijk lastige wandeling. Hij volgt een kreek naar de Pine Creek Falls. Het beging van de trail is een eenvoudig pad, maar verderop als we bij de kreek komen, is het klauteren over rotsen en over de kreek heen.

Volg de gids

Hier moeten we overheen klauteren

En ook hier 

En ook hier.

Deze keer is het Marianne die zich op een gegeven moment bij al dat klauteren niet meer "comfortabel" voelt en voor de tweede keer vandaag keren we voortijdig bij een trail om. 

De Pine Creek Falls is een mooie waterval, maar net iets te ver weg. 

Dit hebben we aan het einde gemist. (foto uit een YouTube filmpje.)

We hebben nog een derde trail vandaag op het programma staan en dat is niet zomaar een trail, dat is het eerste deel van de West Rim trail, het deel tot aan Scout Lookout. Die trail is ook het begin van de trail naar Angels Landing, maar dat laatste stuk daarheen gaan we beslist niet doen. 

Aangekomen bij de slagboom die wel of niet toegang geeft tot de Zion Canyon staat er één auto voor ons. Blijkbaar is het iemand die geen rode permit heeft en ook niet de code, want nadat ze een hele tijd door de intercom heeft zitten praten rijdt ze weg. Wij kennen wel de code en de slagboom gaat voor ons open. 

We rijden naar de Zion Lodge. Er rijden veel fietsers over de weg, waarvan een eentje geen flauw benul heeft dat er ook wel eens auto's over de weg kunnen rijden. Hij rijdt al filmend met een mobieltje in zijn hand slingerend over de weg. Pas als er van de andere kant een shuttlebus aan komt en hij die zo waar ziet, gaat hij aan de kant. Aangekomen bij de Zion Lodge parkeren we de auto. Er is plek genoeg.

We informeren even bij de receptie of we al in onze Western Cabin kunnen, maar die moet nog schoongemaakt worden. Oké, geeft niet. We bekijken even de winkel en een cafetaria.

De cafetaria bij de Zion Lodge met daarnaast de shuttlebusstop.

Dan lopen we - we zouden ook de shuttlebus kunnen nemen maar het is niet zo ver lopen; maar één busstop - naar het beginpunt van de trail naar Scout Lookout en waar ook de trail naar Angels Landing begint. Het is er druk, mede ook omdat hier de Kayenta Trail naar de Emeralds Pools begint. 

(Normaal gesproken zou je ook vanaf de Zion Lodge naar de Emerald Pools kunnen lopen, maar de brug daar over de Virgin River is afgesloten, omdat de brug tijdens een routineonderzoek "shifting on its foundation" werd bevonden -  wiebelen dus - en als onveilig is betiteld.

Shuttle Bus stop nummer 6

Een hoop toeristen en een professionele wandelaar, uw gids.

Hier gaan we niet heen. Je moet er tegenwoordig ook een permit voor hebben, het werd er te druk en daardoor te gevaarlijk.

"Die 2 mijl naar Scout Lookout is dat enkel of  retour?" "Eh, alleen enkel ben ik bang" .

Vol goede moed beginnen we aan de trail naar Scout Lookout. In 2017 hebben we deze trail ook gelopen, toen samen met de dochters, alleen was toen iemand van ons (ik niet) haar hoed vergeten. Het was die dag heel warm en halverwege zijn Marianne en ik toen omgekeerd. De dochters hebben wel Scout Lookout gehaald. Deze keer heeft die betreffende persoon wel haar hoed mee en ook is het nu lang niet zo warm als toen.

Nog niet zo hoog.

Een wandelende tak of erosie?

Al een stukje hoger

"Zo, we zijn al best hoog." zeg ik. "We zijn nog niet eens halverwege" zegt Marianne. Er is altijd wel iemand die de pret weet te bederven.

En weer verder omhoog; "niet te dicht langs de rand lopen hier."

Nadat we een serie van switchbacks hebben we gehad, komen we bij een zijcanyon waar het niet alleen lekker koel is maar ook vlak. "Yess vlak!" Helaas moet ik de neiging om te gaan juichen onderdrukken, want je moet er stil zijn.

Lekker koel en lekker vlak.

Om de een of andere reden had ik gedacht dat we er nu al bijna waren, maar dat blijkt een kleine vergissing te zijn. De Walter's Wiggles moeten nog komen. "De Walter's wat?" De Walter's Wiggles!  Als je deze NPS- foto van de Wiggles ziet, wil je al gelijk omkeren. Goed dat ik die niet van te voren heb gezien.

De Walter Wiggles; Foto NPS; wikipedia

De Walter Wiggles is een serie van 21 'switchbacks', die zo'n honderd jaar geleden zijn aangelegd om het mogelijk te maken om hier boven (en uiteraard ook weer beneden) te komen. De "Walter Wiggles" (dat betekent 'wiebelen') zijn vernoemd naar Walter Ruesch. Hij was de eerste 'superintendent' van Zion National Park, die in 1926 met het idee kwam om deze switchbacks in de rotsen uit te hakken.

Enfin, het is een hele klim naar boven. Om de paar bochten rusten we uit. We zijn niet de enigen die dat doen,

We zijn er bijna.

En nu helemaal. Drie maal is scheepsrecht. Bij deze derde wandeling van vandaag hebben we het doel wel gehaald.

Uitzicht vanaf Scout Lookout.

Dat witte ding ligt aan de overkant van de Canyon. Angels Landing is dat donkere ding rechts.

Of het verstandig is om zo'n selfie te maken, daar heb ik mijn twijfels over.

Vanaf Scout Lookout kan je nog verder als je wilt. Je kan de West Rim trail nog verder omhoog lopen of je kan afslaan naar Angels Landing

Angels Landings is een populaire bestemming, Het werd er de laatste jaren zo druk dat je er tegenwoordig een permit moet hebben om de trail te mogen lopen. Jaarlijks worden er zo'n 200.000 permits verstrekt (per dag varieert het aantal van een paar honderd tot duizend stuks.)

Een ranger (met een groen pet op hier) staat er te controleren of je wel zo'n permit hebt. Zonder permit kom je er echt niet op.

Eén van de redenen dat ze het systeem van permits hebben ingevoerd, is dat het aantal dodelijke ongelukken toenam. In Sinds 2005 hebben elf mensen er een dodelijke val gemaakt. Er zijn smalle stukken met een afgrond er pal naast. Mocht ik ooit in vlaag van verstandsverbijstering roepen dat ik de trail naar Angel Landings wil lopen, dan hoeft Marianne alleen maar deze foto te laten zien, om mij weer tot bezinning te brengen.

Stuk met kettingen bij Angels Landings, rechtsonder de Virgin River; foto Tony Crabtree; wikipedia

Overigens is Angels Landing niet de plaats waar je het beste uitzicht hebt over de Zion Canyon. Dat is Obeservation Point aan de overkant. Die lig ook hoger. In 2015 hebben wij de trail naar Observation Point gelopen. Bovenop heb je dit uitzicht over Zion Canyon.

Je kijkt daar van bovenaf neer op Angels Landing. Helaas is sinds 2018 de trail vanuit de canyon naar Observation Point vanwege grote rotsverschuivingen gesloten. Onduidelijk is of deze trail ooit nog open gaat. Wel kan je nog via de East Rim op Observation Point komen. 

Op onderstaande foto is Angels Landing aangegeven met een rode ster. 

Enfin, we blijven een kwartiertje bij Scout Lookout en lopen dan weer naar beneden.

We lopen de Wiggles weer omlaag. Dat gaat een stuk makkelijker dan omhoog.

Ook op de terugweg heb je mooie uitzichten.

Als we beneden zijn, lopen we weer naar de Zion Lodge. Onderweg zien we nog een stel herten die op de lekkerste blaadjes van een boom uit zijn. Daar moeten ze wel even hun best voor doen.

Hoe verder we in het jaar komen, hoe hoger ze moeten rekken. Die steen er onder is wel handig.

Deze zoekt het lager op.

We checken bij de Lodge in en zoeken onze cabin op. 

Onze cabin

Marianne neemt nog snel een paar foto's van de kamer voordat ik er een puinhoop van maak.

's Avonds eten we in de Zion Lodge en zit een wandeldag - Many Trails - er weer op.

Het weer: halfbewolkt, 16˚C