24 april Flagstaff - Grand Canyon

Een schip in de woestijn

Toen we gisteren bij ons motel aankwamen, waren er voor ons een aantal stoere motorrijders, die allemaal hetzelfde motorjack droegen met daarop het logo van Harley Davidson. Duidelijk een grote groep die bij elkaar hoorde. De dame van de balie vroeg toen wij aan de beurt waren of we bezwaar hadden tegen een kamer met twee Queens in plaats van een King-bed (wat we hadden geboekt), want anders zaten we precies tussen de groep motorrijders. Dat leek haar geen goed idee. Oké, is goed zeiden wij.

Onze Super 8

Vanochtend bij het ontbijt zien we weer een aantal van hen. Eentje is bezig pancakes te bakken met hulp van de automatische pancakebakmachine. Je kan instellen hoeveel je er wilt en blijkbaar had hij per ongeluk voor twee pancakes gekozen, waar hij er eigenlijk maar één hoefde. Hij wist niet hoe hij die tweede kon annuleren. Of ik soms die tweede pancake wil, vraagt hij. Ja hoor doe maar, zeg ik, en opgelucht geeft hij zijn overbodige pancake aan mij. Zo zie je maar weer: stoere jongens maar van binnen soms een klein hartje. Even later zien we ze wegrijden.

Wij vertrekken ook vroeg. We gaan vandaag naar het Grand Canyon NP - we zitten er twee nachten - maar we hebben wel een probleem: de weersverwachting voor de Grand Canyon NP voor morgen is slecht. Vandaag is het er prachtig weer, maar morgen wordt er regen en wellicht onweer verwacht. De vraag is daarom gaan we vandaag direct naar het Grand Canyon NP om er nog zoveel mogelijk dingen met mooi weer te doen of houden we ons aan ons oorspronkelijk 'reisplan' ("Een plan is slecht als het niet kan gewijzigd worden" - Publilius Syrus; Syrische dichter (85 v. Chr. - 43 v. Chr.).

We besluiten om toch ons oorspronkelijk schema voor vandaag aan te houden, namelijk eerst een bezoek aan het Sunset Crater Volcano National Monument, daarna naar het Wupkati National Monument om pas daarna naar de Grand Canyon Village te gaan, waar we een kamer hebben geboekt in de Bright Angel Lodge. We zien wel hoe het met het weer gaat.

Om precies negen uur komen we aan bij het Visitor Center van het Sunset Crater Volcano NM. De ranger komt net met een sleutel aanlopen om het gebouw te openen. Er staan al een paar mensen te wachten.

We zijn de derde in rij om onze nationale parkenpas te laten zien en om een foldertje met wandelingen te vragen; snel aan de beurt dus zou je denken, maar nee hoor, het duurt eindeloos voordat we aan de beurt zijn. De oorzaak daarvan is de dame die vooraan staat. Ze heeft ontzettend veel vragen over het nationaal monument en wat er te doen is en als ze alle antwoorden heeft gekregen, gaat ze de vragen nog een keertje stellen om deze keer de antwoorden op te schrijven. De ranger beantwoordt vol geduld de vragen opnieuw. De vrouw begint driftig te pennen op een papiertje. 

Ik weet je bent op vakantie en je moet geen haast hebben, maar zo lang hoeft het toch ook weer niet te duren. Ik denk als ze nu voor de derde keer weer die zelfde vragen gaat stellen, dan ontplof ik en heeft het monument er een tweede vulkaankrater er bij, maar gelukkig doet ze dat niet en even later staan we buiten met een blaadje met trails die we kunnen lopen in het Sunset Crater Volcano Center en in het wat verderop gelegen Wupatki National Monument. Die twee vlakbij elkaar gelegen Nationale Monumenten werken samen.

Net op het moment dat wij weg willen rijden, stopt er pal voor ons een bus, die zo te zien vol zit met veteranen van de Amerikaanse burgeroorlog, althans zo oud zien ze er uit. Ze stappen moeizaam uit de bus en schuifelen voor onze auto de weg over. Gezien het tempo dat ze lopen -  kan het nog nog langzamer? - hopen we dat we nog voor het donker kunnen vertrekken. Gelukkig houdt de reisleidster er een paar tegen en kunnen we door rijden op weg naar de krater.

De krater is sinds 1930 een nationaal monument. Voor de reden citeer ik even de Wikipedia: "In 1928 stelde een filmstudio voor om de Sunset Crater op te blazen om een aardverschuiving te kunnen filmen. Het publiek vreesde dat de krater hierdoor onherstelbaar zou beschadigen en drong erop aan de krater te beschermen. Op 26 mei 1930 werd Sunset Crater uitgeroepen tot National Monument door president Herbert Hoover." 

Kijk, dat zou pas een rampenfilm geweest zijn of zoals de natuurliefhebbers zouden zeggen: een ramp van een film. Enfin, de krater bestaat gelukkig nog steeds. Je mag hem echter niet beklimmen (en ook niet opblazen). Je kan hem alleen vanuit de verte bekijken.

De gevolgen van de vulkaanuitbarsting zijn nog overal te zien en die kan je wel van dichtbij bekijken. Onze eerste stop is de A'a-trail. Dat is een 300 meter lange "easy looptrail" door een lavaveld dat is ontstaan bij de uitbarsting in 1085 van de Sunset Volcano. 

Aangebakken bloemkool

We rijden vervolgens door naar een uitzichtpunt met een uitzicht waar we een weidse blik hebben over de weide omgeving.

Daarna rijden we naar het Wupatki National Monument. Hier zijn veel restanten te zien van oude indiaanse Pueblo-woningen uit omstreeks 1200 na Christus. De meeste daarvan staan bij het Visitor Center maar de mooiste, vinden wij, is de Wukoki Pueblo - een wat afgelegen 'woning', gelegen op een rots op zo'n 4 km afstand van het Visitor Center. 

Van een afstandje lijkt deze pueblo wel een beetje op een schip in de rode rotswoestijn.

Als wij bij de pueblo aankomen, loopt er slechts één ander iemand rond. Een Amerikaan, die als ik hem vriendelijk groet, zegt: You're from Holland." Hij herkent mijn accent, zegt hij - Huh? Welk accent? - maar dat komt omdat hij 15 jaar op Curaçao heeft gewoond. Zowel hij als wij zijn daarna druk bezig met rondkijken en het maken van foto's.

Zoekplaatje: waar bevindt de Amerikaan zich?

Het 'kasteel' is overigens niet helemaal verlaten. Er loopt nog een verdwaasd mannetje rond.

En ook dit dier heeft er zijn toevluchtsoord gezocht.

Wij vinden het een mooie pueblo. Als je het Wupatki National Monument bezoekt, vergeet dan niet om ook even de afslag naar de Wukoki Pueblo te nemen. Hij is de moeite waard. De volgende stop is het Wupkati Visitor Center. Hier bevinden zich de meeste en de grootste pueblowoningen.

De vlag in top bij het Visitor Center

In totaal telt deze pueblo liefst 104 kamers.

De bus met de veteranen uit de Amerikaanse burgeroorlog is er ook. Gelukkig voor hen heeft deze trap leuningen.

Voor liefhebbers van leuningen, zie hier en détail" de rechterleuning ".

Ben je klaar met je kunstzinnige foto's?

Er bevinden zich ook twee "amfitheaters" bij het complex.

Na het bezoek aan deze pueblo rijden we naar een heuvel (de Hilltop Home), waar ook restanten van woningen te zien zijn. Niet dat we echt in die woningen geïnteresseerd zijn -  "Have you seen one, you have seen them all"; weet u  nog wel, Ronald Reagan - maar boven op de heuvel heb je een mooi uitzicht over de omgeving.

Een grote 'sinkhole'. Rotsen en stenen hieruit werden gebruikt om de pueblos te bouwen.

Jammer is wel dat je voor het uitzicht de heuvel op moet. Het zou makkelijker zijn als je de uitzichten aan de voet van de heuvel hebt, maar helaas werkt het zo niet. Als we heuvel aflopen zien we in de verte de bus met veteranen rijden. Ze slaan de heuvel over. Lijkt me verstandig.

Dan is het tijd om naar het Grand Canyon NP te rijden. Onderweg stoppen we nog even bij de 'Little Colorado River Gorge Overlook'. Dit gebied staat onder het beheer van de Navajo's. De nationale parkpass is hier niet geldig. Je betaalt voor het uitzicht hier op de Little Colorado acht dollar per persoon toegang. Dat klinkt duur - en is het ook - om even de rivier te bekijken, maar hé, je steunt er wel de Navajo indianen mee en die hebben het niet zo breed. We betalen de toegang, parkeren de auto en lopen naar het punt waar je de Little Colorado kan zien.

Veel kraampjes maar de meeste zijn leeg, Het gaat hier niet goed met de economie.

Ze waarschuwen zo'n beetje voor alles, behalve voor die ene agressieve kraai die op het bord zit

Het uitzichtpunt op de rivier.

de Little Colorado

Het water van de rivier is bruin. Dat betekent dat het onlangs geregend heeft en er veel zand en modder wordt meegevoerd

We rijden daarna door naar de Grand Canyon. We stoppen er even bij de Desert Tower om er wat foto's van de Grand Canyon (en van de toren zelf) te maken zolang het nog mooi weer is.

De Colorado is hier nog redelijk blauw - groen

We blijven er niet lang en rijden dan door naar Grand Canyon Village, waar we voor twee nachten een kamer hebben geboekt in de Bright Angel Lodge. We maken ons wel een beetje zorgen of we een parkeerplaats bij de Lodge kunnen vinden of dat we de auto veel verder weg moeten zetten. We hebben er weliswaar een kamer gereserveerd, maar dat wil niet zeggen dat je er ook een parkeerplaats voor de auto hebt. De parkeerplaats is namelijk niet alleen voor gasten van de Bright Angel Lodge, maar ook voor iedereen die dicht bij de rand van de Grand Canyon wil staan. Onze ervaring is dat de parkeerplaats daarom vaak overvol is, zoals deze plaatjes van Google Maps uit 2022 laten zien.

Maar ach, we gaan gewoon weer voor onze gebruikelijke tactiek, dat wil zeggen, we rijden de volle parkeerplaats op en hopen dan dat er toevallig iemand net op dat moment vertrekt. 

Als we er aan komen, zien we dat de parkeerplaats inderdaad overvol is en dat er auto's rondrijden op zoek naar een plekje. Wij rijden de parkeerplaats ook op en als we bijna bij het einde zijn, zien we opeens een auto vertrekken en hebben we een plaatsje. Onze tactiek werkt weer. Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan.

Ons gebouwtje

De kamer ziet er nog netjes uit. Deze situatie heeft zeker een minuut geduurd.

Nadat we ingecheckt zijn, gaan we nog even met hulp van de shuttlebus - de auto laten we staan; we willen ons mooie parkeerplekje niet kwijt - naar de Bike Rental naast het Visitor Center en informeren daar naar het huren van fietsen. We willen heen en weer naar Hermits Rest fietsen, maar volgens de verhuurder is het daar nu al te laat voor. Ze sluiten om vijf uur al. Dan morgen maar. We keren weer terug naar de Lodge en lopen er een stukje over het pad langs de rand. Ook bekijken we even het begin van de Bright Angel Trail. We zijn er nog niet helemaal uit of we daar een deel van gaan lopen. 

Het pad van de Bright Angel Trail

We eten vrij vroeg - we willen de zonsondergang nog zien - in het Harvey House Café in de Brigth Angel Lodge. "Harvey House Café is a family casual restaurant featuring healthy diner-style dishes prepared in the Harvey House tradition." zeggen ze zelf.

"a healthy diner-style dish"

's Avond lopen we over het pad langs de rand om de zonsondergang te bekijken.

We gaan ergens op een bankje zitten en kijken hoe het licht van de ondergaande zon de rotsen steeds een andere kleur geeft.

Er verschijnen al wat wolken boven de canyon. Een voorbode van het slechte weer voor morgen?

Op een gegeven moment komt er een jongen op een soort elektronische step voorbij scheuren. Hij bestuurt het ding met één hand, terwijl hij rijdende met de andere hand de Grand Canyon filmt. Verbijsterd kijken we hem na. 

Even later komt hij weer terug. Nu filmt hij niet meer.

Waar we ook met verbijstering naar kijken, is een jong stel dat van het pad af naar de rand van de canyon loopt om daar een selfie te maken met de canyon pal op de achtergrond.

Een ouder Amerikaans echtpaar dat op dat moment langs loopt bekijkt het hoofdschuddend. "Alsof de canyon er anders uit ziet als je wat verder van de rand af staat." zegt de vrouw. "It's a stupid thing to do" zeg ik met mijn beste Engels. Ze beaamt dat en zegt dat er elk jaar elf mensen over de rand vallen. Jullie zijn zo te zien gelukkig "older and wiser", zegt ze. "In ieder geval ouder", beaam ik

Wij hebben ook een selfie gemaakt met de Grand Canyon op de achtergrond. Alleen dat was wel op minstens vijf meter afstand van de rand. En dat de canyon niet zo goed te zien is, komt omdat wij niet zo goed zijn in het maken van selfies.

Na een tijdje zakt de zon onder de horizon en lopen we weer terug naar de Lodge,

Hopelijk valt het morgen een beetje mee met het weer.

Het weer: half bewolkt, 21˚C