2 mei Las Vegas

Hard hollend naar Red Rock

Om zeven uur 's morgens rennen wij al op de stoep van de Strip, begeleid door de politie van Las Vegas. We doen mee met een recreatieloop. Dat had u niet verwacht hè. Eerlijk gezegd, wij ook niet. 

We doen dan ook niet echt mee. We zijn op weg naar een Denny's voor het ontbijt als we opeens een groep hardlopers zien aankomen. Geen idee aan wat voor een run ze meedoen. De politie heeft voor hen de zijwegen afgezet en als we toevallig bij zo'n zijweg staan te wachten voor het rode stoplicht, profiteren we even van de afzetting. We doen net alsof we ook deelnemers zijn, nemen een overdreven hardloophouding aan en rennen de oversteek mee. Een vrouw die ons zo ziet zo lopen barst in lachen uit en gaat ook mee 'hardlopen'. Aan de overkant van de weg stoppen we weer met het hardlopen.

De reden dat we hier al om zeven uur lopen is dat we vanochtend willen wandelen in het Red Rock Canyon National Conservation Area, gelegen op een half uurtje rijden van Las Vegas. Omdat het er tegenwoordig heel druk is, werken ze met tijdsloten. Wij hebben toegangscode voor negen uur, dus moeten we vroeg op pad.

We zijn op de Strip onderweg naar een Denny's die we gisteren hier zagen. Even later staan de gebakken eitjes - Sunny Side up - op tafel. 

De serveerster denkt vermoedelijk dat ik een grote knoeier ben, want ze geeft mij een extra stapeltje servetten. Na ons ontbijt keren we terug naar ons hotel - ik let er heel goed op in welke lift ik stap - en met gevulde rugzakken (voor de wandelingen in het park) rijden we naar het Red Rock Canyon NCA.

Laten we ons maar aan de verkeersregels houden, sowieso een goed idee.

Veel fietsers hier

Klokslag negen uur, alsof we het zo uitgemikt hebben, melden we ons bij de ingang. Onze QR-code wordt gescand en we kunnen naar binnen. Door de Red Rock Canyon loopt een 20,9 km lange rondweg, de 'Scenic Drive' (met een paar zijwegen). 

De Scenic Drive is een eenrichtingsweg, dus je moet goed uitkijken waar je stopt en waar je afslaat. Je kan niet terug rijden. Mis je bijvoorbeeld de afslag naar het Visitor Center en wil je daar toch nog heen, dan moet je een heel rondje rijden en niet alleen dat, je hebt dan ook een nieuw tijdslot nodig om weer binnen te komen.

Als je naar het Visitor Center wilt en je vergeet hier af te slaan, dan ben je de klos.

In het Visitor Center informeren we naar de trails. Een ranger schetst wat mogelijkheden maar als we vragen of hij ook een folder heeft, dan blijkt die er niet te zijn. Hij wijst naar wat informatieborden die je kan fotograferen. Dat is natuurlijk beter voor het milieu, maar toch, een foldertje met de trails zou wel prettig geweest zijn. We maken wat foto's van de wandelingen die we op het oog hebben, maar dat is niet echt een groot succes. Het zonlicht geeft te veel weerspiegelingen.

Als eerste rijden we naar de 'Calico Hills Trail'. De rotsen hier maken direct duidelijk waarom dit gebied Red Rock Canyon heet.

De Calico Hills Trail' is niet zo'n lange en moeilijke trail volgens het informatiebord, maar als ik naar de trail kijk heb ik toch zo mijn bedenkingen. Het ziet er wel heel erg steil uit.

"Eh, ik weet niet of deze wandeling wel iets voor ons is?" zeg ik en ik wijs naar wat wandelaars op de trail.

De wandelaars blijken bij nader inzien bergbeklimmers te zijn. Oef, dat scheelt. Wij kiezen een ander pad. Dat is gelukkig wat minder spannend. 

Uiteraard bloeien ook hier de nodige planten en struiken.

Enfin, op een gegeven moment zetten we een streep door deze wandeling

Je kan hier overigens nog verder lopen en dan kom je uit bij een parkeerplaats verderop. Maar daar staat onze auto niet. We keren om en lopen terug naar de parkeerplaats waar onze auto wel staat. 

Vervolgens rijden we naar het beginpunt van de 'Calico Tanks Trail'. Dat is de bekendste en populairste trail hier.

Heen en weer bedraagt de lengte van deze trail zo'n 3,5 km. Aan het einde heb je een uitzicht op Las Vegas. Daar is ook het natuurlijke waterreservoir (de 'tanks') waar het water tussen de rotsen blijft staan en waaraan deze trail zijn naam te danken heeft. Het begin van de trail is vrij makkelijk te doen.

Je hebt hier rode rotsen en je hebt er witte rotsen en je hebt rotsen die niet kunnen kiezen wat voor een kleur ze het liefst willen hebben.

Na een tijdje wordt het lastiger lopen. De trail gaat dan verder over allerlei rotspartijen. Het is soms klimmen en klauteren. 

Soms is het lastig te zien hoe de trail verder gaat. Er staan weliswaar her en der wat paaltjes maar echt scheutig zijn ze daar niet mee geweest. "When the trail isn't obvious, always look ahead for a trail marker like this. You'll see several along the way." Ja, ja.

Hier is het paaltje nog wel goed te zien. We moeten hier naar links.

Hier is het paaltje al wat makkelijker te missen. Het staat boven op de rots links en niet onder bij het pad.

Een mini-'tank' waar je door heen moet lopen of langs moet klimmen. Wij kiezen voor dat laatste.

Bij regen kunnen ze zich hier heel veel minitanks vormen. En ja, dat ding beneden op de foto is inderdaad het puntje van mijn schoen.

Soms is er een klein trappetje aangelegd om het klimmen wat makkelijker te maken.

Maar hier ontbreekt dat. We klimmen er, net zoals een stel Amerikanen die voor ons lopen, er links langs heen. En even later klimmen we nog een keer langs het rotsblok, maar nu weer terug. We blijken namelijk verkeerd te zitten. Een paaltje en daardoor een afslag gemist.

Dit was wel de goede weg. Ook niet makkelijk trouwens.

Op een gegeven moment wordt het steeds lastiger, althans dat vinden wij. Ranger Rick uit het Big Bend NP zou zeggen: als je je er niet meer comfortabel bij voelt, keer dan om. Dat doen we dus en we lopen weer terug. Onderstaan einde van de trail (met heel in de verte Las Vegas) hebben we dus niet gehaald.

Afbeelding afkomstig van een review op Tripadvisor

en hier Las Vegas heel erg ingezoomd.

Op dit punt keren we om - Point of Return - en gaan we weer terug

Ha, een paaltje dat het pad terug aangeeft!

Bijna terug weer.

En helemaal terug.

De volgende trail die we doen - de 'Petroglyph Wall Trail' bij de Willow Spring parkeerplaats - lopen we wel helemaal uit. Oké, dat is ook niet zo moeilijk want hij is maar 150 meter lang. Hij leidt naar een rots met enkele eeuwenoude handafdrukken er op.

Iets verderop, langs de Willow Spring Loop, zien we ook nog wat petrogliefen.

Kunstzinnig bekeken stelt het niet zo veel voor, maar ik vind ze om twee redenen toch wel interessant, De eerste is dat ze het bewijs vormen dat hier zo'n 800 jaar geleden mensen in deze woestijnomgeving leefden. En ten tweede laten ze zien dat de mensheid zich op verschillend plekken op aarde in een heel ander tempo ontwikkelde. Op het zelfde moment dat de gebroeders Van Eyck in Europa  'De aanbidding van het Lam Gods' schilderden, krasten ze hier in Amerika dit soort hiërogliefen in de rotsen.

De laatste trail van de dag die we gaan lopen is de Willow Spring Loop. Maar eerst lunchen we nog even bij het begin van deze trail. 

De pot pindakaas staat al weer op de picknicktafel.

Dan gaan we op pad voor onze laatste trail van de vakantie. (Tenzij je het wandelen op de Strip in Las Vegas ook als een trail beschouwt.)

Marianne op zoek naar bloeiende planten

Gevonden!

En nog meer.

Hier is het helemaal raak.

Dit zijn geen hiërogliefen maar planten voor een rots.

De 1,1 mijl lange Willow Spring Loop Trail is een 'nature trail '.Onderweg staan er her en der wat borden met uitleg over de planten en bomen.

Deze boom (met een lengte van 6 tot 9 meter) kan wortels hebben die wel tot 50 meter diep de grond in gaan om water te vinden.

Het eerst deel van de trail staat goed aangegeven, maar als we de weg oversteken voor het tweede deel van de trail (het onderste rode deel op het bord) wordt dat anders. Hier lopen ook enkele andere trails, die soms gedeeltelijk samenvallen met onze trail. Soms staan er meerdere namen van trails op de bordjes, soms alleen de ene naam, dan weer alleen een andere naam. Het zorgt bij ons voor verwarring over hoe de trail loopt en niet alleen bij ons, maar ook bij een Zwitsers stel dat we bij een kleine, bijna opgedroogde waterval aantreffen.

De waterval staat niet op de bordjes aangegeven, maar we horen het gedrup op de rotsen en nemen daarom "een afslag" naar de plek waar het geluid vandaan komt.

Hier moeten we door heen om bij de waterval te kunnen komen

Op de terugweg naar de weg volgen we de Zwitsers, die zijn immers gewend om in de bergen de weg te vinden.

De Hollandse gids

en de Zwitserse gids

Als we weer beneden bij de weg komen, blijken wij en de Zwitsers - ook zij zitten verkeerd - het laatste gedeelte van de Lost Creek Children's Discovery Trail te hebben gelopen. Huh? Waar is onze trail gebleven?

We gaan niet meer op zoek naar onze trail, maar lopen vervolgens maar over de weg naar de parkeerplaats terug waar onze auto staat en even later rijden we het laatste natuurpark van onze vakantie uit. 

Op de terugweg zet ik in Google Maps de optie 'snelwegen vermijden' aan zodat we niet de I15 ellende hebben. In Las Vegas tanken we de auto nog even vol. Hebben we dat alvast gehad. (We moeten morgen de auto met een volle tank inleveren.) Terug in Las Vegas frissen we ons op onze kamer op de 29e verdieping  - ik heb het nummer van onze verdieping goed in mijn hoofd zitten - wat op en begeven ons daarna in de drukte op de Strip. 

Knopje 29? Check!

In tegenstelling tot vanochtend is er op de Strip nu geen politie die de kruisingen voor ons afzet, dus moeten we af en toe wachten met oversteken. We bekijken wat winkels en lopen dan de Venetian in om er te gaan eten.

 

Mmm, ijsjes!

De keuze is reuze. De verleiding is groot maar toch maar niet gedaan.

We kiezen ervoor om in de Venetian in een Mexicaans restaurant te gaan eten. Het is er redelijk druk. Als we naar ons tafeltje worden geleid zijn we even bang dat we een tafeltje ergens op een achteraf plekje "binnen" krijgen, maar we krijgen een tafeltje "buiten"  - oké, het is natuurlijk niet echt buiten - op het terras naast het kanaal, waar de gondels met de zingende gondeliers varen. Het is één van de beste plekken. Ik ben natuurlijk als belangrijke blogschrijver herkend. 

Ons "terrasje" aan het water. De gondeliers moeten zowel kunnen varen als kunnen zingen en dat ook nog tegelijkertijd kunnen doen.

Een margarita voor Marianne en een limonade voor mij.

De menukaart wordt zorgvuldig bestudeerd.

en de keuze valt hierop

We zitten aan 'het kanaal'. Regelmatig komen de zingende gondeliers voorbij.

Na het eten lopen we weer terug naar ons hotel. Buiten is het inmiddels donker.

En dan zit onze laatste volle dag van de vakantie er op. In het hotel herschikken we alvast de koffers. De wandelspullen kunnen er nu ook in. 

O ja, nog even dit. In de badkamer brandt in de scheerspiegel een licht wat niet uit wil. Of het zo hoort weet ik niet, maar het doet me denken aan het licht in de toren van Sauron in de 'Lord of the Rings'-films.

Het Oog van Sauron uit de 'Lord of the Rings'-films.

Het licht in de badkamer van onze kamer in Treasure Island.

Als er vanavond gekke dingen gebeuren, - "Zelfs de wijzen kunnen niet elke afloop voorzien."; Tolkien - weet dan wie er achter zit.

Het weer: zonnig, 31˚C